Το ανέκδοτο των Ελλήνων



Πιο ελληνικό ανέκδοτο, ειλικρινά, δεν έχω ακούσει. Σύντομο, αντιπροσωπευτικό, συμπυκνωμένο:



Ήταν δύο, ένας απαισιόδοξος και ένας αισιόδοξος, και συνομιλούσαν:


(Απαισιόδοξος) - Ρε, συ δεν πάει άλλο! Έχουμε πιάσει πάτο...

(Αισιόδοξος) - Κι όμως, πάει, πάει...


Κάθε μέρα που περνά στο νέο μου περιβάλλον, διαπιστώνω ότι πραγματικά έχω να μάθω πολλά καινούργια πράγματα! Δια βίου μάθηση, όχι αστεία... Εκπαίδευση για το πώς θα κάνεις να μην λειτουργήσει το σύστημα, για το πώς θα σπάσεις τα νεύρα του συνανθρώπου σου, για το πώς θα αφαιμάξεις τον άλλον, με το μικρότερο δυνατό κόστος, εκπαίδευση για το πώς να μην εκπαιδευτείς, αλλά για να παιδευτείς όσο δεν πάει...

Τώρα, αν θεωρήσεις, ότι προχτές για αστείο έλεγα σε μια νοσηλεύτρια πόσο χαίρομαι που διαπιστώνω ότι το σύστημα αυτό φαίνεται να μην έχει πάτο, και χτες άκουγα αυτό το ανέκδοτο, καταλαβαίνεται σε τι (τυχαία) κατάσταση βρίσκονται τα εντόσθιά μου... Και όποιος θέλει το πιστεύει και όποιος θέλει πάλι όχι.

Όπως και να έχει όμως, αδερφοί μου χριστιανοί, αισιοδοξία! Δεν έχει σημασία για τι πράγμα είσαι αισιόδοξος, αλλά απλά και μόνο ότι
είσαι! Αυτό είναι η πραγματικότητα! Η ελληνοχριστιανική πραγματικότητα, εδώ και 1700 περίπου χρόνια.


απόσπασμα από το "Τραγούδι της Γκιλοτίνας"
(από το δίσκο "Το Μεγάλο μας Τσίρκο")