Τι φταίει;


"Ώρες σιωπής"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Διονύσης Τσακνής



(από http://www.youtube.com/watch?v=_oofUyqumpY&feature=related)



Βρήκα τι φταίει τελικά ρε παιδιά: "...τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι..." και με ταξίδεψαν, με σαγήνεψαν, με συνε-πήραν και ξέχασαν να με φέρουν πίσω. Ας όψεται. Ίσως από εκεί μπορώ να δω τα πράγματα στην πιο σωστή τους διάσταση!



"Mandolin Concerto" by Antonio Vivaldi



(από http://www.youtube.com/watch?v=StNAG4gCIxY&feature=related)



Αντιπαλευόν


Άλλη μια μέρα μάχης σκληρής, άνισης

με ποιόν παλεύω; με τον εαυτό μου.

Και μόνο στην ιδέα ότι είσαι μόνος

απαιτείται εσπευσμένα αντιπαλευόν!


Πόσο δύσκολες μπορεί να είναι οι μάχες του μυαλού;

Αγγίζουν τα όρια της τρέλας αν προσπαθήσεις

να εντοπίσεις τους «δράστες» του Minsky.


Γιατί με απασχολεί διαρκώς το πώς και δεν αρκούμαι στο γιατί;

Ειδικά όταν η απάντηση στο ‘γιατί’ είναι το ‘γιατί έτσι’

ε, τότε τα έχεις λυμένα όλα, έτσι δεν είναι Άννα;


Λείπουν οι φίλοι, οι γνωστοί και οι συγγενείς

ή λείπει το θάρρος γυμνός να πλανηθείς;

Το αβέβαιο ή το ακλόνητο τρομάζει πιότερο;


Και συ μαντολίνο μου, σαν δακρυσμένη δροσοσταλίδα

στέκεις απόμερα και πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις…

Γιατί αυτός που σ’ ερωτεύθηκε στάθηκε μικρός να σε φροντίσει

Γιατί αυτός που ερωτεύθηκε τον έρωτα του πρέπει τη μοναξιά του ν’ αγαπήσει

και την αρρώστια του ν’ αντικρύσει.



Ρόδος, 23-04-08

by astromonos





2 σχόλια:

Costas Thomas είπε...

Γιατί παλεύεις και δεν είσαι σύμμαχος με τον εαυτό σου? Μήπως είσαι μόνος επειδή το επέλεξες?
Αφού δεν είσαι (μόνο) αυτός ρε Στρατή. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ακόμη και τώρα σε εκφράζει ποίημα που γράφτηκε με την ψυχολογία της βραχονησίδας! Δεν μου αρκούν οι ψηφιακές απαντήσεις. Θα ήθελα να τα συζητήσουμε δια ζώσης όταν με το καλό ξαναβρεθούμε.
Φιλικά (πάντα), ο για τέσσερις μήνες πεζός συγκάτοικός σου στην τρέλα.

astromonos είπε...

Έλα Κώστααααα! Δεν είσαι μόνο φίλος, αλλά και μέντοράς μου στα ιατρικά, νομίζω στο έχω ξεκαθαρίσει αυτό! Τέσσερις μήνες θεραπείας εξάλλου, αρκούσαν για να καταλάβω αρκετά πράγματα.

Στο ερώτημά σου τώρα, γιατί δεν μπορώ να έχω σύμμαχο τον εαυτό μου, παρά μόνο τον αντιμετωπίζω σαν αυστηρό κριτή, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Νοιώθω απλά ότι ένα φάκεν μηχανάκι βουίζει και γυρίζει μέσα στην κούτρα μου και δεν λέει να αράξει τα κυβικά του, να ρίξει στροφές, να παρκάρει ρε παιδί μου έστω για λίγο!! Είναι σαν να έχουν σπάσει τα φρένα και να μου έχει μείνει το γκάζι αμανάτι στο χέρι (=χειρόγκαζο δηλαδή!). Μια πρώτη εξήγηση που δίνω είναι ότι έχω ερωτευτεί τον ίδιο τον έρωτα, τον έρωτα σαν ιδέα με λίγα λόγια...

Όσο για το ποίημα, έχει ισχύ ακόμα και σήμερα, μιας και η βραχονησίδα μου είπε ένα σημαντικό μυστικό: η κοινωνία είναι πιο σκληρή από το στρατό...

Με την ευχή να ανταμωθούμε σύντομα,

ένας κατ'επίφαση
Μ(αν)Τ(ολι)Ν-ίστας