Πόσες φορές έχω αισθανθεί ότι περιτριγυρίζομαι από ανώριμους και άσχετους... που το μόνο που μου προσφέρουν είναι επιβεβαίωση σε ένα πράγμα: ότι χάνω πολύτιμο χρόνο από τις μεγάλες μου αναζητήσεις. Και επειδή με το χρόνο έχω ένα μικρό προβληματάκι και επειδή έχω συνειδητοποιήσει ότι έχω δώσει πολλά, μα πάρα πολλά, από τη ζωτική μου ενέργεια για τέτοια άτομα, νοιώθω πολύ μακάκας (για να μην πω το άλλο) που συνεχώς ξανακάνω τα ίδια λάθη. Συνεχώς ακούω ό,τι βλακεία έχει να πει ο καθένας, μόνο και μόνο για να προσφέρω ευήκοα ώτα στην παθολογική ψυχοσύνθεσή τους και για να μην αισθανθούν άσχημα όταν κανείς άλλος δεν τους ακούει πραγματικά. Και εγώ τι καταλαβαίνω από όλα αυτά; Μόνο ότι χάνω χρόνο και χρήμα, που και τα δυο τα έχω μεγάλη ανάγκη σε αυτή φάση της ζωής μου...
Δεν γίνεται όμως έτσι... Η κατάσταση καταντά κουραστική...
Έτσι αυτό που βγαίνει από μέσα μου είναι μια μεγάλη κραυγή που φωνάζει να έρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτό που ψάχνω: Έλααααααααααααα, που να πάρει ο διάολος! Δεν μπορώ με αυτούς που έχω μαζέψει. Και νυστάζω... σβήσε μου το φως.
Υ.Γ.: Ίσως όλα τα παραπάνω είναι μια σύντομη εξήγηση της τάσης φυγής και απομόνωσής μου. Μόνο που όπου και αν πάω, αρχίζω από την αρχή πάλι τα ίδια και πάλι αναζητώ φυγή και ηρεμία... Για να δούμε. Μήπως αντί να αλλάζω τόπους πρέπει να αλλάξω κάποια στιγμή τρόπους, αν θέλω να βρω αυτά που αναζητώ; Εδώ όμως μπαίνει το ερώτημα: πόσο εύκολα μπορούμε να αλλάξουμε τους τρόπους μας και τον εαυτό μας; Πάντως σίγουρα το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιείς την κατάστασή σου, ή αλλιώς να κάνεις σωστή διάγνωση. Η θεραπεία είναι κάτι που ακολουθεί. Όσο για την ίαση, είναι κάτι που ίσως δεν έρθει ποτέ.
"Έλα" - Στίχοι, μουσική: Σάνυ Μπαλτζή
2 σχόλια:
Συνέχισε , συνέχισε να γράφεις μαλάκα, συνέχισε...Βγάλτα όλα στη φόρα. θα στο ξαναπώ. Θες κλωτσιές. Πάρε τηλέφωνο ρε μουννί.
Αγαπητέ φίλε, από τη μακρινή και απολίτιστη χώρα του Κουδουνιστάν, εγώ δεν φοβάμαι να τα βγάλω όλα στη φόρα. Σε όποιον αρέσω! Άλλοι φοβούνται να αντικρύσουν την πραγματικότητα και να εκτεθούν, έτσι φτιάχνουν έναν κόσμο ολόδικό τους και κλείνονται εκεί, σε αποστειρωμένο περιβάλλον, χωρίς ερεθίσματα και κατ'επέκταση χωρίς αντιδράσεις. Όμως από τη μικρή μου εμπειρία σε θέματα υγείας, ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει σε αποστειρωμένο περιβάλλον, δεν είναι φτιαγμένος να μην δέχεται ερεθίσματα, δεν είναι φτιαγμένος να μην αντιδρά. Σήμερα, δεν αντιδρούν οι βολεμένοι και οι αποβλακωμένοι! Διάλεξε που ανήκεις...
Επίσης μου'ρχεται στο νου η λαϊκή ρύση: "Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια...". Νομίζω σου ταιριάζει γάντι!
Υ.Γ.: Το μουνί γράφεται με ένα "ν" αγ(ρ)άμματε και όχι με δυο...
Δημοσίευση σχολίου