Η καλύτερη μπαγκέτα

"Την καλύτερη μπαγκέτα της πόλης του Παρισιού τη φτιάχνει Σενεγαλέζος φούρναρης, που έχει την μπουλανζερί του στη Μονμάρτη. Ο Djibril Bodian κατέκτησε την πρώτη θέση στον επίσημο διαγωνισμό Grand Prix de la Meilleure Baguette de Paris, που πραγματοποιήθηκε στις 25 Μαΐου 2010. Έτσι για τους επόμενους 12 μήνες από την ημέρα της νίκης του, ο 33χρονος με σενεγαλέζικες ρίζες, αλλά μεγαλωμένος στη γαλλική πρωτεύουσα, θα είναι ο αποκλειστικός προμηθευτής μπαγκέτας του προεδρικού τραπεζιού και του μεγάλου Grand Elysee. Χωρίς αμφιβολία η μπαγκέτα ανήκει στα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα του γαλλικού πολιτισμού, εκπροσωπώντας διεθνώς το εκλεπτυσμένο γούστο και την παριζιάνικη πολυτέλεια. Έτσι, η πρωτιά, πέρα από το γαστρονομικό της ενδιαφέρον, θέτει εκ των πραγμάτων το ζήτημα της σχέσης εθνικής ταυτότητας και πολυπολιτισμικής κοινωνίας, που κέντρισε το ενδιαφέρον της γαλλικής κοινωνίας, προκαλώντας σε άλλους αμηχανία και σε άλλους χαμόγελα ανακούφισης."

(απόσπασμα από περιοδικό που ανευρίσκεται στα καθισματάκια των αεροπλάνων της Ολυμπιακής Αεροπορίας αυτήν την περίοδο)


Τι μας λέει εδώ; Ότι ένας Σενεγαλέζος, μεγαλωμένος στο γαλλικό κοινωνικό σύστημα, γίνεται όχι απλώς σαν τους Γάλλους, αλλά καλύτερος από αυτούς στον τομέα της μπαγκετο-παραγωγής! Αν λοιπόν, δεν είναι το κοινωνικό σύστημα που κατασκευάζει προσωπικότητες, όπως ακριβώς κατασκευάζει πρότυπα, ιδεατούς και φαντασιακούς κόσμους, συγκεκριμένες αξίες και απόλυτα προσδιορισμένα μοντέλα συμπεριφοράς, τότε πώς γίνεται ένας ξένος να συμπεριφέρεται καλύτερα και από τους γηγενείς; Τι είναι αυτό που κάνει να μιλάμε έτσι και όχι αλλιώς, να γελάμε έτσι και όχι γιουβέτσι, να εκφραζόμαστε με τον έναν και όχι με τον άλλον τρόπο; Είναι φυσικά η κοινωνική μας κληρονομιά. Αυτή, που κάθε μέρα από την στιγμή της γέννεσής μας (και ίσως και νωρίτερα, από την ενδομήτρια ζωή μας) επιδρά πάνω στο εύπλαστο σαν πλαστελίνη νευρικό μας σύστημα και θέτει τις βάσεις του οικοδομήματος που θα ορθωθεί αργότερα. "Είμαστε" ή "γινόμαστε" λοιπόν; Ξεκάθαρα, "είμαστε". Αλλά πάνω σε αυτό το "είμαστε" θα έρθει και θα επικαθίσει η εκάστοτε κοινωνική πραγματικότητα, ή αλλιώς η κοινωνική κληρονομιά που κουβαλά ο καθείς, και όλο μαζί, θα παράξει αυτό που φαίνεται ότι "γινόμαστε". Η αφετηρία είναι το "είμαστε". Ο τερματισμός, είναι αυτό που έχουμε "γίνει". Το ταξίδι από την αφετηρία μας μέχρι το τέλος της προσωπικής μας πορείας, συνδέεται άρρηκτα και αναντίρρητα με την κοινωνική πραγματικότητα.

Σήμερα, με το τόσο ανακάτεμα των κοινωνιών και την τόσο διευκολυμένη υπερπήδηση των συνόρων, διαφαίνονται όσο ποτέ άλλοτε κάποια βασανιστικά ερωτήματα:

- Αν η κοινωνική πραγματικότητα είναι σχεδόν η ίδια, τότε μήπως σταδιακά θα έχουμε εξομάλυνση αυτού του διαφορετικού "είμαστε" ως προς το ίδιο ή παρόμοιο "γινόμαστε";
- Πόσο πολύ μπορεί να επιδράσει στο "είναι" μας η κοινωνική πραγματικότητα;
- Αυτό που "γινόμαστε", είναι αυτό που θέλουμε εμείς ή μήπως κάποιοι άλλοι;
- Έχει όρια η κοινωνική πραγματικότητα;