Αυτό που αφήσαμε...




Επιστροφή από ένα χώρο που δεν μπορείς να αντιληφθείς. Από ένα κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο δεν χωράς. Προσπαθείς να αλλάξεις τα πράγματα. Όχι να κάνεις κάτι μεγάλο και πομπώδες, αλλά κάτι μικρό. Και όμως… πέφτεις σε τοίχο! Γιατί βρε παιδί μου; Τι φταίει; Είναι το πλαίσιο; Είναι το ήδη καταγεγραμμένο σε μνήμη και συνείδηση; Είναι το κατεστημένο; Ακόμα και το μικρό και ασήμαντο, φαντάζει τραγικά μεγάλο και ακατόρθωτο. Και έτσι επέρχεται σύγκρουση. Σφοδρή. Μέσα στο χώρο των επειγόντων. Μπροστά σε όλους. Με όλους μάρτυρες. Είναι επείγον αυτό; Η έλλειψη επικοινωνίας είναι τόσο απειλητική για την ανθρώπινη ζωή, όσο επί παραδείγματι η έλλειψη οξυγόνου; Μένεις πάντως σε μια γωνιά, πότε να κραυγάζεις πότε τα σωθικά σου να δαμάζεις… Όπως και να ‘ναι, μένεις σε μια γωνιά.

Το φαινόμενο όμως, δεν είναι καινούργιο. Είναι τόσο παλιό όσο και η συνειδητοποίηση του ανθρώπου. Είναι τόσο σκληρό όσο και η απαξίωση του ανθρώπου. Είναι τόσο ανερμήνευτο όσο και η βούληση του ανθρώπου.

Το φαινόμενο επίσης, έχει και ανάποδη ερμηνεία. Γιατί παρακαλώ να αλλάξουν όλοι οι υπόλοιποι και όχι εσύ; Μήπως λαθεύεις; Μήπως ακατόρθωτα γυρεύεις; Γιατί να βάλεις όλους τους άλλους στο δικό σου πλαίσιο και όχι το αντίθετο; Εδώ, κάνει απέλπιδες προσπάθειες να απαντήσει η Κοινωνική Ανθρωπολογία, μάταια θαρρώ… Και η σύγκρουση καλά κρατεί, τα νεύρα τεντώνονται για τα καλά σε βαθμό που αρχίζουν κάπου να φαλτσάρουν…

Πηγαίνω σήμερα προς ένα χώρο που αγάπησα και με αγάπησαν. Σε ένα άλλο νησί..

Όμως, στο διάβα μου, ακούω τα σπουργίτια του φθινοπώρου να σιγοψιθυρίζουν:


Δεν γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
Δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
Στ’ άλλα μέρη όταν θα φτάσεις
Να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε εδώ.


Μα πώς να το κάνεις, όταν δεν αλλάζει δρόμο η καταραμένη η καρδιά…;



"Έχε γεια"
Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη







3 σχόλια:

POTIS είπε...

Στράτο φίλε μου αγαπημένε, μην προσπαθείς να φέρεις τους ανθρώπους, τις καταστάσεις, τις συγκυρίες στο δικό σου αξιακό σύστημα...
Για μένα δεν αξίζει, και ξέρεις γιατί??? Διότι ο καθένας , το καθετί, εχει και θα έχει ξεχωριστή σημασία και νοηματα.. Φαντάσου ένα κόσμο, όπου όλοι και όλα θα συμφωνουσαν μεταξύ τους.. Αυτό που απορρέει από τη διαφορετικότητα των πραγμάτων, είναι η δύναμη που έχουμε μέσα μας, στο να πραγματοποιούμε θαύματα!! Γι αυτό μην στεναχωράσαι όταν δεν συμφωνείς με καθετί, πχ με τους ανθρώπους, με οτι συναντάς και σου φαίνεται διαφορετικό ή και εχθρικό ακόμα.. Το γεγονός οτι έχεις τη δύναμη να πιστεύεις σε αυτά που πιστεύεις, και να παλεύεις γι αυτά, σε κάνει από μόνο του έναν ξεχωριστό άνθρωπο.. Πίστεψε με, εγώ δεν το κάνω συχνά, μπορεί να φωνάζω, να ωρύομαι, αλλά στο τέλος το βουλώνω.. Γι αυτό γράψτους όλους στα αρχίδια σου, και προχώρα... Μπορεί να μην κάνω συχνά σχόλια, αλλά όταν αποφασίζω να σχολιάσω το κάνω σοβαρά έτσι???
Υ.Γ: Σε ποιο νησί θα πας????

astromonos είπε...

Αγαπητέ Potouli,

θα συμφωνήσω μαζί σου... Φαίνεται ότι έχεις δίκιο. Η αξία είναι στην αφοσίωση και όχι τόσο στο αποτέλεσμα. Σε μια κοινωνία που ενδιαφέρεται μόνο για τα αποτελέσματα, κάπου έχουμε ξεχάσει την αξία της προσπάθειας. Ειδικά σήμερα, που όλοι αναζητούν κραυγαλέα αποτελεσματικές λύσεις και συμπεριφορές, η κάθε υγιής προσπάθεια διατήρησης και μόνο της φωνής σου, επισκιάζεται από το θόρυβο. Τότε περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται λοιπόν όλο το εσώψυχο φως μας να συγκεντρωθεί, να συντονιστεί, να εκφραστεί και να στηρίξει τη φωνή μας.

Το Φως με την Φωτιά του, στην υπηρεσία της Φωνής! ΦΦΦ... έτσι, για να το φυσάνε και να μην κρυώνει οι παλιοκερατάδες!

Χαίρε, φίλε μου!

astromonos είπε...

Υ.Γ.: Επέστρεψα στη Μυτιλήνη φίλε μου, σαν άλλος Οδυσσέας!