Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και τότε, κάπου μεταξύ 11μηνών και 2ετών, όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα σε αυτόν τον κόσμο. Με μία όμως βασική διαφορά: τότε δεν καταλαβαίναμε τι κάνουμε (ή τι μας κάνουν), δεν είχαμε συναίσθηση των πεπραγμένων μας. Και αυτό διότι τότε, ολόκληρο το νευρικό μας σύστημα ήταν υπό μια συνεχή διαμόρφωση. Τότε, ανεγειρόταν σαν ολότητα το νοητικό μας οικοδόμημα.
Σήμερα, στο τρίτο μάθημα αργεντίνικου τάνγκο, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Τα βήματα έγιναν πιο πολύπλοκα, οι απαιτούμενες συντονισμένες και συνδυαστικές κινήσεις πιο δύσκολες, ο δρόμος πιο ασταθής... Τότε, ευτυχώς δεν καταλαβαίναμε. Τώρα, καταλαβαίνουμε. Και τι καταλαβαίνουμε; Ότι δεν καταλαβαίνουμε μονομιάς και εξ'αρχής μια παντελώς νέα κίνηση. Ότι το καινούργιο δεν μπορεί παρά να είναι τόσο ξένο. Και ότι το τόσο ξένο και άρα τόσο διαφορετικό, είναι τόσο δύσκολο στην προσέγγιση.
Το κάθε νέο βήμα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, θέλει εξάσκηση, κόπο, επανάληψη, λάθη, πτώσεις, και φυσικά χέρια βοηθείας για να μας σηκώσουν από τις πτώσεις μας. Τα χέρια αυτά θα έρθουν είτε από τους γονείς -κυρίως τότε-, είτε από τους δασκάλους, καθηγητάδες, συντρόφους, -κυρίως σήμερα-...
Άιντε, να δούμε πόσο ακόμα θα αντέξουμε να κάνουμε συνεχώς νέα βήματα. Άραγε, από τα πολλά, μήπως μάθουμε πώς είναι να κάνεις συνεχώς νέες αρχές (ενάρξεις); Άραγε, το να κάνεις συνεχώς νέο βήμα, όσο αβέβαιο και άδοξο και αν είναι αυτό, μήπως από μόνο του συνιστά μια βασική αρχή (αξίωμα); Αυτό, του να μην φοβάσαι να κάνεις νέα ξεκινήματα, να αντιμετωπίζεις το αβέβαιο και το απρόοπτο, εκεί στο πεδίο της μάχης, με όλους τους υπόλοιπους θεατές, στην καρδιά του κοινωνικού γίγνεσθαι;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου