Τα τσαφ τσουφ του μυαλού...



Σήμερα το μεσημέρι κάτι έκανε "τσαφ" μέσα στο μυαλό μου! Προς στιγμήν φοβήθηκα ότι κάηκε καμιά ασφάλεια... αλλά ευτυχώς το πρόβλημα αφορούσε την τάση... Ψάχνοντας στα σκοτάδια του νου λοιπόν για να βρω τον διακόπτη να τον σηκώσω, κάποια ιδέα έλαμψε σαν ένα κεράκι και μου φώτισε. Η σκέψη ήταν η εξής:


"Όσο τα κύτταρα εξειδικεύονται σε συγκεκριμένη λειτουργία, βλέπε νόηση, τόσο απομακρύνονται από την δυνατότητα αναπαραγωγής. Παράδειγμα ο νευρικός ιστός. Είναι επειδή δίνουν όλη τους την ενέργεια στην επιτέλεση αυτής της λειτουργίας και έτσι δεν μένει και πολύ ενέργεια για άλλες δυνατότητες.

Όσο οι άνθρωποι εξειδικεύονται σε συγκεκριμένη λειτουργία, βλέπε ρομαντισμό, τόσο απομακρύνονται από την δυνατότητα αναπαραγωγής. Παράδειγμα ο νευρικός άνθρωπος. Είναι επειδή δίνουν όλη τους την ενέργεια στην επιτέλεση αυτής της λειτουργίας και έτσι δεν μένει και πολύ ενέργεια για άλλες δυνατότητες."


Έτσι, ρίχνοντας φως στα σκοτεινά μονοπάτια του νου, βρήκα και άναψα τον διακόπτη, και μετά άναψα και άλλον διακόπτη και άλλον και άλλον, ώσπου τελικά άναψα όλα τα φώτα του μυαλού μου και άρχισα να κάνω πάρτυ.....!!!!!!!




"Το πάρτυ"
Στίχοι, Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Δημήτρης Χόρν
Δίσκος: Οδός Ονείρων



(από http://www.youtube.com/watch?v=LjHVpQnDROo)


Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή
κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.
Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται…
Γι' αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των Ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ' τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.
Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει…
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.

Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο
Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο
Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται
πάνω απ' τον ουρανό
Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται
πάνω απ' τον ουρανό

Μέσα από τον άνεμο, άνθισε χρυσάνθεμο
Μέσα από τον άνεμο, άνθισε χρυσάνθεμο
Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν' να βρούνε το πουλί
σκοτωμένο που λαλεί
Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν' να βρούνε το πουλί
σκοτωμένο που λαλεί