Απουσία

Οι διαδικασίες πάνω από τους ανθρώπους. Οι συνθήκες πιο ισχυρές από τις προσωπικότητες. Σαν ένα βιομηχανοποιημένο μηχάνημα παραγωγής κιμά, που ό,τι και αν του βάλεις απ' την μια, θα στο βγάλει κιμά απ' την άλλη... Είτε είναι κρέας, είτε σώμα, είτε ψυχή, είτε ενέργεια, είτε όνειρα...

Έτσι και οι συνθήκες εργασίας σε τούτο το νοσοκομείο... Αυτή τη φορά, ο κλήρος του ψυχοβγαλσίματος έλαχε στον πιο σοβαρό, συνεπή, ωραίο και καλοσυνάτο άνθρωπο: στην (νέα) επιμελήτρια Παθολογίας της κλινικής μας. Τόσες ώρες ιδρυματοποίησης, τόσες ώρες τρεξίματος, να παλεύει με τον παραλογισμό του καθενός, να προσπαθεί με απίστευτη ευγένεια ψυχής να παλέψει με θεούς και δαίμονες, με νοσηλευτές και χειρουργούς... Και τελικά μετά από 1,5 μέρα συνεχούς, αχαλίνωτου και βασανιστικού βιασμού ψυχής, αναφώνησε: Αμάν βρε παιδιά, ας τελειώνουμε κάποια στιγμή... Έχουμε και οικογένεια... Εγώ, σε ανάλογο επίπεδο καταπόνησης, θα κατέβαζα καντήλια και χριστοπαναγίες. Ναι, αλλάζουμε εμείς οι άνθρωποι, δεν παραμένουμε πάντα ευγενείς... Να σημειωθεί, ότι η εν λόγω ψυχή, έχει γεννηθεί, μεγαλώσει και ανατραφεί στην Κέρκυρα. Κοινώς, γέννημα θρέμμα της περιοχής. Όχι, για να μην λένε μερικοί καλοθελητάδες, ότι οι προστριβές μου με τους ανίκανους του νοσοκομείου, οφείλεται στην διαφορετικότητα της καταγωγής μου και ότι "εδώ έτσι είμαστε και σε όποιον αρέσει...". Αφού βρε άχρηστοι Κερκυραίοι ούτε οι ίδιοι σας δεν αντέχετε τη βλακεία σας...

Το μεγάλο και πιο δύσκολο δίπολο ενός ευσυνείδητου ιατρού: ιδιωτική εναντίον επαγγελματικής ζωής! Ποιο προέχει; Ποιο προτρέχει; Ποιο αντέχει; Ποιο την πιο μεγάλη αξία στην καθημερινότητά μας έχει;

Και κάποιος απ' έξω περαστικός τραγουδά: της αγάπης την ουσία, την μετρώ στην απουσία...

Πόσο μπορείς να είσαι για τους άλλους; Όταν μάλιστα αυτοί οι άλλοι, είναι ένα δαιδαλώδες και άχαρο σύστημα, στο οποίο επιβιώνει ο πιο φωνακλάς, ο πιο βάρβαρος, ο πιο αλήτης... Μέχρι πού φτάνουν οι αντοχές σου; Μήπως το να παλεύεις να αλλάξεις το σύστημα, είναι ένα φρούδο όνειρο που δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα παραπάνω από προσωπική φθορά;

Απουσία. Μια λέξη που μπορεί να συνυπάρξει (όσο αντιφατικό και αν ακούγεται) με πολλές άλλες λέξεις.

Απουσία σεβασμού.

Απουσία διάθεσης.

Απουσία αγάπης.

Απουσία αντοχών.

Απουσία όρεξης.

Απουσία ενέργειας.

Απουσία ύπνου...

Απουσία έμπνευσης.

Απουσία ονείρου...

Απουσία στήριξης.

Απουσία φωτός.

Απουσία κατανόησης.

Απουσία επικοινωνίας.

Απουσία συντονισμού.

Απουσία συνοχής.

Απουσία νοήματος.

Απουσία απουσίας. Κοινώς δεν λείπει κανείς. Είναι όλοι εκεί. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλούν κατάθλιψη. Όλοι οι διαβόλοι και οι τριβόλοι της μικρής, μα βασανιστικής, σκέψης...

Μα η απουσία ταιριάζει καταπληκτικά και με μια ακόμα λέξη: απουσία λήθης... Δεν μπορείς να ξεχάσεις... Κρίμα.

"Απουσία"

Στίχοι, Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης

Ερμηνεία: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Κρίμα να βασανίζεται έτσι η ανθρώπινη ψυχή...