Η αρμύρα της ζωής

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα και να εξηγήσω, είναι το φαινόμενο της συγκυρίας! Σε μένα λειτουργεί με τρόπο που μπορεί να σε τρελάνει. Δεν μπορώ να πω περισσότερα, γιατί δεν ξέρω πώς να τα εκφράσω αυτά τα περισσότερα και δεν ξέρω αν έχει νόημα για κάποιον που δεν τα ζει να τα καταλάβει.

Τέλος πάντων! Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, ανεβάζω το παρακάτω ποίημα που γράφτηκε για έναν ασθενή όπως τον είδαν τα (μικρά) μάτια ενός (μικρού) γιατρού:

Της αρμύρας η ματιά

Αυτά τα μάτια, που φωλιάζουν ’κεανούς,

τα φουρτουνιασμένα απ’ το μένος των κυμάτων,

είναι ξένα σε ανθρώπους στεριανούς,

που δεν ζώστηκαν ποτέ την αρμύρα των αρμάτων

Αυτό το γδαρμένο πρόσωπο, που χαρτογραφεί τόπους μακρινούς,

φυλάσσει ό,τι απόμεινε από την πλημμύρα αισθημάτων,

μιλάει για νυχτέρια με νέες και με νιους,

που δεν άντεξαν την αρμύρα των αιμάτων

Αυτά τα χέρια σαν κουπιά, που χάιδευαν αστερισμούς,

παλέψαν στα ίσια την καταιγίδα ρωτημάτων,

μα κατέληξαν παραμορφωμένα με ρευματισμούς,

που παστώνει η αρμύρα των πραγμάτων

Αυτά τα στήθια τ’ αντρικά, που βγάζαν βρυχηθμούς,

ορθώθηκαν πεισματικά στην τρικυμία νοημάτων,

χαροπάλεψαν, καρδιοχτύπησαν και τώρα ακούς μόνο λυγμούς

να θυμίζουν κάτι από την αρμύρα εκείνη, των ψεμάτων.

Στον κύριο Ζαφείρη που εναπόθεσε

λίγο από το αλάτι της ζωής του

στο διψασμένο μου στηθοσκόπιο

Μυτιλήνη, 23-05-2009

by astromonos