Τερατώδες!

Μέρες τώρα προσπαθώ να το πιάσω από κάπου και να το αναποδογυρίσω, να το αιφνιδιάσω, να το ανατρέψω. Αδυνατώ. Εξού και η σιωπή τόσες μέρες σε αυτό το ιστολόγιο. Δεν έχω χρόνο καθώς η περισσότερη από την ενέργειά μου καταναλίσκεται στην ανεύρεση τρόπου αντεπίθεσης...

Πρόκειται για ένα τέρας. Ίσως το μεγαλύτερο και το ισχυρότερο που ο δικός μου νους έχει τολμήσει να αναμετρηθεί. Μάταια. Δεν μπορώ καν να το αντικρύσω κατάματα. Πάντα κρύβομαι πίσω από την ουρά του, πάντα υπάρχω στη σκιά του. Όλες μου οι νοητκές διαδικασίες τέμνονται με τον έναν ή άλλον τρόπο, πάνω στην ιδέα αυτού του τέρατος. Μα όλες όμως;! Αυτό το τέρας παραμονεύει παντού και πάντα. Είναι ο παντοκράτωρ (ας με συγχωρήσουν οι απανταχού θεοσεβούμενοι και θεοφοβούμενοι) του ανθρώπινου κόσμου.

Ίσως στο μέλλον βρω τη δύναμη να αναμετρηθώ, έστω και λεκτικά μαζί του. Το οφείλω στον εαυτό μου, ίσως όμως πολύ περισσότερο το οφείλω σε αυτό το ίδιο το τέρας.

Το όνομα του τέρατος: Χ Ρ Ο Ν Ο Σ.

Αφού δεν μπορώ όμως εγώ να βρω λέξεις, ας κάνω χώρο για κάποιους που τόλμησαν να το κοιτάξουν στα μάτια:

"...Χρόνος είναι
ό,τι μεσολαβεί και μετατρέπει.
Διαιρείται σε στιγμές.
Στιγμή είναι βέβαια,
ένα τίποτε του χρόνου.
Όμως χωράει τ'αποκορυφώματα..."


Από το ποίημα "Ορισμοί"
της συλλογής "Επί τα Ίχνη"
της Κικής Δημουλά