Νέα σύνορα. Νέος αέρας. Νέο τοπίο. Κροατία. Μια χώρα με ατελείωτο ισάδι. Μετά από περίπου 4-5 ώρες δρόμου νοιώθεις ότι είσαι εκεί από όπου ξεκίνησες.
Ρε μήπως κάνουμε κύκλους; Αδύνατον, αφού τρέχουμε πάνω σε μια ευθεία συνέχεια! Μα ούτε μια στροφή αυτός ο δρόμος; Το δάσος, το χορταράκι, τα ποταμάκια, τα σπιτάκια, όλα μας καλωσορίζουν.
Τα χωριουδάκια εδώ, (που το καθένα με έναν ανεξήγητο τρόπο βρίσκεται ένθεν και ένθεν της τεράστιας εθνικής οδού και ενώνονται με γέφυρα τα δυο τμήματά του, και μιλάμε για λιγοστά σπιτάκια το κάθε χωριουδάκι), θεωρείς ότι είναι ατάκτως σκορπισμένα μέσα σε αυτή την απέραντη πεδιάδα. Αναρωτιέμαι: πλατεία δεν έχουν αυτά τα χωριά; Κέντρο δεν έχουν; Φαίνονται σαν να είναι χύμα το ένα σπιτάκι δίπλα στο άλλο, χωρίς να υπάρχει σαφής προσανατολισμός. Μπροστά στην αφθονία χώρου τι προσανατολισμό χρειάζεσαι; Μόνο κάποια χωριουδάκια ακολουθούν την πορεία κάποιων ποταμών και χτίζονται στις όχθες του, επεκτεινόμενα σε μάκρος σαν να στοιχιζόμενοι φαντάροι... Τι περίεργη αρχιτεκτονική, σκέφτηκα. Και μετά διόρθωσα τον εαυτό μου: τι διαφορετική αρχιτεκτονική, σκέφτηκα.
Οι κοινωνίες εδώ φαίνεται ότι ήταν εκτεθειμένες στα στοιχεία της φύσης. Φαίνεται ότι δεν είχαν προφανή τρόπο να προφυλαχτούν, αλλά όπως επίσης φαίνεται επιβίωσαν! Σίγουρα δίπλα στα έλλογα όντα στάθηκαν αρωγοί και τα παρ-άλογα όντα, διότι δεν γίνεται να επιβιώσεις εκεί που όλα σου λένε ότι δεν μπορείς να επιβιώσεις και να μην θεωρηθεί αυτό παράλογο!
Και όταν κάποτε βλέπεις να τελειώνει αυτή η κουραστική απεραντοσύνη και να αρχίζουν λοφάκια και βουνά, και μάλιστα χιονισμένα, λες επιτέλους κάτι άλλαξε!
Και πράγματι κάτι άλλαξε, καθώς πίσω από τα βουνά αυτά κρύβονται οι Δαλματικές ακτές!
Θάλασσα, αχ... πάντα προκαλούσε το ανθρώπινο είδος να την κολυμπήσει, να την δαμάσει, να την καλοπιάσει... Και μιλάμε για κάθε είδους θάλασσα και κάθε είδους ωκεανό. Ωκεανός γνώσης, ωκεανός συναισθημάτων, ωκεανός ανθρώπων... Μην ξεχνάμε, ο άνθρωπος προήλθε βιολογικά από την θάλασσα, είναι η μάνα μας. Ο άνθρωπος έχει τη θάλασσα μέσα του ('τα σπλάγχνα μου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν' έχει γράψει ο αγαπημένος μου Διονύσιος Σολωμός).
Όπως στο συνέδριο! Πόση γνώση, πόσες οπτικές, πόσα θέματα, πόσοι προβληματισμοί, πόση διαφορετικότητα κινούμενη όμως στην ίδια βάση: αυτήν της προσπάθειας για επικοινωνία. Η ανθρωπότητα θα μπορούσε ίσως να παρομοιαστεί με όλα εκείνα τα διαφορετικά σημεία του ίδιου όμως κύκλου... Και ενώ το κάθε σημείο είναι απείρως μικρό και αδιάστατο (έτσι δεν μας λέγανε στα μαθηματικά;) και δεν ξέρεις (ούτε και το ίδιο ξέρει φυσικά όσο και αν δεν θέλει να το πιστέψει) πού βρίσκεται ακριβώς, όλα μαζί είναι τόσο σημαντικά, καθώς χωρίς αυτά δεν θα υπήρχε η έννοια του κύκλου. Άρα η έννοια της κοινωνίας, η δύναμή της και η δυναμικής της σαν επακόλουθο, κρύβεται στην έννοια του άλλου, της 'ετερότητας' όπως μου αρέσει να λέω. Υπάρχουμε γιατί υπάρχει ο άλλος. Πόσο δύσκολο να το κατανοήσουμε αυτό!
Αν δυσκολεύεστε κάντε μια βόλτα στην κοντινότερη παραλία. Αυτό έκανα και εγώ και η τύχη μου επεφύλασσε μια καταπληκτική έκπληξη! Είχα καιρό να νοιώσω τέτοια εσωτερική ταραχή! Στην άκρη του λιμανιού της παλιάς πόλης του Zadar, υπήρχαν δυο έργα τέχνης, πραγματικά στολίδια όμως, του ανθρώπινου νου:
1. Το ένα ήταν η προσπάθεια αποτύπωσης του ηλιακού συστήματος στο δάπεδο, μέσα από ένα σύστημα φακών και κρυστάλλων που την ημέρα συλλέγουν το φως και όταν αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι φωτίζουν προς τον ουρανό σε μια πανδαισία χρωμάτων, σε μια προσπάθεια να επιστραφεί το φως στην πηγή του: στον κύριο Ήλιο! Σε μια προσπάθεια χαιρετισμού του Ηλίου λοιπόν, όταν αυτός σβήνει και πάει να αποκοιμηθεί, η ανθρωπότητα δεν τον ξεχνά... Πώς να ξεχάσεις τον πατέρα σου;
2. Δίπλα στην αυτοκρατορία του φωτός, κατασκηνεί ένας αλήτης, ο κύριος Ήχος. Δεν φαίνεται, νοιώθεται. Ακολουθεί άλλους δρόμους, πιο μουσικούς για να δηλώσει την παρουσία του. Ένας άνθρωπος σκέφτηκε να καλωσορίσει τον Ήχο δημιουργώντας δίπλα στα κύματα της θάλασσας υπόγειες κρύπτες. Ακουλουθώντας μια πορεία παράλληλη με αυτήν του οριζοντίου επιπέδου τελικά ο ήχος αναδύεται από τρύπες που βρίσκονται πάνω στο λιμάνι. Με άλλα λόγια ο τύπος έφτιαξε ένα εκκλησιαστικό όργανο από τσιμέντο και σοβά και μετά έδωσε το λόγο στον Ήχο να πει τα μυστικά του. Εκπληκτική σύλληψη (η σύλληψη του ήχου)! Αν ο ήχος εκφράζεται μέσα από κυματομορφές και αν οι κυματομορφές είναι οι μορφές των κυμάτων, τότε ο ήχος σε τούτο το σημείο της γης είναι το αποτύπωμα των κυμάτων της θάλασσας πάνω στα ανθρώπινα. Είναι η ομιλία της μάνας μας, είναι ο πόνος της μάνας θάλασσας, που παρακαλεί τα παιδιά της να της δώσουν λίγο προσοχή. Είναι η αγωνία της μάνας για το μέλλον των παιδιών της. Αν λοιπόν αυτά τα λόγια μπορούσαν να αποδοθούν θα ήταν κάπως έτσι:
"The tune of the sea"
"The tune of the sea"
Ποιός ο μαέστρος; Μήπως ο μαΐστρος;
Ποιοί οι εκτελεστές; Μήπως του Minsky οι τελεστές;
Ποιές οι χορδές; Μήπως των αισθημάτων οι ορδές;
Ποιοί οι ερμηνευτές; Μήπως οι ονειρευτές;
Ποιό το κοινό; Μήπως το κενό;
Ποιοί οι κριτές; Μήπως οι υποκριτές;
by astromonos 25-04-2010
"Κοίτα να μην χαθείς"
Στίχοι: Σούλης Λιάκος
Μουσική, Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Δίσκος: Το μέσα μου βουνό
Ποιός ο μαέστρος; Μήπως ο μαΐστρος;
Ποιοί οι εκτελεστές; Μήπως του Minsky οι τελεστές;
Ποιές οι χορδές; Μήπως των αισθημάτων οι ορδές;
Ποιοί οι ερμηνευτές; Μήπως οι ονειρευτές;
Ποιό το κοινό; Μήπως το κενό;
Ποιοί οι κριτές; Μήπως οι υποκριτές;
by astromonos 25-04-2010
Και αν κάποτε τα γειτονάκια θελήσουν να ενωθούν, Ήλιος και Ήχος να κάνουν παρέα και αγκαλιαστούν, τότε το αποτέλεσμα είναι καθαρά γήινο με εξωγήινες επιρροές... Κοίτα όμως να μην χαθείς σε τόση ομορφιά! Η ζωή είναι πιο σκληρή και σε θέλει άντρα. Μην σε αποπλανήσουν οι Ήλιοι και οι Ήχοι...
"Κοίτα να μην χαθείς"
Στίχοι: Σούλης Λιάκος
Μουσική, Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Δίσκος: Το μέσα μου βουνό
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου