Χτες μου τηλεφώνησε αιφνίδια μια θρυλική βασίλισσα της Ασσυρίας, ονόματι Σεμίραμις! Μετά το πρώτο ξάφνιασμα και καθώς η κουβέντα προχωρούσε, καταλήξαμε σε ένα -από ότι φαίνεται διαχρονικό αιωνίως- συμπέρασμα: ποτέ δεν θα ησυχάσει το ανθρώπινο πνεύμα, θα παραμένει αεικίνητο. Ό,τι και αν κάνει, με όσο πάθος, αφοσίωση και πίστη και αν το κάνει, πάντα κάτι μέσα του θα σκιρτά, θα ψάχνεται, θα αναζητεί νέες διαδρομές. Ακόμα και αυτό που θα τον ευχαριστεί, μπορεί κάποτε να αμφισβητηθεί και να κλωνιστεί, αφήνοντας να αναδυθεί το αιώνιο βασανιστικό ερώτημα: "αν υπάρχει κάτι τελικά που το κάνω καλά, που το έχω μάθει, που μπορώ να πώ ότι το κατ-έχω"! Αλήθεια, υπάρχει σημείο στην ανθρώπινη γνώση που μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το ξέρουμε τέλεια; Θυμάμαι ένα από το βασικά ρητά του παππού Ιπποκράτη, που λέει ότι "ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρά"! Θα μου πείτε προσωπική επιλογή δεν είναι ο δρόμος του κάθενός; Ίσως... ίσως και όχι. Αν όμως είναι επιλογή, τότε ποιος πραγματικά επιλέγει; Είναι η συνείδησή σου που επιλέγει έναν δρόμο, ή είναι ο δρόμος που επιλέγει τη συνείδησή σου; Όπως και να' χει πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις οφείλεις να σφίξεις τα δόντια, να σφίξεις το ζωνάρι, να πάρεις μια βαθειά ανάσα, να κοιτάξεις πρώτα μέσα σου, μετά πίσω σου και τελικά να τραβήξεις μπροστά. Και καλές μάχες με εαυτόν ή αλλήλους..."Το πέταγμά σου" - Δημήτρης Ζερβουδάκης
...Αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμά σου...
2 σχόλια:
Ένα σκίρτημα ένοιωσα λοιπόν, την ημέρα που διαβάζοντας την ποιητική σου ανάρτηση «Χίλια Ποτάμια», έφτασα στην τελευταία παράγραφο, για να συναντήσω τον προβληματισμό που με γέμιζε κ μένα εκέινο το απόγευμα... κ το χέρι μου δε μπορούσε πάρα να απλώσει ως το τηλέφωνο… Κ μιας κ μου έκανες την τιμή εδώ τώρα, βάζω το σχόλιο εδώ…
Σε μια περίοδο που με ελκύει τόσο αυτή η επιστήμη-τέχνη μας! Που ενθουσιάζομαι εύκολα με την κάθε συνειδητοποίηση, με το κάθε τι που κάνει ένα καινούριο κλίκ, που δημιουργεί ένα νέο ερώτημα στο μυαλουδάκι μου. Που νιώθω ότι θέλω να τα μάθω όλα....
Είναι τώρα που ταυτόχρονα νιώθω τόσο μικρή μπροστά σε κάτι μεγάλο... (μου το απάντησες: "βιος βραχύς...η τέχνη μακρά)
Κ εδώ έρχεται να προστεθεί η αντίφαση. Πόσο δυνατή κ γεμάτη νιώθω στον χρόνο που αφιερώνω στα παραπάνω κ πόσο απότομη είναι η μετάβαση, όταν πια έρχεται η ώρα της χαλάρωσης.
Τότε που οι σκέψεις σου-ελεύθερες να σ'επισκεφτούν- κ εικόνες των γύρω σου, σου θυμίζουν ότι κάτι λείπει.
Ότι η αφοσίωση σου στη "δουλειά" που επέλεξες, δε θα σε επιβραβεύσει από μόνη της, με ψυχ-αγωγία, ως δια μαγείας στον ελεύθερο χρόνο σου.
Έχεις μάθει να χαλαρώνεις?
Ή σε βολεύει να είσαι συνέχεια στο πόδι?
Τότε μάλλον θυμάσαι λοιπόν, ότι έχεις πάθος για πολλά, άλλα δε μάχεσαι αρκετά...
Κ θες μαζί με τα γάργαρα νερά των ρυακιών που έχεις άξιους συνοιδηπόρους, να στρώσετε μία κοίτη, κ να προχωράτε πιο γεμάτοι...
Δε θα υπάρξει απάντηση Στράτο μου στο "τι να διαλέξουμε απ'το άπειρο, για να δωθούμε", κ θέλει ένα συνεχή αγώνα να προσπαθείς να καλιεργείσαι αντιμαχόμενος την προπαγάνδα της τυποποίησης κ των κατασταλτικών του μυαλού που μας τάϊζουν...
Καλή δύναμη παλικάρι
Σε φιλώ
Θα σου πω τι ίσχυε για μένα μέχρι πρότινος: κάθε φορά που προσπαθούσα να χαλαρώσω ένοιωθα τον χρόνο να κάθεται απέναντί μου και να γελά κοροϊδευτικά, επειδή τον αφήνω να περνάει ανεκμετάλλευτα. Με άλλα λόγια το βραχύ του βίου μας με άγχωνε και με ανάγκαζε να χάνω απαραίτητα στάδια της ανθρώπινης ανασυγκρότησης, όπως ο ύπνος, μια ήρεμη βόλτα... Μάλιστα επιδρούσε κάποιες φορές και στην ίδια την αφοσίωσή μου σε κάτι που έκανα. Είχα μπει σε έναν φαύλο κύκλο που όταν αφιέρωνα χρόνο σε κάτι ένοιωθα ότι δεν έφτανε, και όταν πήγαινα να χαλαρώσω ένοιωθα τύψεις που δεν αφιέρωνα ακόμα λίγο παραπάνω χρόνο στη δουλειά μου, με αποτέλεσμα... να μην χαλαρώνω!
Συμπέρασμα: η χορδή του μυαλού μου ήταν συνεχώς τεντωμένη, για να μην πω τσιτωμένη! Και χορδή τσίτα, σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει όλη την ταλάντευση που χρειάζεται για να παραγάγει τον γλυκό της ήχο! Σημαίνει ότι φαλτσάρει κοινώς.
Ώσπου σήκωσα το κεφάλι, κοίταξα γύρω μου και είδα ότι σημασία δεν έχει ο χρόνος σε διάρκεια, όσο σε ένταση, σε στιγμές, σε πάθος και σε πόθους. Κατάλαβα ότι κανείς δεν έφτασε και κατάλαβα ότι σημασία δεν έχει αν θα φτάσεις, αλλά αν θα προχωρήσεις. Σημασία δεν έχει το πού πηγαίνεις, αλλά ότι ακόμα έχεις δύναμη να πηγαίνεις.
Εξάλλου το είπε ο ποιητής: "...πήραμε τη ζωή μας λάθος, και αλλάξαμε ζωή..."
Επίσης διάβασε το βιβλίο του Χέμινγουέι "Ο γέρος και η θάλασσα", έχει να πει πολλά επί του θέματος!
Λοιπόν, αυτά! Χαιρετισμούς στους λοιπούς Φαραώ!
Δημοσίευση σχολίου