Τον αγαπώ! Πραγματικά! Όσο και αν ακόμα κάνει του κεφαλιού του σε μερικά πράγματα. Έτσι, εξάλλου δεν είμασταν και εμείς σαν παιδιά; Έτσι, κάπως, δεν θα είναι και τα δικά μας τα παιδιά; Εγώ όμως τον αγαπώ και τον λατρεύω! Κυρίως όμως, αγαπώ την αφοβιά του. Πηγαίνει δίπλα σε κάτι γομάρια σκυλιά που γαβγίζουν εκτοξεύοντας σάλια, που δείχνουν τα δόντια τους, που το μούτρο τους είναι σατανικό, και δεν φοβάται ο τύπος!! Τους μυρίζει, τους κουνάει την ουρά και γράφει στα @@ρια του την εκφοβιστική τους στάση... Τους λέει: "ρε παιδιά, μια καλημέρα θέλω να πω, γιατί γαβγίζετε; Τι είστε εσείς ρε γαμώτο..; Χάθηκε ακόμα και η καλημέρα από αυτόν τον σκυλίσιο κόσμο! Πού μας πάει αυτή η σκυλίσια ζωή ρε παιδί μου..." Θα μου πείτε, βέβαια, το κάνει αυτό, γιατί είναι ακόμα μωρό και δεν πολυκαταλαβαίνει... Δεν νομίζω όμως, διότι όλα τα μωρά του κόσμου και του ζωικού βασιλείου, όταν τα εκφοβίζεις, το καταλαβαίνουν και αντιδρούν... Κλαίνε, οπισθοχωρούν, βάζουν την ουρά στα σκέλια... Ο δικός μου ο μπόμπιρας, τίποτα! Εκεί, αμέριμνος, να προσπαθεί να επικοινωνήσει με τα θηρία τούτου του κόσμου...
Α, ρε Μαρξ! Όνομα και πράμα. Ένα επαναστατημένο αστέρι ανατέλλει... Το βλέπω καθαρά στο πώς αντιμετωπίζεις τον γενετήσιο σου φόβο!
Μια κοινωνία, πάντως, λένε ότι δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, από το πώς αντιμετωπίζει τα αδύναμά της μέλη...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου