Χτες ζήσαμε μια ανεπανάληπτη βραδιά με το συγκρότημα (παρέα πιο σωστά) "Τσαμπούνες στο Αιγαίο". Τρεις τυπάδες, οι δυο τους νέοι και ο τρίτος λίγο μεγαλύτερος, με τις τσαμπούνες τους, το λαούτο, τη λύρα και το τύμπανο, μας ταξίδεψαν σε δωδεκάνησα, κυκλάδες, βορειοανατολικό αιγαίο, αλλά και στερεά ελλάδα, ήπειρο, μακεδονία, πελοπόννησο.
Χορός για 5 συνεχείς ώρες. Ασταμάτητα. Αλύπητα. Σκληρά. Όπως ακριβώς το φυσικό περιβάλλον που γέννησε αυτούς τους ήχους.
Κάποια στιγμή, μετά από περίπου μισής ώρας σούστα Καρπάθου, ένοιωσα ότι ζούσα στιγμές τελετουργικής διάβασης, κάθαρσης και έκστασης... Η αποθέωση του κοπανήματος. Μονότονο; Ίσως. Αλλά και μέσα από τη μονοτονία μπορείς να βρεις νόημα. Διότι το νόημα δεν είναι να γεμίσεις, αλλά να καθαριστείς. Και μετά τόσο χορό δεν γίνεται να μην επέλθει κάθαρσις.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου