Διάλογος γκαζιού και φρένου

-Έτσι μόνο η γη αλλάζει. Με ταχύτητες μεγάλες. Βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε μόνο το γκάζι.
-Να το κάνουμε τι το γκάζι; Να πάμε ακόμα πιο γρήγορα; Δεν σου φτάνουν αυτοί οι φρενήρεις ρυθμοί;
-Μα σου είπα! Έτσι μόνο η γη αλλάζει...
-Οκ. Και τότε γιατί λένε ότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει;
-Μα λένε ακριβώς το ίδιο με αυτό που σου λέω και 'γω.
-Για κάν'το πιο λιανά αυτό, γιατί η ώρα είναι κομματέλλι (μυτιληνιώτικο αυτό!) περασμένη και δεν αντιλαμβάνομαι καλώς τι μου τσαμπουνάς.
-Ρε παιδί μου, πρόσεξε, το πράγμα είναι απλό: αν θες κάτι να αλλάξει, τότε τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς, χωρίς φρένα, χωρίς κράνος, χωρίς ζώνες ασφαλείας... Όποιος θέλει να αλλάξει, ξεπερνά τα όρια της ασφάλειας και φτάνει στα όρια της ανασφάλειας...
-Επικίνδυνο ακούγεται αυτό!
-Είναι. Όπως εξάλλου και η κάθε προσπάθεια για αλλα-γή και για άλλη-γη!
-Ωραία, που θες να καταλήξεις;
-Όταν τρέχεις χωρίς φρένα και χωρίς ζώνες λοιπόν, αυξάνει η πιθανότητα να σκοντάψεις. Σωστός;
-Σωστότατος!
-Και αν σκοντάψεις τι θα συμβεί;
-Θα βγεις από την πορεία σου και θα χάσεις το στόχο σου. Θα καταλάβεις ότι δεν τα κατάφερες σε αυτό που ήθελες.
-Εύγε! Αν λοιπόν σκοντάψεις και πέσεις, θα βγεις από το δρόμο σου και από το στόχο σου. Θα αλλάξεις δηλαδή, αναγκαστικά! Μόνο αν σκοντάψεις θα καταλαβεις ότι επήλθε μια αλλαγή. Για αλλού πήγαινες και αλλού βρέθηκες, που λέμε;! Ε, λοιπόν, κάπως έτσι είναι και τα πράγματα γύρω μας, μέσα μας και εν γένει στον πλανήτη μας. Το φαινόμενο της ζωής στηρίζεται στη συνεχή αλλαγή. Δεν υφίσταται ζωή εν στάση ή εν μονοτονία, αλλά στη συνεχή αλλαγή. Και αλλαγή, χωρίς λοξοδρόμηση δεν είναι αλλαγή, αλλά συνέχιση του ίδιου μοτίβου, ή αλλιώς σκουντράδα (για να μιλήσουμε με ΚΚΕ-δικους όρους, μιας και εκλογές εν όψει).
-Ναι, αλλά τελικά δεν θα καταφέρεις τίποτα!
-Και ποιός σου είπε εσένα ότι καταφέρνεις κάτι; Αυτό είναι μια μεγάλη ουτοπία που έχει φτιάξει ο άνθρωπος στο μυαλό του, για να τον κινητοποιεί... κάτι σαν το καρότο που βάζουμε μπροστά στον γάιδαρο για να κινήσει μπροστά. Λοιπόν, για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή, βάλε το καλά στο μυαλό σου, ένα είναι το νόημα: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΗΜΑ, ΕΣΥ ΤΟ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ. Γκέγκε ή ου γκέγκε;
-Ξέρω και γω... είναι λίγο βαρύ να το χωνέψω αυτό.
-Πάρε μια σόδα τότε, εκτός και αν προτιμάς ενέσιμη Primperan!
-Αστειάκια...
-Καθόλου αστειάκια. Μιλάω σοβαρά. Και το πιο σοβαρό δεν στο είπα ακόμα;
-Τι; Έχει και άλλο;
-Σαφώς! Δώσε βάση στην πενιά λοιπόν: το ωραίο, μα και το δύσκολο, δεν είναι ότι σκοντάφτεις ή λοξοδρομείς, μα ότι έχεις την όρεξη και τις αντοχές και σηκώνεσαι και συνεχίζεις να τρέχεις με αυτούς τους φρενήρεις ρυθμούς παρά την λοξοδρόμηση. Δεν έχει σημασία το προς τα πού τρέχεις, αλλά ότι αντέχεις να τρέχεις. Αυτά. Αρκετά είπα. Ώρα για τρέξιμο.
-Άντε καλό τρέξιμο, καλή συνέχεια!
-Ευχαριστώ και εσύ καλή πορεία να έχεις!

(Την κουβεντούλα αυτή την άκουσα σήμερα το βράδυ, μεταξύ του γκαζιού και του μπροστινού φρένου της μηχανής μου, όταν το τελευταίο έσπασε και αποκόπηκε από το μπράτσο της μηχανής που κείτονταν αβοήθητη στο δρόμο, μετά πτώση εξ' ιδίου ύψους. Συνολική εκτίμηση της ζημιάς θα γίνει αύριο με το πρώτο φως της αυγούλας, όταν ολοκληρωθεί ο κλινικός και παρακλινικός έλεγχος. Απόψε, έγινε απλώς η εισαγωγή της.)

"Το μηδέν"
Στίχοι: Λάκης Λαζόπουλος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη