Πόση ασχετίλα έχουμε (Νο1);

Το τι πραγματικά γνωρίζουμε για τις εκλογές πάσης φύσεως, αλλά και γενικά για διαδικασίες δημοκρατικής σημασίας που αφορούν τις σχέσεις πολίτη και εξουσίας, τελικά μπορεί να σε κλωνίσει και να στείλει κανέναν μαγκούφη-ρομαντικό σε κανένα ψυχιατρείο.

Τελικά οι ευρωεκλογές ήταν ή όχι υποχρεωτικές; Ρωτώντας τον δικαστικό αντιπρόσωπο του εκλογικού μου τμήματος, η απάντηση ήταν κατηγοριματικά "όχι"! Εν ολίγοις μου είπε αυτό που αναγράφεται στο εξής blog:

http://taxalia.blogspot.com/2009/06/e_5017.html


Μέρες πριν, αναζητώντας την εγκύκλιο του υπουργείου εσωτερικών που αφορούσε το πόσες μέρες άδεια δικαιούνται οι υπάλληλοι με βάση την χιλιομετρική απόσταση από τον τόπο που ψηφίζουν, κατέβασα το σχετικό κείμενο ("εγκύκλιος για τις ευρωεκλογές.doc") από την εξής σελίδα:

http://www.gspa.gr/%283009021841125299%29/eCPortal.asp?id=1459&nt=19&lang=1&pID=235

Στην Γ' θεματική της εγκυκλίου αυτής και συγκεκριμένα στην 4η παράγραφο αναφέρεται η υποχρεωτικότητα της ψήφου, αλλά δεν διευκρινίζεται ότι αφορά τις εθνικές εκλογές και όχι τις ευρωεκλογές εν προκειμένω.

Όταν το είπα αυτό στον δικαστικό αντιπρόσωπο, μου είπε ότι το υπουργείο κάνει λάθος και μου εξήγησε ότι η οδηγία από την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν σαφής.

Και εγώ ρωτάω:

1. Γιατί αυτή η παραπληροφόρηση από το φακεν υπουργείο εσωτερικών;
2. Τα τσοντοκάναλα είπαν τίποτα για την μη υποχρεωτική ψήφο;
3. Γιατί τόσο κόψιμο για την τεράστια αποχή, αφού ήταν μια από τις δυο επιλογές της μη υποχρεωτικής ψήφου (ή ψηφίζεις ή απέχεις!)
4. Γιατί κανείς δεν διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι -παραλόγως κατ'εμέ- σου δίνει την δυνατότητα να απέχεις και να αποφασίζει ο ένας στους δυο;

Ξέρω, ξέρω, τι θα μου πείτε... "Το μήνυμα εστάλη!". Τα @@ μου κουνιούνται!!!!!!!! λέω εγώ. Το μήνυμα είναι ότι πάσχουμε από βαρβάτης μορφής ασχετίλα, ξεκινώντας από τα πολύ απλά, όπως αυτό που αναφέρω στη σημερινή ανάρτηση, μέχρι τα πολύπλοκα, που αν δεν είσαι μέσα στο χορό δεν θα μάθεις ποτέ.

Συνέχεια στο Νο2!

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...να ρωτήσω κ εγώ κάτι;
Μήπως η ευρω-ψήφος δεν είναι υποχρεωτική... επειδη μπορει κάποιος (ανθρωποι είμαστε!), λέω.. κάποιος να μην έχει αποδεχτεί καν την ιδέα της ΕΕ, κ άρα να μην έχει την επιθυμία να ψηφίσει;
(θα μου πεις θέλει-δε θέλει, η κοινωνία του λειτουργεί πια στα πλαίσια της ΕΕ, άρα αναπόφευκτα κ αυτός)

Κ απ'την άλλη, τι σας λέει, "η νίκη της ακροδεξιάς" στην Ευρώπη; Είναι απλώς νίκη "συντηρητικής πολιτικής", συγκυρία πολιτικών ηγετών, ή νότα υπεράσπισης της εθνικότητας...;

Σεμίραμις

Manito είπε...

Πρέπει να είσαι αρκετά ρομαντικός για να ζήσεις σ'αυτόν τον κόσμο.Πόσο μάλλον στην Ελλάδα..!
Η ασχετίλα έχει περάσει στο αίμα μας.Είμαστε η μοναδική χώρα που όταν βλέπουμε πορτοκαλί πατάμε γκάζι και όχι φρένο.Το "δεν ξέρω" δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μας,όλοι έχουν την άποψη τους μόνο και μόνο για να την έχουν..οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες,όλοι έχουμε από μια(Clint Eastwood).Το δημόσιο τους 9 από τους 12 μήνες πέφτει σε χειμερία νάρκη και ξαφνικά το καλοκαιράκι ξυπνάνε για διακοπές στις καννάριες νήσους.Έχουμε σύνταγμα που και μόνο 2 άτομα να πάνε να ψηφίσουν θα βγάλουμε κυβέρνηση(!!!).Λένε για παγκόσμια οικονομική κρίση κι ενώ γίνονται περικοπές και απωλύσεις,είμαστε οι μόνοι που αυξάνουμε κάθε λογής τιμή προιόντων(!!!).Φτάσαμε να θεωρούμε ελληνική πρωτιά και περηφάνια την συμμετοχή μας στην Eurovision,την στιγμή που αθλητές του στίβου μένουν απλήρωτοι από το κράτος..(ενώ ο απλός κοσμάκης πληρώνει εν αγνοία του φόρους γι'αυτή τη συμμετοχή)..και ο κατάλογος με την ασχετίλα ΔΕΝ έχει τέλος...
Τις προάλλες χάζευα λίγο στα κανάλια τα αποτέλεσματα των εκλογών.Κυριολεκτικά όμως χάζευα,αφού μετά μόνο χαζός αισθάνθηκα.Ένας βουλευτής της Ν.Δ.(δεν θυμάμαι ποιός-όχι ότι έχει σημασία)λέει το εξής:"αισθανόμαστε νικητές από αυτές τις εκλογές γιατί τα exit-poll μας έδιναν διαφορά 6 μονάδων με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τελικά είχαμε μόνο 3"(!!!) ΕΛΕΟΣ! Τί να του πεις τώρα αυτουνού,ε??
Το μήνυμα τελικά είναι ένα:
Το πρόβλημα δεν είναι ότι είμαστε μπουρδέλο..Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε μπουρδέλο χωρίς τσατσά!

astromonos είπε...

Λοιπόν, αγαπητή Σεμίραμις,

το ότι κάποιος μπορεί να μην επιθυμεί να είναι στην ευρωπαική ένωση, τουλάχιστον με την μορφή που αυτή έχει σήμερα, για μένα ένας δρόμος υπάρχει να το διεκδικήσει και να το φωνάξει: μέσα από τις νόμιμες διαδικασίες της ίδιας της ευραπαικής κοινότητας. Και αυτό για έναν απλούστατο, αλλά βαθιά δημοκρατικό λόγο: καλώς ή κακώς η πλειοψηφία των συνανθρώπων μας επέλεξε (φαινομενικά συνειδητά, αληθινά δεν ξέρω...) να είμαστε κομμάτι αυτής της νέας μορφής κοινωνίας, που λέγεται ευρωπαική ένωση. Αν θες λοιπόν να λέγεσαι δημοκράτης, οφείλεις πρωτίστως να σεβαστείς τον εαυτό σου και να προσπαθήσεις να αλλάξεις όλο αυτό το σύστημα εκ των ένδων. Μόνο αν μπεις στο παιχνίδι και παίξεις με τους όρους που βαφτίζει το ίδιο το σύστημα νόμιμους, ίσως καταφέρει κάτι. Διότι αλλιώς σου μένει να ξεκινήσεις τις Μολότωφ... Και αν ο καθείς πίστευε στην αποτελεσματικότητα της δεύτερης επιλογής και μόνο, φαντάσου πόσες Μολότωφ θα είχαν εκσφενδονηθεί... Και ο καθένας θα ήταν σίγουρος πως η δική του ιπτάμενη Μολότωφ άξιζε περισσότερο από του άλλου και θα μπαίναμε σε έναν φαύλο κύκλο που δεν θα είχε τέλος.

Με άλλα λόγια, η δομή της κοινωνίας μας άλλαξε. Είμαστε κομμάτι ενός συνόλου. Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι που αφορά το σύνολο οφείλουμε να μπούμε στον χορό και να χορέψουμε και εκεί πάνω στα τσαλίμια να δείξουμε στους υπόλοιπους τις δικές μας φιγούρες και τον δικό μας τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον χορό, την συλλογικότητα και τελικά την εκφραστικότητα κάποιων συναισθημάτων...

Αν δεν μας αρέσει αυτή η επιλογή, τότε μας μένει η επιλογή της μοναχικής πορείας. Όμως θυμίσου αυτό που είπε ένας μεγάλος άνδρας: "αυτός που είναι μόνος είναι ή Θεός ή αγρίμι".

Αυτά! Τα σέβη μου.

astromonos είπε...

Αγαπητέ Manito,

θα συμφωνήσω με τις απόψεις σου ότι είμαστε ένας λαός μπουρδελιάρης. Μας αρέσει η παγαποντιά, η μίζα, το μέγιστο κέρδος με τον ελάχιστο κόπο, η αβασάνιστη υστεροφημία και ο τίτλος χωρίς περιεχόμενο. Πιστεύω ότι είμαστε από τη φύση μας καπιταλιστές όσον αφορά την εμπορικότητα του ονόματός μας. Πεθαίνουμε για λίγα sec δόξας!

Ένα δεν μπορώ να εξηγήσω όμως: πώς γίνεται να ακούς τις παραπάνω διαπιστώσεις από πολλούς συνανθρώπους μας, κάθε ηλικίας, και την ώρα της κρίσιμης απόφασης οι περισσότεροι να κάνουν το λάθος και να υποκύπτουν στο δέλεαρ...

Ίσως να πρόκειται για έλλειμα παιδείας, αλλά τώρα η κουβέντα ξεφεύγει και πάει αλλού!

Τα σέβη μου!