Μια μέρα δύσκολη για πολλούς. Για ιατρούς, για υγιείς, για ασθενείς, για ακόμα πιο ασθενείς... Ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του, υποδέχεται τη νέα εβδομάδα, ανόρεχτα κάνει ή δέχεται να του κάνουν... Επισκέπτεσαι την κάθε γωνιά. Και τότε σε ρωτούν:
-Γιατρέ, σήμερα δεν έχει μουσική;
Η ερώτηση ακούγεται σχεδόν σαν παράπονο από τα χείλη παιδιού που είναι κρυμμένο σε σώμα 33άρη οικογενειάρχη. Και η απάντηση ήταν μια δεύτερη ερώτηση:
-Αν δεν έχει σήμερα τότε πότε θα έχει;
Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν είναι "πρέπον" να βάζεις σε έναν ασθενή που βιώνει μια δύσκολη στιγμή, να ακούει μουσική. Τι ρόλο έχει η μουσική στην υγεία και τι στην παθολογία της ανθρώπινης ζήσης; Η νέα απάντηση σε αυτήν την δεύτερη ερώτηση είναι μια εικόνα από τη ζωή ενός μεγάλου επαναστάτη:
-Ο Αλέξης Ζορμπάς, στο βιβλίο του Καζαντζάκη, όταν πέθανε ο γιος του, σηκώθηκε και χόρευε ασταμάτητα και γελούσε φωναχτά... Όλοι νόμιζαν ότι τρελάθηκε, αυτός όμως πενθούσε και κανείς δεν μπορούσε να το αντιληφθεί. Πόσο αντισυμβατικός τρόπος για να δηλώσεις την θλίψη σου...
Η μουσική δεν είναι μόνο για τα μεγάλα, τα ωραία, τα εύκολα, τα ευχάριστα. Είναι και για τα δύσκολα, τα μικρά, τα βασανιστικά, τα παθολογικά. Η μουσική είναι φάρμακο και έχει θεραπευτικές ικανότητες. Και τα επίπεδα αυτού του φαρμάκου ελέγχονται πολύ απλά με μια εξέταση: το χαμόγελο.
"Ζορμπάς"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου