Αστροβραδιές: Αμερικάνος στο κεφάλι

Χτές ήταν μια όμορφη θεατρική βραδιά. Παρακολούθησα -επιτέλους- τον ¨Αμερικάνο στο κεφάλι¨ με τον Γιώργο Αρμένη να πρωταγωνιστεί.

Πολύ δυνατή παράσταση σε νοήματα και συναίσθημα, όχι το ίδιο δυνατή όμως στην εκτέλεση, έλειπε λίγο από το πάθος, ίσως γιατί η παράσταση παίζεται για 2ο χρόνο. Αυτο δεν σημαίνει βέβαια ότι η κα Βλαβιανού και η κα Ολυμπίου δεν ήταν απίστευτες! Παρόλα ταύτα, η θεματική της αφορά την καρδιά της ελληνικής πραγματικότητας, καθώς διαπραγματεύεται την σημερινή οικογένεια και κατ' επέκταση την κοινωνία μας, όπως αυτή στηρίζεται από τα τρία ποδάρια της, τους παππούδες - γιαγιάδες, τους γονείς και τους νέους. Τα νοήματα χορεύουν στους τρεις αυτούς χρονικούς άξονες, του παρελθόντος, του παρόντος, του μέλλοντος, αναδεικνύοντας από πού προέρχεται ο άνθρωπος, πού βρίσκεται, προς τα πού φαίνεται να πηγαίνει και βέβαια αν μπορεί να επηρρεάσει το προς τα πού πηγαίνει. Γίνονται σαφή όλα αυτά που χωρίζουν τις γεννεές μεταξύ τους, μα και εξυμνούνται όλα εκείνα που τις ενώνουν, όλα εκείνα που είναι κοινά και βρίσκονται μέσα μας, όλα εκείνα που οφείλουμε να διαφυλάξουμε προς χάριν της αξιοπρέπειας του ανθρώπινου είδους.

Ατάκες που έμειναν στο μυαλό μου, πολύ δυνατές: "Ο άνθρωπος (και αυτό αφορά και τη γυναίκα) γεννιέται αντάρτης", ή "Οι άνθρωποι πιάνονται κυκλικά χέρι χέρι μαζί στο χορό, για να κοιτάξουν ψηλά και να φωνάξουν όπα! όπα! και πάλι όπα! μπας και ξυπνήσουν το Θεό να έρθει για μία μόνο φορά εδώ κάτω να γίνει ένα με τον ανθρώπινο πόνο... για μια μόνο φορά..."

Προ το τέλος της παράστασης στα πλαίσια μιας μικρής διαδήλωσης που πραγματοποιείται μοιράζονται μικρές προκυρήξεις: