Απεργία!

Κάποιοι είναι άτυχοι σε αυτή τη ζωή. Πολύ άτυχοι. Ταυτόχρονα όμως είναι και χαμογελαστοί. Πολύ χαμογελαστοί. Λες και ο πόνος τους μετριέται με χαμόγελα. Ή λες και ο πόνος τους αναμετριέται με τα χαμόγελα.

Και τότε παρατηρείς. (Είναι αυτή η κακή συνήθεια του ανθρώπου -να παρατηρεί- που σου μπλέκει ή ξεμπλέκει τα δεδομένα). Παρατηρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ριζοσπαστικές ιδέες, έχουν απόψεις βαθειά φιλοσοφημένες (καλά πώς γίνεται, αφού οι περισσότεροι σπούδασαν στα πεζοδρόμια και στα χωράφια;). Παρατηρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι, δημιουργώντας μια πολύ ξεχωριστή κάστα ανθρώπων, έχει περάσει με τον έναν ή άλλον τρόπο από το ΚΚΕ. Και αν αυτή η λέξη αγανακτεί κάποιους, σαν το κόκκινο πανί τον ταύρο, τότε αναδιατυπώνω: έχουν περάσει με τον έναν ή άλλον τρόπο από τον ιδεολογικό χώρο της αριστεράς, από τον χώρο που προτάσουν τα στήθη τους -αρχαία Σπαρτιάτικη συνήθεια- μπροστά στο ψέμα, στην καταπίεση, στην ανανδρία. Και προσοχή: μιλάω για τους ανθρώπους που πιστεύουν ή κάποτε πίστεψαν σε αυτήν την ιδεολογία, δεν μιλάω για τους ηγέτες αυτής της ιδεολογίας, τους πολιτικούς ή πολιτευόμενους δηλαδή.

Αναφωνώ: πόση δύναμη κρύβουν τα στήθια αυτών των ανθρώπων; Πόσες πίκρες μπορεί να γευτεί το στόμα τους; Πόσα δάκρυα μπορεί να χωρέσει η καρδιά τους;

Μία ακόμα παρατήρηση: αυτοί οι άνθρωποι ρίχτηκαν με τα μούτρα μπροστά. Δεν λύγισαν ποτέ. Ακόμα και όταν το κορμί διαμαρτυρόταν, έλεγαν "σκάσε και σκάβε".

Και εγώ, ο μικρός και ανεπίδεκτος μαθήσεως, να μπλέκομαι με τα μικρά και ασήμαντα, απομακρυσμένος από του κόσμου τα αστείρευτα νοήματα, μαγεμένος από της ρεκλάμας το φθορίζον -άρα ψεύτικο- φως.


Υ.Γ.1: Το post αυτό αφιερώνεται στο Σοφάκι, έναν θαυμαστό άνθρωπο. Χρόνια πολλά στο γιο σου Σοφία!

Υ.Γ.2: Το blog θα παραμείνει κλειστό μέχρι νεωτέρας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας ενός τμήματος της καρδιάς μου απέναντι στον εξουσιάζοντα εγκέφαλό μου, για τις λάθος επιλογές του, για τους φόβους του, για τις αδυναμίες του, για την ανανδρία του να βγάλει την ψυχή από το συναισθηματικό της αδιέξοδο. Πάρτε το σαν μια απεργία των εργατικών τάξεων (των κυττάρων του εργατικού μυοκαρδίου) απέναντι στο κέντρο λήψεως αποφάσεων (στο κέντρο λόγου του εγκεφάλου), για το κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο οργανισμός.

Υ.Γ.3: Από αυτήν την στιγμή λοιπόν το blog θεωρείται ένα απεργοblog.

"Στην αλάνα"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας



(από http://www.youtube.com/watch?v=bYoouYBjhyY)