8 Νοεμβρίου και 8 σταθμοί

Ένα υπέροχο 2ήμερο στις κρυφές γωνιές του νησιού της Λέσβου. Προορισμός, τα δυτικά του νησιού. Παρέα, σπουδαία. Εμπειρίες, συναρπαστικές.

1ος σταθμός Βατούσα. Το χωριό μιας γλυκιάς γιαγιάς αιμοκαθαιρόμενης, της κυρά Ολυμπίας, καλή της ώρα εκεί ψηλά που είναι. Περίπατος, στα ανηφορικά πλακόστρωτα, στην κορυφή των οποίων δέσποζε η εκκλησία του χωριού. Γάτες, πολλές γάτες, ατελείωτες γάτες, γάτες παντού, σε κάθε περβάζι, σε κάθε σκαλοπάτι, σε κάθε κεραμίδι, και φυσικά κανένας σκύλος... Στάση στο καφενείο του χωριού για την απαραίτητη δροσιστική πορτοκαλάδα (από πορτοκάλι). Σαν πρόβατο ανάμεσα σε λύκους, μια γυναίκα μόνη διηύθυνε όλο το καφενείο με κάθε λογής άρρενες-θαμώνες εντός. Άραγε τι θέση ένοιωθε η ίδια ότι κατέχει;

2ος σταθμός Χίδυρα. Σοκ, από την απλότητα με την οποία γράφεται ιστορία. Το χωριό αυτό γέννησε έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους, που φυσικά κανείς μας σχεδόν δεν γνωρίζει. Το όνομα αυτού Γεώργιος Ιακωβίδης. Επίσκεψη στο ψηφιακό μουσείο που έχει στηθεί σε αυτό το γκραβαρο-χώρι και συνειδητοποιώ ότι αφενός πολλά δημοφιλή έργα είναι δικά του, αφετέρου έργα που είναι παντελώς άγνωστα στο ευρύ κοινό, είναι αριστουργηματικά καλλιτεχνημένα από το μαγικό του χέρι. Συνειδητοποιώ τη ζωντανή έννοια του ταλέντου. Αυτού που ανθίζει ακόμα και αν έχει τις ρίζες του στον ξερόβραχο, ακόμα και αν παραξενέψει τους ίδιους του τους γονείς για ττην απρόσμενη παιδική του συμπεριφορά να ζωγραφίζει...

"Ο βιοπαλαιστής"

"Προσφυγοπούλα"

"Η αγαπημένη της γιαγιάς"

"Παύλος Μελάς"

"Η νέα πίπα του παππού"

"Τα πρώτα βήματα"

"Παιδική συναυλία"

3ος σταθμός Γαββαθάς. Σκυλιά, πολλά σκυλιά, σκυλιά παντού, και φυσικά καμία γάτα... Ήσυχη γωνιά να αντικρύζει κατάματα το βορρά. Μνήμες να μπλέκουν με νέες προσδοκίες και μαζί να κολυμπούν στα νερά του ωκεανού μας.

4ος σταθμός Λιώτα. Φαγητό σε μια εκπληκτική οικογενειακή ταβέρνα, με τον κύριο Χρήστο να θέλει να πει τόσα πολλά και να μην μπορεί... Αχ, ας όψεται αυτό το μαράζι της καρδιάς. Επίσκεψη στην εκκλησία του χωριού. Στο κέντρο της, μια καταπακτή οδηγούσε σε κατακόμβες προ-βυζαντινής περιόδου. Ανατρίχιασα... Και φυσικά γάτες, πολλές γάτες, αμέτρητες γάτες να ξεπηδούν από παντού... Και πάλι σκύλος ούτε για δείγμα...

5ος σταθμός Άντισσα. Γλυκό και παγωτό στην γραφικότατη πλατεία. Εκείνο το πλατάνι, πόσα να έχει ακούσει άραγε να λέγονται, να υπόσχονται, να εκμυστηρεύονται... Ωραία μουσική και ακόμα καλύτερο το ποτό μας - τι άλλο, Baileys φυσικά! Αλλά να! Ένας σκύλος να κάνει παρέα με μια γάτα;! Πώς γίνεται αυτό; Μήπως γιατί δεν υπάρχει δεύτερος σκύλος και δεύτερη γάτα; Μήπως γιατί κάπως έτσι είναι οι σχέσεις και σε ένα χωριό; Μήπως λέγεται αυτό αναγκαστικές φιλίες; Λέω τώρα εγώ...

6ος σταθμός Σκάλα Ερεσσού και Ερεσσός. Πάνω που πάμε να παρκάρουμε, νά 'σου ο Κώστας, ο γιός ενός αιμοκαθαιρόμενου! Να 'σου και τα φρέσκα αυγά και η καταπληκτική ομελέτα, να 'σου και η μαρμελάδα από ντόπια σύκα, να 'σου και τα κεράσματα... Τι πρωινό ήταν αυτό με φόντο την γεμάτη πιτσιρίκια κεντρική πλατεία; Μονάδα Νεφρού for ever and ever ρε παιδιά... Λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό, μια καταπληκτική εικόνα που κανείς δεν περιμένει, και λίγοι γνωρίζουν: λίμνη από φράγμα, και η Μονή Πιθαρίου να αγναντεύει το πέταγμα των γλάρων, το ξέπλυμα των βράχων του φαραγγιού από τα νερά της βροχής και το λαμπύρισμα του ουρανού στα νερά της λίμνης...

7ος σταθμός Ταβάρι και Μεσσότοπος. Χωριό, βαρβατίλα, κοψίδια, Καζαντζίδης, μύγιες να θέλουν ντε και καλά να συνγευματίσουμε και το τρανζίστορ να παίζει για κάποιες αγάπες που ποτέ δεν τους δόθηκε ευκαιρία να υπάρξουν.

8ος σταθμός Αγιάσσος. Τσάι με κανέλλα στο καφενεδάκι με φάτσα την Παναγία της Αγιάσσου, και ένα ολόκληλο χωριό να κινείται σε ρυθμούς θρησκευτικής αποχαύνωσης, που διευθύνει ένας παπάς που εγώ βάζω στοίχημα ότι δεν ήταν ένας μέσα σε εκείνο το ράσο, αλλά τουλάχιστον τέσσερις! ΌΛΟΙ οι άλλοι έβλεπαν μόνο έναν άνθρωπο. Λες εκείνο τα τσάι να είχε τίποτα περίεργο από αυτά που "πίνουν" οι Αγιασσώτες και αντί για έναν να έβλεπα τέσσερις; Μα καλά, πόσο μεγάλη μπορεί να είναι μια κοιλιά πια; Και εκείνη ακριβώς την ώρα που αναλογιζόμουν ταύτα τσουπ! περνά ένας ακόμα αιμοκαθαιρόμενος και μου χαμογελά... Αχ, ας όψεται η ανθρώπινη αδυναμία που γεννά ανάγκες! Αυτό είναι το κοινό γνώρισμα των ανθρώπων, που ο καθείς με τον τρόπο του προσπαθεί να τις ικανοποιήσει. Άλλος με ένα κερί, άλλος με μια λαμπάδα, άλλος με μαστούρα, άλλος με αλκοόλ, άλλος με χαμόγελα και άλλος τέλος με τσάι με κανέλλα...

Επιστροφή. Νοιώθω τόσο γεμάτος. Πλήρωση. Η φύση, οι άνθρωποι, τα δημιουργήματα των ανθρώπων, κάποιες φορές είναι τόσο μαγικά, τόσο μεθυστικά, τόσο δυναμωτικά...

Το αποκορύφωμα όμως δεν σας το είπα. Φτάνοντας σπίτι, λαμβάνω από μια κάβα, δυο ποτά (το ένα ήταν Baileys!), ως δώρο για τη σημερινή μου εορτή. Και η ευχή; Ιδού:

-Αν θες να ελαφρύνεις τη σκέψη, πίνεις ένα
-Αν θες να νοιώσεις πιο χαλαρά, πίνεις δύο
-Και αν θες να γίνεις χάλια, το πίνεις όλο
(Συνταγή δοκιμασμένη, διαλέγεις και παίρνεις)


Υ.Γ.: Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί από όλη την Ελλάδα, μόνο στη Λέσβο και στο χωριό μου, οι Στράτηδες γιορτάζουν σήμερα... Δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποια μυστική σύνδεση μεταξύ των δύο σημείων του χάρτη...

Γεώργιος Ιακωβίδης