Εαυτόν και αλλήλους



Σήμερα το αισθητήριό μου της αδικίας χτύπησε κόκκινο. Σήμερα το όριο αντοχής μου και υπομονής για την αδικία σε πλαίσιο κοινωνικής συμβίωσης (αλήθεια θα υπήρχε αδικία αν δεν υπήρχε κοινωνική συμβίωση;!) ξεπεράστηκε. Είναι όπως όταν το επικίνδυνο νέφος της ατμόσφαιρας ξεπεράσει κάποια επικίνδυνα όρια, που χτυπάνε καμπανάκια, κουδουνάκια και λοιπά πυράκια… Η αλήθεια είναι ότι και στην περίπτωση που σας λέω πρόκειται για νέφος, για καπνό… μα τι λέω! για καπνούς και μάλιστα πυκνννούς… που πάνε να σε πνίξουν, με την τοξικότητα όσο και με τη μπόχα τους… Ο καπνός αυτός προέρχεται από κάποιους καμένους εγκεφάλους που έχουν κολλήσει και όσο και αν αντανακλαστικά προσπαθούν να ξεκολλήσουν από εκεί που έχουν βουλιάξει, δεν τα καταφέρνουν. Και πού έχουν κολλήσει; Στον αξεπέραστο, ανυπέρβλητο, έναν και μοναδικό: ΕΑΥΤΟ τους!

Εαυτούληδες όλοι τους, χωρίς ίχνος αλτρουισμού, χωρίς διάθεση να αλλάξει κάποια κατάσταση, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός εαυτού. Τι λέω τώρα ε; Το πιο ωραίο ξέρετε όμως πιο είναι; Ότι όλοι αυτοί φαίνονται χαλαροί, με γελάκια, σαν κάτι παρθενοπιπίτσες που σου κωλοτρίβονται όπως τα πρόβατα στην γκλίτσα του τσοπάνη αν θελήσεις να τους βοηθήσεις και μετά σε αντιμετωπίζουν σαν να μην σε ξέρουν… σαν να είσαι ένα αναλώσιμο της καθημερινότητάς τους, σαν να σε γνωρίζουν πρώτη φορά.

Μήπως εγώ δίνω περισσότερο χώρο στον άλλον να μπει και να αλωνίσει μέσα μου, έτσι απλά, σαν να φιλοξενώ έναν καλό φίλο από τα παλιά; Μήπως εγώ έχω προγραμματιστεί λάθος; Μήπως η αίσθηση του αλτρουισμού έχει κατασπαράξει κάθε ίχνος υγιούς και προστατευτικού εγωισμού μου;

Γιατί υπάρχουν ώρες και φορές που νοιώθω ότι όλη μου η φύση είναι μαρξιστικοχριστιανική; (Αντιφατικός όρος; Δεν νομίζω… έχουν κάτι κοινό μαρξισμός και χριστιανισμός στην βάση τους και στην ουσία τους. Ισχύει η μαθηματική σχέση: εαυτός < έτερος . Με άλλα λόγια, ο άλλος –και τονίζω ο οποιοσδήποτε άλλος- είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον εαυτό. Ο άλλος έχει προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση και βοήθεια από τον έρημο εαυτό). Πώς γίνεται η ικανοποίηση που θέλω να έχω σαν ον (σημ.: το ον υποκοριστικό του ζωντόβολ-ον…), να προέρχεται από το χαμόγελο των άλλων; Περίεργο πράγμα αυτή η ικανοποίηση!

Σήμερα ένοιωσα όπως τότε, μαθητής ων (σημ.: το ων υποκοριστικό του ζωντόβολ-ων…), που ενώ όλοι μετά τα μάθημα πήγαιναν στο φροντιστήριο, εγώ πήγαινα στο δωματιάκι μου, έχοντας να παλέψω με τέρατα, το κυριότερο των οποίων ήταν ο ψυχοφθόρο ερώτημα: βαδίζω σωστά; ρε μήπως κάνω χαζομάρα που τραβώ αυτόν τον δρόμο;

Καταλάβατε κύριοι; Πάντα το ερώτημα γυρίζει και προσβάλλει την ύπαρξή σου, μπαίνει η υποψία μήπως είσαι χαζός, μήπως είσαι προβληματικός, μήπως υστερείς… και πάντα αυτό το σφίξιμο στο στήθος ρε γαμώτο, πάντα αυτή η παραζάλη, που σε συνδυασμό με την αϋπνία, δημιουργούν μια κατάσταση νιρβάνα, όπου δεν ξέρεις αν κοιμάσαι ή είσαι ξύπνιος.

Σήμερα όμως έχω βρει κατάλληλο φάρμακο, και τα συμπτώματα δεν κρατάνε τόσο πολύ όπως τότε, μαθητούδι στο χωριό… Είπαμε: όταν βρίσκεσαι σε στενό-χώρο παίρνεις τη βοήθεια του τηλεφώνου. Αρκεί να έχεις δυο πράγματα: φίλους και τηλέφωνο. Έτσι τηλεφωνώντας σε φίλο καλό κατόρθωσα και βγήκα από τις συμπληγάδες της σκέψης μου.

Ευχαριστώ τον φίλο όπως και την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που μας πάει μπροστά… connecting people! (το connecting μεταφράζεται σαν συνδέοντας, βάζοντας στην πρίζα, πριζώνοντας…).

Πλέον, ασφαλής και σε ζεστή αγκαλιά λέω: να παν να κάνουν έρωτα όλοι τους!!









"Αυτοί που περιμένουν" - Ν.Ξυλούρης - Γ.Ρίτσος - Χρ.Λεοντής









6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

....φαντάσου, για να φτάνουν οι "καπνοί", μέχρι εδώ, πόσο "ρεύμα" θα έστειλες, μέσω της "σύνδεσης" της πολύτιμης κινητής τηλεφωνίας, στον σωτήριο φίλο...

(Ταιριαστή έννοια, μου φαίνεται του χριστιανομαρξισμού όπως το θέτεις..!)

Όλο κ νομίζουμε ότι μεγαλώνοντας ξεπερνάμε κάποια συμπλέγματα κατωτερότητας... αλλά υποσυνείδητα ακόμα, πάντα κάνουμε συγκρίσεις...

Κ "ζυγίζουμε" εαυτούς, με αντίβαρο τους γύρω. Συνήθως σταθμίζοντας πολύ, όποιο μονοπάτι πρόκειται ν'ακολουθήσουμε, αν δεν έχει πινακίδες κ από άλλους...

Κ δε φτάνει αυτή η προσπάθεια, να ακολουθούμε κάποιους κανόνες του κοπαδιού...
Συχνά αφήνουμε την ψυχική μας ευεξία, στα χέρια των άλλων! Περιμένουμε την αποδοχή κ κυρίως την επιδοκιμασία τους, για να είμαστε καλά. Αφού τον ευατό μας τον βλέπουμε κυρίως, όπως καθρεπτίζεται πάνω στους άλλους!

Δε μπορούμε να είμαστε ανιδιοτελείς! ***
Κ θυμάμαι, τον Λεό Μπουσκάλια, να διδάσκει στο "να ζεις ν'αγαπάς κ να μαθαίνεις",
να μη λέμε το σ'αγαπώ για να το ακούσουμε ως αντ-απάντηση, να μη λέμε καλημέρα για να μας πουν κ οι άλλοι!!
Αυτό δε γίνεται, γιατί οι άνθρωποι δεν είμαστε τόσο δυνατοι ώστε να δίνουμε κ να μη παίρνουμε πίσω, αδειάζουμε. Γιατί η αυτοπεποίθηση-ισχύ μας, δε πηγάζει αφ'εαυτής, αλλά μέσα απ΄τον παραπάνω καθρέπτη.

*** Εσύ, μίλησες βέβαια, για αλτρουϊσμό. Σκέφτομαι, ότι, ναι, αλτρουϊστές, γίνεται να είμαστε, ανιδιοτελέις όμως όχι..

Ελπίζω εις ανώτερα.

Σεμίραμις

Manito είπε...

Ποιός σε πείραξε να καθαρίσω!!!
Και πολύ ευγενικά τους τα χώνεις.
Εγώ θα κρατήσω το ον που βγαίνει από το ζωντόβολ-ον..χαχα,ψόφησα στο γέλιο.
Να σου πω..είσαι ανήσυχο πνεύμα και τα ανήσυχα πνεύματα ταλαιπωρούν το μυαλουδάκι τους ήδη με πολλά πράγματα και περίεργα ερωτήματα.Είπαμε,ένα μυαλό έχουμε αν είναι να το ταλαιπωρούμε και με μαλακίες,άστο να πάει.
Αντε πια με όλους αυτούς τους εαυτούληδες..ουστ!
Τα πήρα τώρα!(μτφρ: I took them!)
Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις!

astromonos είπε...

Αγαπητή Σεμίραμις,

Έχεις δίκιο, ότι ανιδιοτελείς δεν είναι στην ουσία κανείς και αυτό αποτελεί αντανακλαστικό επιβίωσης του ανθρώπου. Το θέμα όμως είνα με τι όρους και με τι θυσίες διαπραγματεύεσαι κάτι που θες να αποκτήσεις. Και το πιο σημαντικό ερώτημα: αν δεν το αποκτήσεις τότε τι σου μένει για να λες ότι υπάρχεις, αφού αυτή η κοινωνία όπως και κάθε κοινωνία στέκεται στο αποτέλεσμα. "Είσαι αυτό που πέτυχες και όχι αυτό που προσπάθησες". Ένας μεγάλος ποιητής, το όνομα του οποίου έχει η οδός στην οποία μένω είχε πει: "οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά", έτσι κανείς δεν τους ξέρει, κανείς δεν τους αναγνωρίζει...

Όπως και αν είναι τα πράγματα, μας μένει μόνο να προβληματιζόμαστε, κάτι είναι και αυτό!

Ευχαριστώ για τα δροσερά σου σχόλια. Φιλιά, καλά να περνάς!

astromonos είπε...

Manito, don't take them!

Και εγώ τα πήρα, αλλά σήμερα είμαι πολύ καλύτερα. Απλώς ξέρεις, είναι φορές που βρίσκεσαι στο χαμηλότερο σημείο ενός κύματος της θαλάσσιας καθημερινότητας μας, που προβάλλει αποφασισμένο να σε πνίξει, και άλλες που το έχεις καβαλήσει αυτό το κύμα, το έχεις δαμάσει και προσπαθείς να το ρουφήξεις σαν σφηνάκι για να ξεδιψάσεις της αρμύρα της ψυχής σου...

Όσο για το ανήσυχο πνεύμα, θα το δεχτώ, καθώς δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Μακάρι να μπορούσα να ηρεμήσω τον επεξεργαστή του μυαλού μου, ειδικά τώρα το καλοκαίρι που η θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα σε όλους τους τομείς και εγώ δεν έχω ούτε καν ανεμιστηράκι εδώ που είμαι... Θα καβουρντιστώ ζωντανός, το βλέπω εγώ το πράγμα!! Χαχα!

Τα λέμε.

Manito είπε...

Χαίρομαι που είσαι καλύτερα.
Λοιπόν προτείνω να πάρεις έναν από αυτούς τους εαυτούληδες που γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους με τέτοια ιλιγγιώδη ταχύτητα και να τους βάλεις στο δωμάτιο σου για ανεμηστήρα!
Πολύ καλύτεροι και από aircondition.Δεν καίνε και ρεύμα.Μόνο εγκέφαλο.Τον δικό τους.
χεχε..και το Σ/Κ που θα ανέβει η θερμοκρασία,πάρε 2 αποδαύτους..!

astromonos είπε...

Σαν να έχεις δίκιο! Θα τους βάλω να μου κάνουν αέρα στα @@ μου... Χαχα! Άντε καλά να περνάς!