Γυρίζω από το εστιατόριο της σχολής. Καθόσον περίμενα στην ουρά για να σερβιριστώ, παρατηρούσα τριγύρω μου τα πιτσιρίκια, που θα μπορούσες να πεις ότι είναι τα μικρά μου αδερφάκια μιας και τα πιο πολλά τα περνώ 7-8 χρόνια, και τα περισσότερα διαπίστωσα ότι είχαν από τουλάχιστον ένα σκουλαρίκι κάπου στο πρόσωπό τους. Ανεξαρτήτως φύλου. Το ποσοστό άγγιζε το 80-90% των προσώπων που αντίκρυζα.
Τι σόι μόδα είναι αυτή ήθελα να ήξερα; Δουλειά δεν έχουν να κάνουν τα σκασμένα και τρυπούν το αγνό -ακόμα- προσωπάκι τους; Γιατί προκαλούν πόνο στον εαυτό τους; Πώς συγκατοικεί η ακμή (το σπυρί) και η παρακμή (το piercing) στο ίδιο δέρμα; Με έπιασε βλέπετε η αγανάκτηση του μεγάλου αδερφού και ήθελα να τα κατωκεφαλιάσω όλα... Συγκρατήθηκα όμως και σκέφτηκα ανθρωπολογικά: είναι ένας ακόμα τρόπος έκφρασης. Τι όμως θέλουν να μας πουν οι πιτσιρικάδες;
- Ότι η ζωή τους είναι τρύπια από όνειρα και ελπίδες;
- Ότι το μόνο ερέθισμα που φτάνει ως τις αισθήσεις τους από την σημερινή κοινωνία και τους αγγίζει είναι το κενό που οριοθετεί ένας κρίκος;
- Ότι με όλα όσα τους πλασάρουμε τους σκίζουμε το σώμα και μαζί και τις φιλοδοξίες;
- Ότι τα αγκιστρώνουμε από τις υλικές μας ματαιοδοξίες;
- Ότι τα δένουμε με κάθε είδους αλυσίδες και κρίκους, χωρίς να τα αφήνουμε να ανασάνουν, κάνοντάς τα υποχείρια και τραβολογώντας τα από μύτες, αυτιά, στόμα και βυζιά και τα πετάμε σε τούτη την θαλασσοταραχή της εποχής μας;
Μπορώ να πω, ότι μετά από αυτές τις σκέψεις, ήθελα να τα αγκαλιάσω όλα τα πιτσιρικάκια. Δεν φταίνε σε τίποτα. Εμείς φταίμε που δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα τους.
(οι φωτό είναι από το site ενός -τυχαία- συνονόματου)
"I'm not young in my youth"
Monika
"If I knew,oh, If I knew the way
I wouldn't turn desiring into causing pain..."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου