Άκου τους χαροκαμένους

Αν μπορούσε ένα τραγούδι να περιγράψει την σημερινή μου ημέρα θα ήταν το παρακάτω.

(Συγχωρέστε μου την ένδεια λόγων και εκφράσεων που πολλές φορές με διακατέχει, αλλά αν κάτι που σκέφτεσαι, κάποιοι άλλοι το έχουν πει καλύτερα από σένα, γιατί να μην το χρησιμοποιήσεις;)

"Ήλιε μου σε παρακαλώ"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό
μα εμένα που ‘μαι δέντρο μες τη γη
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή

Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους

Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ
πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό
με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ

Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους

Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που με την ύπαρξή τους και μόνο, δηλώνουν ξεκάθαρα πως: τι και αν προηγήθηκε κοσμική σιωπή ή -πολλώ μάλλον- τι και αν ακολουθήσει κοσμική σιωπή, σημασία έχει ότι αυτή η σιωπή κάποτε έσπασε. Το αδιαίρετο και συνεχές της απέραντης αυτής συμπαντικής σιωπής έχει υποστεί ρήγμα. Μεταξύ του πριν και του μετά, κάπου στριμωγμένο είναι η αλήθεια και χωμένο βαθειά σε αυτό το ρήγμα, υπάρχει το τώρα και λόγο για το τώρα δεν έχει καμιά σιωπή, παρά μόνο η ζωή. Λόγο έχει η ζωή. Παράλογο η σιωπή.