Αν το μυαλό είναι ένα στοίχημα του σύμπαντος με τον εαυτό του, να βάλει μια τάξη στην εγγενή και εν γένει υπάρχουσα και υφέρπουσα αταξία, τότε σίγουρα στην περίπτωσή μου έχει αποτύχει παταγωδώς...
Από χτες, από το τελευταίο post, είναι τόσα τα ερεθίσματα που έχω δεχτεί, που νοιώθω ότι κάποιος με πυροβολεί και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρύψω στα δυο μου χέρια το πρόσωπό μου.
Δεν ξέρω αν μπορέσετε να με παρακολουθήσετε, αλλά εγώ θα τα καταγράψω. Έτσι άναρχα και χύμα, όπως μου 'ρχονται, όπως ακριβώς τα ζω.
Στο προηγούμενο post, ήθελα να τονίσω τη σπουδαιότητα της έννοιας "λόγος", ως φορέας του δίδυμου γλώσσα-λογική.
Λίγες ώρες μετά παρακολούθησα εντελώς τυχαία ένα σεμινάριο λογοθεραπείας και αναλογίστηκα την σπουδαιότητα θεραπείας του λόγου. Πόσο πονεμένος και παθολογικός είναι ο λόγος μας σήμερα; Κατά συνέπεια, πόσο ψεύτικοι και άρρωστοι είναι οι λόγοι όλων μας; Οι λόγοι που χρησιμοποιούμε για να πείσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό ότι δεν σαπίζει στην αστείρευτη εγωτικότητά του; Οι λόγοι εκείνοι που θέλουν ψευδαίσθητα να μας πουν ότι αντέχουμε στην αβεβαιότητα των καιρών, στην αβεβαιότητα της ύπαρξής μας; Κουραφέξαλα... Είμαστε φελλοί και επιπλέουμε στις δίνες των πλανητικών μας αναζητήσεων.
Και πάνω που προσπαθώ να χωνέψω ότι όλα τα κάνω τελικά για να στερεώσω την φυγοπονία μου και να καρφώσω για τα καλά σε ένα σταθερό στερέωμα τον εαυτό μου, που όχι απλώς φοβάται, αλλά καταρρέει μπροστά στο αβέβαιο, διαβάζω για τις αλλαγές στον χώρο της φυσικής. Και θυμάμαι, όταν πρόσφατα είχα ρωτήσει τον Μάνο Δανέζη σε μια διάλεξή του, αν θεωρεί πιθανό να βρεθεί ένας άλλος Αϊνστάιν που θα ανατρέψει τα κεκτημένα της φυσικής σήμερα, όπως τα είχε κάνει ο πρωτότυπος Αϊνστάιν στην εποχή του, μου είχε δώσει την εξής καταπληκτική απάντηση: "Είναι όχι απλώς πιθανόν, αλλά βέβαιον ότι θα έρθει και άλλος Αϊνστάιν που θα ανατρέψει τα μέχρι τώρα γνωστά, για να ανοίξει νέους ορίζοντες. Αυτή η ανατροπή όμως, δεν θα έχει την έννοια της αντίθεσης με τα προηγούμενα, αλλά της διεύρυνσης. Η νέα γνώση, θα μπορεί να εξηγήσει και την παλαιά. Όχι, όμως και το αντίστροφο. Και αυτό λέγεται πρόοδος". Και στο μυαλό μου ήρθε ο κάτωθι παραλληλισμός (που ίσως συγγενεύει με το όρο "παραλογισμός"): μήπως, όπως το σύμπαν συνεχώς διαστέλλεται και διευρύνεται με επιταχυνόμενο ρυθμό, το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα όντα που διαβιούν μέσα σε αυτό το σύμπαν, όπως για παράδειγμα το μυαλό του ανθρώπου και οι γνώσεις του; Μήπως έτσι λειτουργούν τα πράγματα σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο κόσμο, δηλαδή συνεχώς διευρυνόμενα και αυτά;
Και κάπου εκεί, στο παιχνίδισμα -στην αλάνα του μυαλού μου πάντα!- φωτός και νετρίνων, λόγου και λόγων, έκανε περαντζάδα το σύνδρομο Σαβάντ από το οποίο πιθανολογείται ότι έπασχε ο Αϊνστάιν, όπως μας είπε η λογοθεραπεύτρια, ενώ λίγο πιο πέρα έπαιζε αμέριμνη κρυφτό στα σοκάκια του νου η κάτωθι ρήση:
"Απ’ την πορεία προς το φως να μην αφήσετε κανέναν πίσω.
Πάρτε μαζί σας όποιον λησμόνησε η Ευτυχία
αυτόν που η λυχνία του έσβησε, αυτόν που το τζάκι του
δε φλόγισε ποτέ, το παιδί που ποτέ
«τ’ άστρο το λαμπρό που οδηγεί» δεν εγνώρισε,
όσους πλανιώνται ανέλπιδα μέσα στη νύχτα και στη λήθη.
Ω, εσείς με τη σφραγίδα της Μεγάλης Δωρεάς,
Προσκυνητές του Αιώνιου, πάρτε μ’ αγάπη κι έγνοια
όλους μαζί σας.
Να μην αφήσετε κανέναν πίσω
απ’ την πορεία προς το Φως."
(έκκληση στους Ειδικούς Παιδαγωγούς της Αυστρίας το 1912 στο Salzburg απ’ τον Peter Rosegger )
Φως, νετρίνα, Αϊνστάιν, ταχύτητες υπεράνθρωπες, ταχύτητες απάνθρωπες...
Συνεχίζοντας το βράδυ μου, είπα να δω για δεύτερη φορά μια υπέροχη ταινία ξανά, (είναι "Η Χορωδία του Χαρίτωνα") έτσι για να ηρεμήσω. Τί το ήθελα; Εν μέσω δακρύων διαπίστωσα τα κάτωθι:
1. Η πανέμορφη ηρωίδα, Μαρία Ναυπλιώτου, στο έργο έχει το όνομα Ελένη Βαλαβάνη. Αυτό το όνομα, μού λέει πάρα πολλά από το νησί της Μυτιλήνης, που δεν μπορώ να εκφράσω με έναρθρο ή γραπτό λόγο, και οι λόγοι για αυτό είναι μάλλον ανεξήγητοι. Το σίγουρο είναι πάντως ότι αυτό το όνομα κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
2. Ο πρωταγωνιστής, Γεώργιος Χωραφάς, μου θύμισε ένα παλικάρι από το Αφγανιστάν, χαμογελαστός φυγάς, που η μοίρα τον ξανατράβηξε πίσω στα λημέρια της ψυχικής βίας. Ώρα του καλή, στα βουνά της ανισορροπίας.
3. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο χωριό Μπούα της Κέρκυρας. Δηλαδή, εδώ πιο πάνω από το σπίτι μου...
4. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα, είναι πραγματική. Δεν έχει επέλθει καμία αλλαγή. Το ίδιο μοτίβο, η ίδια μάχη: αυτή μεταξύ καθεστωτικών και αντικαθεστωτικών. Μεταξύ εξουσίας και υπομονής. Μεταξύ εφιάλτη και ονείρου. Μεταξύ παπαγάλων και αετών.
Ακούγοντας το τραγούδι της χορωδίας έκλαψα.
Μετά τσέκαρα το mail μου, όπου μου είχαν στείλει ένα βίντεο.
Ακούγοντας το βίντεο, ειδικά μετά το σημείο 13' 28'', έσκασα... Τι ομοιότητα! Τελικά, παραλληλισμός ή παραλογισμός;
Νοιώθω το μυαλό μου να παίρνει περίεργες στροφές... Δεν το προλαβαίνω. Είναι μήπως που έσπασε (πιθανόν) το φράγμα της ταχύτητας του φωτός; Είναι μήπως που έσπασε το φράγμα των αντοχών μου; Είναι μήπως που πήρε τυχαία το αυτί μου ότι δεν θα πληρωθούν εφημερίες...;
Καλό βράδυ σε όλους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου