Άλλοι τον καρτεράνε...

Αναλογιζόμενος το πώς φτάσαμε ως εδώ, διαβάζω εντελώς τυχαία το κάτωθι απόσπασμα στο βιβλίο "Κορφιάτικες Ιστορίες" του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, (εκδ. Γαβιρηλίδη Αθήνα 2005):

"Μα Κώστα", ετόλμησε να πει εκείνη γλυκά, "είταν ξένο πράμα, να πλερώσετε δεν είχετε και δεν ήθελες, πώς είχε να το βαστάξει;" και εχαμογέλασε.

"Τι λες και συ" της είπε κοιτάζοντάς την λοξά "ποιος σου 'μαθε αυτά τα λόγια; τώρα δεν πληρώνει κανένας, τι είχε να φοβηθεί;"

"Ο νόμος είναι νόμος. Θα σας έβαναν στη φυλακή. Και τ' αδελφού σου δεν τ' αρέσει η χάψη".

"Φυλακή για τέτοιες μικροδουλειές" απολογήθηκε περγελώντας "κάθε μέρα βλέπεις φυλακώνουν τον κόσμο! Σου φαίνεται πως εξανάρθε ο παλιός καιρός! Πάνε τώρα αυτά, καθένας κάνει ό,τι θέλει. Γιατί ψηφίζομε βουλευτάδες; - Για να 'χομε τις ευκολίες μας. Ποιος εζήτησε χάρη και του γίνηκε; - Κάθε μέρα ακούονται σκοτωμοί, μα δεν μου λες πόσο παιδεύονται οι άνθρωποι; Μήνες. Και ο κυρ αδερφός μου εσκιάχτηκε. Τι θα μας έκαναν; Κατάσχεση; - Αν αφήναμε πρώτα. - Μα θα τον διορθώσω εγώ τον κυρ αδερφό μου".

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την ιστορία "Κάιν" του Κ. Θεοτόκη που γράφτηκε στους Κρασάδες τον Οχτώβρη του 1904 και δημοσιεύτηκε στον Νουμά στις 13 Μαρτίου 1905 (χρ. Γ' , αρ. 139). Σχεδόν 100 χρόνια πίσω...

Και αναρωτιέμαι: πόσο πίσω πάει αυτός ο εχθρός που σήμερα προσπαθεί να αντιπαλέψει το σώμα κάποιων ηλιοκαμένων οικοδόμων, οι οποίοι σκοτώνονται για πλάκα στα κράσπεδα της ίδιας πλατείας που άλλοτε θεμελίωνε τη βάση της κοινωνικής συνείδησης που ακούει στο όνομα Σύνταγμα; Πόσο ώριμος είναι ο εχθρός όταν η συμπεριφορά της παρανομίας, μάς χαρακτηρίζει εδώ και πολλά χρόνια;

Αλλά για μια στιγμή! Τώρα που το καλοσκέφτομαι, το λάδωμα και η διαφθορά δεν προήλθαν ετυμολογικώς και μόνον (!), κατά την τουρκοκρατία, όταν οι Έλληνες δωροδοκούσαν με τις νταμιτζάνες λάδι τους πάσης φύσεως και ήθους, εξουσιαστές τους για να επιτύχουν τους σκοπούς τους και τα μικροσυμφέροντά τους;

Άρα... πόσο πίσω πάει αυτή η αρρώστια; Πόσο χρόνιο το απόστημα; Πόσο βαθιές οι ρίζες του κακού; Για να μην μιλήσω τώρα που το καλοσκέφτομαι για τα πάνω από 1000 χρόνια Βυζαντινής Αυτοκρατορίας... Το διανοείστε; Πάνω από τη μισή ιστορική μας ύπαρξη είχαμε εξουσιαστές που έπαυαν Ολυμπιακούς Αγώνες και ιδεώδη παγκόσμια, που επέβαλαν θρησκευτικό συναίσθημα χωρίς να αφήνουν περιθώρια αντιλόγου, που εξουσίαζαν και εξουσίαζαν και εξουσίαζαν...

Ας αναλογιστούμε αυτά τα ιστορικά στοιχεία. Ας αναλογιστούμε το παρελθόν μας. Ας αναλογιστούμε τον εαυτό μας. Ας αναλογιστούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, για να ξεκαθαρίσουμε καλύτερα το ποιοι θέλουμε πραγματικά να γίνουμε...

Τώρα που οι συγκυρίες μας καλούν να αλλάξουμε κατά τι τον ρου της ιστορίας μας, (μην φανταστείτε τίποτα τρελή αλλαγή, μόλις κάποιες υποδιαιρέσεις της μοίρας και αν!), τώρα δηλαδή που οι συγκυρίες μας καλούν να αλλάξουμε κατά τι τη μοίρα μας, ας μην χαθούμε στο ατέρμονο άχρονο της μικρότητάς μας. Οι πράξεις του σήμερα, θα έχουν αντίκτυπο στο αύριο. Στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στις γενιές 1000 χρόνια μετά...

Δεν είναι εύκολη η μάχη. Είναι όμως πραγματική. Τι φοβόμαστε να την δώσουμε;

"Αυτόν τον κόσμο τον καλό"

Στίχοι: Βασίλης Ανδρεόπουλος

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

"σκέψου φίλε μου, την ώρα που θα φεύγεις..."