Σε ένα νησί...


Ξεκινάς. Ρισκάρεις και ξεκινάς. Τότε, δεν πολυσκέφτεσαι, μόνο ακολουθείς. Ακολουθείς τις ανάγκες σου. Τότε, είσαι γεμάτος. Τότε, μάλλον βρίσκεσαι σε αυτή τη διάθεση:

"Όταν έχεις δει μια και μοναδική φορά τη λάμψη της ευτυχίας στο πρόσωπο ενός πλάσματος που αγαπάς , καταλαβαίνεις ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχει άλλη τάση στον άνθρωπο παρά μόνο να προκαλεί αυτό το φως στα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν...Και σε σπαράζει η σκέψη της δυστυχίας και του σκοταδιού που ρίχνεις, με το γεγονός και μόνο της ζωής σου, στις καρδιές που συναντάς."

Αλμπέρ Καμύ
(Σημειωματάρια)


Κάπου στη διαδρομή όμως, κάπου εκεί στο όριο μοναξιάς και μοναχικότητος που οπωσδήποτε κάποια στιγμή της ζήσης σου θα προσπεράσεις (μακάριος όποιος δεν το προσέξει!), ίσως αρχίσεις να πολυσκέφτεσαι. Άκρατος σκεπτικισμός; Ίσως... Ίσως όμως και μια έντιμη προσπάθεια να απαντήσεις στα ατελείωτα ερωτηματικά σου. Τότε, δεν ακολουθείς. Τότε, απαιτείς να σε ακολουθήσουν οι άλλοι. Τότε, έχεις κάπου χαθεί και κάτι -νοιώθεις- ότι έχεις χάσει. Τότε, αναφωνείς: δεν βλέπω την τύφλα μου! Και πραγματικά έτσι είναι. Τότε, μάλλον δεν βρίσκεσαι σε καμία διάθεση. Τότε, βιώνεις το κενό (σου). Τότε, είσαι κενός.


Μετά έχεις δυο δρόμους. Ή σταματάς να πολυσκέφτεσαι, έχε γεια και μπάι μπάι, και γίνεσαι και εσύ ένας "μπάι", το γυρίζεις δηλαδή και το παίζεις τρελίτσα και φούρνος να μην καπνίσει, και την περνάς ζάχαρη. Ή κάνεις μια ακόμα σκέψη. Μία ακόμη σκέψη αρκεί να σε πάει ένα βήμα πιο μπροστά και όχι ένα βήμα προς τον γκρεμό. Τότε, είσαι γεμάτος από το κενό σου. Τότε, μάλλον βρίσκεσαι σε αυτήν τη διάθεση:

"Ακροπόδισε στον αχόρταγο γκρεμό και πολέμα να συντάξεις τ'όραμα. Ανασήκωσε την πολύχρωμη καταπακτή του μυστηρίου τ' άστρα, τις θάλασσες, τους ανθρώπους, τις ιδέες δώσε μορφή και νόημα στην άμορφη άμυαλη απεραντοσύνη. Περιμάζωξε στην καρδιά σου όλες τις τρομάρες, ανασύνθεσε όλες τις λεπτομέρειες.

Ένας κύκλος είναι η λύτρωση-κλείσε τον!
Τί θα πεί ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τί θα πεί φώς; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια. Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από την γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ' ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στην θάλασσα.

Ποιό είναι το χρέος μας; Να ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας και ν' αναπνέψουμε το υπερπόντιο τραγούδι.
Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα μες τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φράνα μας μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη.

Σε ένα νησί, αργά, με φοβερόν αγώνα, υψώνεται μέσα από τον ωκεανό του ανύπαρκτου, το έργο του ανθρώπου."


Ν. Καζαντζάκης
(Ασκητική)


Και συνεχίζεις. Αναθεωρείς, μα συνεχίζεις. Τότε, βρίσκεις νέους δρόμους, τους χαράσσεις, αν δεν υπάρχουν. Τότε, εμπνέεσαι από νέα ερεθίσματα. Τότε, αναζητάς νέα ερεθίσματα. Τότε, κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι καρφωμένος στη γη.

Και αν κουραστείς; Και αν αυτό το όνειρο το πάρει πάλι ο αέρας;

Τότε, δεν συνεχίζεις. Τότε, ξαποστένεις. Παίρνεις μια βαθειά ανάσα και ξαποστένεις. Ίσως περάσει κάποιος περαστικός, ίσως σου απλώσει το χέρι και συνεχίσετε μαζί. Ίσως πάλι, να μην περάσει κανείς. Εξάλλου όλα αφήνονται στης κυρά-Τύχης τις ορέξεις. Αν όμως δεν περάσει κανείς, μην μου κλάψεις. Δες ολόγυρά σου. Αμέτρητοι, θα ξαποστένουν πάνω στις δικές τους πέτρινες ζωές. Οπότε δεν είσαι μόνος σε αυτήν την κατρακύλα. Υπάρχουν τόσοι. Πες αντίο στα ταξίδια που προγραμμάτιζες και άρχισε να κάνεις ταξίδια με το νου. Με αυτά μπορείς να πας όπου θες. Αυτά δεν γνωρίζουν σύνορα ή περιορισμούς, εμπόδια ή φραγμούς. Αυτά τα ταξίδια σε ταξιδεύουν πραγματικά.



"Μικρή Πατρίδα"
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνεία: Γ.Νταλάρας-Χρ.Θηβαίος





Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας