Fenistil και Dakota

Αντιμετωπίζουν τη ζωή τόσο μάχιμα. Καθόλου προγραμματισμένα. Όλα γίνονται σχεδόν αναπάντεχα για αυτούς και μάλιστα για θέματα πολύ σοβαρά, όπως αυτά της υγείας. Του λένε: "σε μισή ώρα αναχωρείτε για την Αθήνα, ο παππούς πρέπει να χειρουργηθεί επειγόντως και εσείς ο εγγονός, ως ο πιο άμεσος συγγενής αυτήν τη στιγμή, οφείλετε να τον συνοδεύσετε". Και αυτός, μην πολυκαταλαβαίνοντας καλά καλά τι συμβαίνει, συμφωνεί. Δεν έχει άλλωστε και άλλη επιλογή. Όμως δεν είναι απλά η συμμόρφωση, όσο ο τρόπος που την εκτελεί: δυναμικά και μάχιμα. Είναι η ανικανότητα αντίληψης ολόκληρου του πίνακα που ξεδιπλώνεται μπροστά του; Είναι η αγαθότητα, που τον κάνει να σκέφτεται την Αθήνα σαν αναπάντεχο κέλευσμα στην χωρίς ποικίλλες διεξόδους ζωή ενός παιδιού κάποιου απομακρυσμένου χωριού; Είναι ότι έτσι γαλουχήθηκε;

Λίγα λεπτά μετά, μέσα στο ασθενοφόρο, κατάλαβα. Παρατηρώντας τις χαρακιές στο πρόσωπο του παππού (που θα μεταφερόταν στην Αθήνα για επείγουσα επέμβαση) και ακούγοντας τον λόγο του που ήταν γεμάτος ηρεμία, γεμάτος χορτασιά από το μεδούλι της ζωής, χωρίς κλαψομουνιάσματα και χωρίς φόβο απέναντι στο επικείμενο άγνωστο (που μπορεί να είναι και ο ίδιος ο θάνατος), κατάλαβα ότι ο εγγονός πήρε τα χνάρια του παππού. Έγινε μάχιμος. Ο ίδιος δεν το ξέρει, δεν το αντιλαμβάνεται. Το μυαλό του δεν φτάνει ως αυτό το σημείο. Όμως τι σημασία έχει, αφού η καρδιά του φτάνει και μάλιστα ξεπερνά αυτό το σημείο;!

Και εκείνη η ματιά του παππού... Ναι, κουρασμένη, αλλά όχι ηττημένη. Ναι, σκονισμένη, αλλά όχι βρώμικη... Όχι βρώμικη που να πάρει ο διάολος! Για τέτοιες ματιές οφείλεις να δώσεις όχι απλώς ιπποκράτειους όρκους αλλά και την ίδια σου τη ζήση. Και αυτό, επειδή όλοι εκείνοι σαν τον εν λόγω παππού, έχουν προλάβει και έχουν θυσιάσει πρώτοι τη δική τους τη ζήση προς χάρην της δικής μας ελευθερίας και κολοπέρασης. Δεν χύσαν δάκρυ εκείνοι, για να μπορούμε να κλαίμε με το παραμικρό εμείς σήμερα. Πόσο παρα-μικροί είμαστε! Τους οφείλουμε τουλάχιστον μια καλύτερη ποιότητα ζωής και ένα χάδι.

Κύριοι της φάκεν εξουσίας! Υπάρχουν άνθρωποι σε τούτη τη χώρα που αξίζουν πολλά περισσότερα από Fenistil και Dakota!! Που έχουν δώσει την ίδια τους τη ζωή -το καταλαβαίνεται ρε; την ίδια τους τη ζωούλα, ολόκληρη, κομματάκι κομματάκι- για τούτη τη χώρα. Και εσείς; Διατηρείτε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που καταρρέει και το μόνο που κάνετε είναι να το πουδράρετε συνεχώς, καλύπτοντας έτσι τη σαπίλα που κάτω από τους στόκους (μεταφορικά και κυριολεκτικά) δουλεύει...

Ουστ! Σαρδανάπαλοι της εξουσίας! Δεν κουραστήκατε ποτέ στη ζωή σας, δεν ξενυχτήσατε ποτέ, δεν σας έλειψε τίποτα ποτέ.

"Για το καλό μου" - Στίχοι, μουσική: Γ.Μηλιώκας