Με αφορμή αυτή την προσπάθεια ήρθα αντιμέτωπος με ένα ερώτημα: πώς κατοχυρώνονται τα πνευματικά δικαιώματα ενός ανθρώπου! Μετά από αρκετό ψάξιμο κατάλαβα ότι δεν υπάρχει τρόπος να κατοχυρώσει κάποιος 100% τα δικαιώματά του και αναρωτήθηκα γιατί άραγε να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ειδικά σε μια κοινωνία που προασπίζει (λέμε τώρα!) τα δικαιώματα του πολίτη. Ο συνηθέστερος τρόπος για την κατοχύρωση είναι κάποιος να ταχυδρομήσει το δημιούργημά του συστημένο στο όνομά του και στη διέυθυνσή του και να τον κρατήσει σφραγισμένο, ώστε αν προκύψει θέμα κτήσης του περιεχομένου να φαίνεται η ημερομηνία αποστολής, σαν παλαιότερη.
Όπως και να'χει πάντως, βρήκα έναν εκδότη που συμφώνησε να βάλει το όνομά του στη συλλογή μου. Μου ζήτησε 3000 ευρώπουλα για 500 αντίτυπα, από τα οποία θα κρατούσε και θα πουλούσε αυτός τα 50 και τα υπόλοιπα 450 θα τα έπαιρνα εγώ σπίτι μου, να τα διαθέσω όπως θέλω. Συνειδητοποίησα ότι ήθελε μάλλον να βάλει χέρι στην τσέπη μου, παρά το όνομά του στα ποιήματά μου.
Και έτσι μου δημιουργήθηκαν τα εξής ερωτήματα:
1. Τι είναι τα πνευματικά δικαιώματα; Γιατί η κοινωνία μας δεν έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει μια μέθοδο 100% κατοχύρωσης μιας πνευματικής δημιουργίας;
2. Γιατί θέλουμε να κατοχυρώσουμε τόσο πολύ κάποια ιδέα ή δημιουργία σε αυτή τη ζωή;
3. Γίνεται μια σκέψη να δημιουργηθεί εκ παρθενογεννέσεως ή οι εμπειρίες και τα ερεθίσματα όλου του πρότερου βίου μας, δηλ. του παρελθόντος μας, δημιουργούν τις σιδερένιες ράγες πάνω στις οποίες θα ταξιδέψει το τρένο της σκέψης μας; Γίνεται μια σκέψη να μην επηρεάζεται από καμιά άλλη σκέψη;! (Ο Minsky έχει απάντηση για αυτό το ερώτημα).
Επειδή όμως το κάθε ένα από αυτά τα ερωτήματα γεννοβολούσε άλλα ερωτήματα και αυτά με τη σειρά τους ακόμα περισσότερα, κατέληξα να πάσχω από καρηβαρία! Προς καλή μου τύχη και ίαση όμως, έτυχε να ξανακούσω τα κάτωθι παραδοσιακά τραγουδάκια, που με γλίτωσαν από το αδιέξοδο και μου είπαν την απάντηση: όλα αυτά περί πνευματικών δικαιωμάτων είναι μπούρδες και κουραφέξαλα!
"Ένα καράβι από τη Χιό"
"Την καρδιά μ' την πληγωμένη"
Και ερωτώ: πόσο μωροί και κοντόφθαλμοι μπορεί να είμαστε εμείς οι σημερινοί κυνηγοί της δόξας, της επωνυμίας και και της εφήμερης κοινωνικής αναγνώρισης, όταν υπήρχαν άνθρωποι-γίγαντες, που δημιούργησαν διαμάντια όπως αυτά πιο πάνω, αλλά κανείς δεν ξέρει το όνομά τους; Κανείς δεν τους τίμησε ποτέ, κανείς δεν έγραψε σε μια φυλλάδα για αυτούς, κανείς δεν έκανε αφιέρωμα προσωπικό, κανείς δεν τους εκθείασε σε κάποια καλλιτεχνική στήλη... Πολύ απλά γιατί κανείς δεν τους ξέρει! Λένε ένα "δημοτικό" ή "παραδοσιακό" και ξεμπερδεύουν. Δεν γνωρίζουν όμως τις αντιξοότητες και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνελήφθη, κυοφορήθη και εν τέλει εγεννήθη ένα τέτοιο πνευματικό τέκνο! Παρά μόνο η σημερινή κοινωνία ξέρει να μοιράζει διπλούς και τριπλούς πλατινένιους δίσκους, πρωτοσέλιδα, φλας, φώτα δημοσιότητας, πολλά φώτα... και ξανά φώτα... τόσα που στο τέλος στραβωνόμαστε και δεν βλέπουμε την τύφλα μας!
Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι κάτι είναι καθαρά δικό του δημιούργημα, απατάται οικτρά! Ξεχνά αυτό που είχε πει ο μεγάλος Νεύτων: "...αν κατόρθωσα να δω μακρύτερα από τους άλλους, είναι επειδή πάτησα στους ώμους γιγάντων και σηκώθηκα πιο ψηλά...". Όλα τα δημιουργήματα των ανθρώπων, είναι κομμάτια της δημιουργίας της ανθρωπότητας. Όλοι επηρεαζόμαστε από όλους και επηρεάζουμε όλους. Όλα είναι ανάμεικτα και μπερδεμένα. Αυτό είναι η ζωή... κάτι πολύπλοκο, που όμως βασίζεται σε απλούς κανόνες. Και ένας από αυτούς τους απλούς κανόνες είνα ότι δεν μπορείς να κατοχυρώσεις 100% τα πνευματικά σου δικαιώματα γιατί απλά δεν είναι 100% δικά σου, αλλά είναι και των υπολοίπων. Το μόνο που είναι 100% δικό μας, είναι τα οινο-πνευματικά δικαιώματα, καθότι μπορούμε να πιούμε όσο, όποτε και ό,τι θέλουμε, χωρίς να δώσουμε λογαριασμό σε καμία κοινωνία!
Έτσι αποφάσισα τελικά να δημοσιεύω τα ποιήματά μου και όποιες άλλες σκέψεις μου κατέβουν, σε αυτήν εδώ την ιντερνετική γωνιά! Είναι αρκετά ευρύχωρη και αρκετά ζεστή για να χωρέσει τις μικρές μου ανησυχίες. Έτσι τα δημιουργήματά μου (που έχουν κάμποσες επιδράσεις από άλλους φωτεινούς ανθρώπους...) θα μείνουν εις τους (διαδικτυακούς) αιώνας των (τεχνολογικών) αιώνων, αμήν!
Κυνηγοί
Κυνηγοί του διαφορετικού, του μεγάλου, του ιδεώδους,
του απύθμενου νοήματος που θα θρέψει την ψυχή σας,
απατάστε οικτρά!
Μια ζωή κυνήγι για να διαπιστώσετε ότι όλα είναι
σώμα και ψυχή.
Τα σώματα επιζητούν την ένωση,
είναι πλασμένα για αυτήν
και την πετυχαίνουν.
Οι ψυχές επιζητούν την ένωση,
είναι καταδικασμένες να βαδίζουν στο σκότος
και αποτυγχάνουν να βρουν συντροφιά.
Σώματα εφήμερα πόσο θολώνετε το νου!
Ψυχές ανικανοποίητες πόσο σκοτώνετε το νου!
Κυνηγοί, απατάστε οικτρά!
Αντιληφθείτε το ψεύτικο και εφήμερο
και πάψτε πια να σκοτώνετε.
κάπου στα 2003
by astromonos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου