Πρώτη μέρα στο σχολείο

Πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας ξαναμπαίνει στα βάσανα. Μαζί τους όμως και οι γονείς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες... με λίγα λόγια σχεδόν όλη η οικογένεια! Και όταν λέμε βάσανα, εννοούμε πραγματικά βάσανα: ασήκωτες σάκες, ζαλισμένο κεφάλι, πολύωρο πρόγραμμα, φροντιστήρια, ξανά φροντιστήρια, διάβασμα, παιχνίδια γιοκ, βόλτες και παρέες περιορισμένες στα πλαίσια του σχολείου ή του φροντιστηρίου, πρωινό ξύπνημα, όχι τηλεόραση, όχι υπολογιστής...

Όλα αυτά οι γονείς τα ονομάζουν επένδυση! Τα παιδιά τα ονομάζουν κούραση. Εγώ τα ονομάζω: άχρηστα και ανισόρροπα πράγματα που κατευθύνουν την κοινωνία προς την αποξένωση, προς την υπερεξειδίκευση, προς το μέρος και όχι το όλον, προς τους μεγάλους στόχους (χάνοντας τα μικρά και καθημερινά), προς το σκυμμένο κεφάλι (αρχικά πάνω στα βιβλία, μετά κάτω από την εξουσία), προς την καριέρα και την καρέκλα και όχι προς την πραγματική γνώση, προς την ύλη και όχι το πνεύμα. Το επιχείρημα των γονέων είναι ένα: "μάθε παιδί μου γράμματα, για να μην είσαι άνεργος, να έχεις μια καλή θέση στην κοινωνία και έναν καλό μισθό". Μεγαλύτερο ψέμα από αυτό δεν υπάρχει σήμερα, το οποίο βέβαια βιώνουν και οι ίδιοι οι γονείς. Καθότι συμβαίνει το αντίθετο: όσο πιο πολλές γνώσεις και εφόδια έχεις, τόσο πιο απίθανο είναι να βρεις δουλειά στην (Γ)ελλαδίτσα μας! Οι γονείς λοιπόν, έπρεπε να λένε: "μάθε παιδί μου να γλείφεις και να φιλάς κατουρημένες ποδιές, για να μην είσαι άνεργος, να έχεις μια καλή θέση στην κοινωνία και έναν καλό μισθό".

Αλήθεια: ποιές υποδομές, ποιό πρόγραμμα εκπαίδευσης, ποιά πολιτική ανάπτυξης της παιδείας βλέπετε εσείς στη σημερινή ελληνική κοινωνία;

Και αναρωτιέμαι: γίνεται το ίδιο και σε άλλες χώρες; Τέτοιο άγχος υπάρχει και αλλού ώστε να παρα-μορφωθούν τα παιδιά τους και να μην αποτύχουν σαν κάτοχοι ιλουστρασιόν πτυχίων μέσα σε απαστράπτοντα κάδρα; Πρόσφατα μου έστειλαν ένα mail με το κάτωθι ηχογραφημένο μύνημα που ακούγεται στον τηλεφωνητή του Maroochydore High School στο Queensland της Αυστραλίας και ψηφίστηκε ως το επικρατέστερο μεταξύ άλλων, από το προσωπικό του εν λόγω σχολείου. Γιατί νομίζω ότι εδώ στην (Γ)ελλαδίτσα μας τα πράγματα είναι εντελώς αντίθετα από την κατάσταση που αφήνει να εννοηθεί το τηλεφωνικό μύνημα;

Πιστεύω ότι ούτε η πολύ μεγάλη πίεση, ούτε η αδιαφορία είναι αυτό που αρμόζει στα σχολειόπαιδα. Αλλά κάτι ενδιάμεσο: "νους υγιής εν σώματι υγιή", έλεγαν οι αρχαίοι. Και θα προσέθετα: δεν γίνεται να βγάλεις το παιχνίδι από το μυαλό ενός παιδιού, γιατί έτσι του διαλύεις την ψυχοκινητική του ανάπτυξη, με άλλα λόγια του σμπαραλιάζεις την ψυχοσύνθεση. Τελικά αυτό θα φανεί λίγα χρόνια αργότερα, που οι παθολογικές προσωπικότητες θα θελήσουν να παίξουν με τις ζωές των άλλων (βλέπει ιατρούς), με τα λεφτά των άλλων (βλέπε οικονομολόγους, χρηματιστές, τραπεζικούς), με τις τύχες και τις μοίρες των άλλων (βλέπε πολιτικούς, κοινωνιολόγους, διπλωμάτες)... Και αυτές οι παθολογικές προσωπικότητες δεν είναι παρά οι μπροστάρηδες του σήμερα και του αύριο. Δεν είναι παρά τα παιδιά που αυτή η κοινωνία αναθρέφει, ή πιο σωστά καταστρέφει.

Αποφασίστε εσείς οι γονείς και οι δάσκαλοι τι παιδιά θέλετε να βλαστήσουν: παιδιά που θα ορθοποδήσουν ή παιδιά που κάποια στιγμή θα βλαστημήσουν;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την άποψη ενός φίλου, του μικρού Νικόλα, που έλεγε ότι για να έχει πετύχει το σχολείο, θα πρέπει σε μια ερώτηση του καθηγητή τα παιδιά να δίνουν όλα διαφορετική απάντηση και όλες οι απαντήσεις να είναι σωστές. Αυτό σημαίνει ότι το σχολείο τους έχει μάθει να σκέφτονται, τους έχει υποδείξει τον τρόπο, και όχι να παπαγαλίζουν στείρες γνώσεις, χωρίς να ξέρουν από που προήλθε καλά καλά αυτό που τους βάλανε να μασουλάνε σαν κάτι παλιοκατσίκια...

"We don't need no education" - Pikn Floyd

Υ.Γ.: Εδώ κολλά ένα ρητό που μου αρέσει πάρα πολύ: "Ουδείς μωρότερος των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι"! Πέφτουμε να φάμε τους ιατρούς όταν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά αυτούς που ευνουχίζουν το πνεύμα των παιδιών μας, τους αφήνουμε να συνεχίζουν και να συνεχίζουν και να συνεχίζουν να βασιλεύουν και τα παιδιά να παιδεύουν αντί να εκπαιδεύουν...