Άγριο τριαντάφυλλο

Μου πήρε 27 συναπτά έτη για να την συναντήσω. Χρειάστηκαν 27 συναπτά έτη για να μου φανερωθεί και να τρακάρουμε κατακούτελα, και νομίζω ότι μου έκανε και ένα μικρό καρούμπαλο...

Λέγεται: δυναμική ισορροπία. Είναι η κατάσταση που περιγράφει καλύτερα τον άνθρωπο. Τον ζωντανό άνθρωπο. Τον άνθρωπο που αναζητά την εξέλιξή του. Τον όχι στάσιμο άνθρωπο. Και για να το πούμε και αλλιώς: το σύστημα έχει δυο τρύπες: μια είσοδο και μια έξοδο. Αν αφήσεις μόνο μια τρύπα, την είσοδο, ώστε να μπουν οι πληροφορίες και έτσι να τις παγιδεύσεις και να τις κρατήσεις για πάντα σε μια αλλαζονική προσπάθεια να τιθασεύσεις το χάος, τότε πολύ απλά και μαθηματικά, χάνεις την άλλη τρύπα, δηλαδή χάνεις την δι-έξοδο σου... Και άνθρωπος χωρίς διέξοδο, είναι απόστημα που συνεχώς διογκώνεται και ίσως χρειαστεί χειρουργική παρέμβαση.

Για να δούμε τι μπορεί να κάνει ένα νυστέρι. Πάντως ένας αστρολάβος σημάδεψε λίγο φως ακόμα ψες βράδυ.

Προβλήματα παλαιά λύνονται για να δώσουν τη θέση τους σε νέα προβλήματα. Αυτό που μένει είναι όμως η ισορροπία, η δυναμική πάντα ισορροπία, που συνθέτει αυτό που είσαι, που σου παρέχει τη δυνατότητα να γνωρίσεις νέα προβλήματα, νέες δυσκολίες. Διότι τελικά το να γεννηθείς από το χάος και την αταξία και να οργανωθείς σε τάξη δεν είναι τίποτε άλλο από μια διαρκή μάχη με το περιβάλλον σου. Και το περιβάλλον θα φέρνει πάντα προβληματισμούς. Όσο για το ανικανοποίητο, μπορείς μόνο να το περιορίσεις, αν τα καταφέρεις. Αλλιώς, το αποδέχεσαι σαν κανονισμό του παιχνιδιού και συνεχίζεις να παίζεις.

Και αν σε φοβίζουν τα αγκάθια, και αν σε πονούν τα τρυπήματά τους, κοίτα λίγο πιο ψηλά. Κάπου εκεί στην άκρη, υπάρχει το κόκκινο, μελένιο, πεταλωτό, τριαντάφυλλο. Αυτό που δίνει το αίμα του για τη δική σου ισορροπία.

"Το αγκάθι"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας



Πρωινά λαχανιασμένα
ραντεβού ματαιωμένα
δρόμο παίρνεις δρόμο αφήνω
κόμπο δένεις κόμπο λύνω
στην ηλιοφεγγιά σε φτάνω
στην αστροφεγγιά σε χάνω

Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα
ίσως ποτέ του δεν θα μάθει
τι δρόμο ανοίγει ένα ψέμα
τι μέλι κρύβει το αγκάθι

Στου Απρίλη τις ταράτσες
ονειροπαρμένες φάτσες
σκάβουν στη σιωπή λαγούμι
με τσιγάρο και με ρούμι
σαν φαντάροι απολυμένοι
που κανείς δε περιμένει

Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα
ίσως ποτέ του δεν θα μάθει
τι δρόμο ανοίγει ένα βλέμμα
τι μέλι κρύβει το αγκάθι

Μόρτισσα καραμελάτη
τσακιστή και μυρωδάτη
με κερνάει σαν νυχτώνει
του έρωτά της το αφιόνι
κρύβει η νύχτα το μαχαίρι
και μας παίρνει απ' το χέρι