Ορκίζομαι!

Μία από τις πιο σημαδιακές μέρες στη ζωή των περισσότερων (πλέον) είναι η ημέρα λήψης πτυχίου, η ημέρα της ορκωμοσίας με άλλα λόγια. Μία τέτοια ήταν και η σημερινή για έναν πολύ καλό φίλο.

Τι σημαίνει όμως αυτή η μέρα;

1. Σημαίνει ότι πλέον δεν έχεις δικαιολογία για να τρως τα λεφτά του μπαμπά σου
2. Σημαίνει ότι πλέον είσαι καταρτισμένος σχετικά με την επιστήμη σου
3. Σημαίνει ότι πλέον η επιστημονική κοινότητα σε δέχεται σαν ισάξιο μέλος στους κόλπους της, σε εμπιστεύεται, στηρίζεται σε σένα και περιμένει πράγματα από σένα που θα εξελίξουν τον επιστημονικό κλάδο που εκπροσωπείς
4. Σημαίνει ότι αυτοί που αναφωνούν τους λόγους στην μεγάλη αίθουσα της ορκωμοσίας θα είναι οι εγγυητές ότι αυτά που αναφέρθηκαν στην διαπίστωση 3. θα συμβούν.




Ωραία τα ανέκδοτα, αλλά ας ξαναρωτήσω: τι πραγματικά σημαίνει η μέρα αυτή;

1. Σημαίνει ότι θα συνεχίσεις να τρως τα λεφτά του μπαμπά σου για πολύ ακόμα και μάλιστα με μια επιπλέον δικαιολογία, ότι είσαι και επίσημα πλέον ένας ακόμα άνεργος που έρχεται να προστεθεί στους πολλούς. (Α, ρε πατέρα τι μου έλεγες να μάθω γράμματα για να μην καταλήξω σαν και εσένα που μαζεύεις ελιές… τουλάχιστον εσύ έχεις να πεις τον πόνο σου σε φυτά με νόημα -μιλάω για τα ελαιόδενδρά σου- ενώ εγώ το πολύ πολύ να απευθύνομαι σε φυτά που τους έχουν κάνει λοβοτομή!)
2. Σημαίνει ότι συνειδητοποιείς πως τόσα χρόνια σε έδρανα επέφεραν μόνο κούραση, αποπροσανατολισμό, χάσιμο χρόνου και ενέργειας… Α, όχι, μας έμαθαν πολύ καλά και μια σημαντική θεωρία: τη θεωρία του χάους (των ελληνικών πανεπιστημίων!). Πού είναι η σύνδεση θεωρίας και πράξης, ο επιστημονικός τρόπος σκέψης, η κριτική άποψη, το ερευνητικό πνεύμα (αυτό ακόμα το ψάχνουμε!), τα οποία πρεσβεύει ο χώρος του πανεπιστημίου; Που είναι η αμφισβήτηση για τα πάντα, πού είναι η διάθεση για δημιουργία, πού είναι η χρήση της τεχνολογίας (όταν όλοι πάνε σε φροντιστήριο για το φάκεν ECDL, ενώ οι σχολές θα έπρεπε να δίνουν laptop με την εισαγωγή των φοιτητών στις σχολές, θα έπρεπε να μαθαίνουν με μαθήματα ή ειδικά σεμινάρια την χρήση υπολογιστών, την χρήση διαδικτύου, την αναζήτηση ηλεκτρονικά βιβλιογραφίας); Πού είναι η αναβαθμισμένη και σύγχρονη με τις εξελίξεις γνώσεις όταν τα παρωχημένα και πολυάριθμα βιβλία αναφέρονται σε γνώση τουλάχιστον 5ετίας και φυσικά εξυπηρετούν την οικονομική άνθιση καθηγητών – συγγραφέων και εκδοτών – επιχειρηματιών; Τώρα που βλέπω όλα τα βιβλία που μου χορήγησαν συνειδητοποιώ ότι μπορώ αν τους βάλω φωτιά να βγάλω τον επόμενο χειμώνα μιας και δεν βλέπω να μένουν λεφτά για πετρέλαιο ή ακόμα χειρότερα, δεν βλέπω να μένει καθόλου πετρέλαιο στον πλανήτη… Δεν πειράζει, να είναι καλά οι επιμελημένες ιλουστρασιόν εκδόσεις!
3. Σημαίνει ότι αυτοί που αναφωνούν τους λόγους και λέγονται πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις και πρόεδροι σχολών είναι ένα μάτσο χοντρόπετσοι, βολεμένοι που το μόνο που κάνουν είναι να λένε μεγάλα λόγια και να σαγηνεύουν τις γιαγιάδες και τους παππούδες που ήρθαν από το χωριό για να χαρούν αυτήν την ξεχωριστή στιγμή του πτυχιούχου εγγονού τους. Είναι αυτοί που αν έχεις την τύχη να τους γνωρίσεις σε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις τους στα αμφιθέατρα (και όχι σε μια από τις συχνές εμφανίσεις τους στην τηλεόραση να βραβεύονται από τους ομοίους τους και να κοκκορεύονται…) θα σε αποκαλέσουν «συνάδερφε» ενώ θα εννοούν «μικρέ, ασήμαντε και τιποτένιε», είναι αυτοί που θα σε κόψουν στις εξετάσεις γιατί έτσι γουστάρουν χωρίς να σου δώσουν εξήγηση και δεν θα σε αφήσουν να δείτε μαζί το γραπτό σου –για να μη μιλήσω για τις προφορικές εξετάσεις… - , είναι αυτοί που θα σε κρίνουν από το αν ξέρεις το σπάνιο και όχι το σύνηθες, είναι αυτοί που με την πρώτη ευκαιρία θα σε κάνουν να νοιώσεις «μοδίστρα» αντί για φοιτητής, είναι αυτοί που θα περάσουν τα δικά τους παιδιά χωρίς καν να τα εξετάσουν, στα οποία φυσικά προορίζουν θέσεις μεταπτυχιακών και διδακτορικών ακόμα και θέσεις συμβούλων σε υπουργεία… Είναι αυτοί που στον πολύ τον κόσμο εμφανίζονται σαν Άγγελοι ενώ είναι Διάβολοι. Ουφ! Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. Πιστεύω καταλάβατε πως αυτοί είναι οι μόνοι που δεν πρόκειται ποτέ να συμπαρασταθούν στους νέους επιστήμονες αξιοκρατικά. Αλλά να παν να γαμηθούν αυτοί, οι τήβεννοι τους, οι νέοι όρκοι που αντικατέστησαν κάτι όρκους σαν του Ιπποκράτη, οι δημοσιεύσεις τους, τα κουστούμια τους και οι κουστωδίες τους…
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!! ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΥΣΟΥΜΕ!




Υ.Γ.: Ευτυχώς υπάρχουν ελαχιστότατες εξαιρέσεις ακαδημαϊκών διδασκάλων που ακόμα κρατούν ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας και διαφημίζουν με τον καλύτερο τρόπο στα μάτια των φοιτητών την επιστήμη τους. Είναι αυτοί που εμπνέουν (εν-πνέουν) όπως θα έπρεπε να κάνουν όλοι αυτοί που θέλουν να αποκαλούνται πνευματικοί ταγοί!

1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σαλτιπάγκος

Προχτές κατάλαβα πως όταν θέλουμε να κλείσουμε κάτι, να το τελειώσουμε πανηγυρικά, ιδιαίτερα όταν αυτό που τελειώνει ήταν κάτι το μακροχρόνιο, προτιμάμε να το κάνουμε με μια δόση φανταχτερού. Θέλουμε το τέλος να είναι επενδυμένο με γκλαμουριά και να βιώνουμε έτσι την ψευδή αίσθηση ότι αυτό που κάναμε έχει πολύ σημασία. Μου έγινε ξεκάθαρος ο γελοίος τρόπος που μας αρέσει να δίνουμε νόημα στα πράγματα.. και επειδή στην προκειμένη μιλάμε για ορκομωσία, η γκλαμουριά είχε ακαδημαική χροιά.

Γούσταρα τρελά όμως. Παραδόξως κύριε πρόεδρε...... γούσταρα πολύ. Ιδιαίτερα στο σημείο όπου αναφωνούσατε τα βαρύγδουπα, τα φανταχτερά, τα πλουμιστά σας λόγια. Ναι κύριε πρόεδρε εκεί βρήκα το δικό μου νόημα..... σε 2 στιγμές... Ήταν οι στιγμές που έστρεψα τα μάτια μου σε ένα φιλαράκι που κάθισε την αφεντιά του (χωρίς τήβεννο ο πρωτόγονος, ναι το ξέρω) απέναντι μου... και εκεί που με πολύ προσπάθεια και στόμφο κύριε πρόεδρε πλέκατε εγκώμια, απαγγέλλατε διθυράμβους και χτίζατε λεκτικά κάστρα, εκείνος χοροπηδούσε, έκανε μορφασμούς και χειρονομίες...... και ήταν εκείνες οι στιγμές που μου ήρθε να λυθώ στα γέλια!!! Ναι κύριε πρόεδρε.... να ξεκαρδιστώ, να γελάσω μέχρι δακρύων! Αυτό έπρεπε να κάνει όλη η αίθουσα! Να πέσουν όλοι κάτω και να κρατάνε τις κοιλιές τους από τα γέλια!!!
Δεν είμαι πάντοτε υπέρ της αυθόρμητης έκφρασης, αλλά σε καταστάσεις όπου βασιλεύει το παράλογο και η παράνοια κάνει παρέλαση με καμάρι μπροστά στα πλ(ήθη) και όλοι οι λοιποί οφείλουν να το δεχτούν ως μοναδική αλήθεια και να ομολογήσουν εμμέσως ή ευθέως το μεγαλείο το οποίο παρακολουθούν.. τότε ναι, γουστάρω τους θαρραλέους χλευαστές.

Έτσι που λέτε κυρ πρόεδρε, ο φίλος μου σας περιγελούσε... περιφρονούσε τις πομπές σας, του ψεύδους τις εκπομπές σας.... και δυστυχώς εγώ δεν είχα το θάρρος να τον κοιτάξω πάνω από δυο φορές... έστρεψα τα μάτια μου μακριά μήπως και κατά λάθος γελάσω και έτσι χαλάσω την φωτοτυπημένη τελετή.

Με συγχωρείς καλέ μου φίλε, σαλτιπάγκε μου, για το θάρρος που πάντα θα μου λείπει....... και σ'ευχαριστώ πραγματικά, γιατί πιο όμορφα και πιο αληθινά δε θα μπορούσε να κλείσει το παραμύθι που ζούσα(με) αυτά τα τελευταια χρόνια.
Χαίρομαι που μέσα στα παραμύθι μου, συνάντησα αλήθεια..

Μου έκανες μεγάλο δώρο φίλε... 2 στιγμές....