Λοιπόν, μάγκες και μαρμάγκες μου... Τα δυο πιτσουνάκια μου, περπατούσαν αμέριμνα και σφύριζαν τον δικό τους σκοπό... Μόνο χέρι χέρι δεν ήταν. Μάλλον κάτι τέτοιο, δεν θα έγραφε καλά στο φακό, οπότε τους είπαν να μην το επιχειρήσουν καν!
Η κυρά-Άνγκελα, διάλεξε σήμερα να έρθει στη χώρα μας και να περπατήσει ήρεμα και ωραία κοντά στο Σύνταγμα μας... Θέλησαν να δείξουν τα δυο χαρούμενα παιδάκια δηλαδή, ότι η χώρα μας μπορεί να είναι ήρεμη, με ικανότητες ανάπτυξης και ευημερίας, με τη βασική προϋπόθεση όμως ότι θα ακολουθήσουμε τον δρόμο που μας δείχνουν. Είναι ο δρόμος της ησυχίας, της σιγουριάς, της επιτυχίας.
Δρόμος... Και ο ιστορικός δρόμος κυρά-Άνγκελα πού μας πηγαίνει; Κάποτε για μερικούς όλοι οι δρόμοι κόπηκαν ξαφνικά, όταν έτσι απλά κάποιοι άλλοι, τους γάζωναν με σφαίρες τα στήθη, στο Κορωπί. Και έρχεται τώρα, το κορίτσι μας, να μας μιλήσει για δρόμους επιτυχίας, ησυχίας, γαλήνης και ευημερίας... Να πάει καλύτερα από εκείνον το δρόμο που της είπε ο Γλέζος να δούμε πόσο εύκολο είναι να βαδίζεις σε δρόμους που σου επιβάλλουν άλλοι...
Να βαδίσουμε, οκ... Αλλά, ο δρόμος θα είναι δικός μας; Πόσοι θα βαδίζουμε τέλοσπάντων σε αυτόν το δρόμο; Απλά το ρωτάω, για να δω αν όλοι οι καλοί χωράμε, διότι το βασικό σε αυτή τη ζωή είναι να μην στριμώχνεται κανείς...
Να βαδίσουμε όμως και έναν άλλον δρόμο κυρά-Άνγκελα. Αυτόν, των Μαθηματικών. Των Ιστορικών Μαθηματικών. Να δούμε αν τελικά θα βγάλουμε καμιά άκρη, ή αν τελικά βγάλουμε τη μπέμπελη. Ή ίσως βγάλουμε τα ρούχα μας και αρχίσουμε να τρέχουμε αλλοπαρμένοι. Βέβαια, υπάρχει ακόμα μια λύση. Να βγάλουμε πιστόλι, και όποιον πάρει ο κυρ-Χάροντας... Δοκιμασμένη λύση!
Τελικά, θα μου πει κανείς, γιατί ήρθε αυτό το κορίτσι στην Ελλαδίτσα μας σήμερα, βρε παιδιά;
Ήρθε μάλλον, να διαφυλάξει ότι τα κακομαθημένα παιδιά της, θα συνεχίσουν να κάθονται τιμωρία με το ένα πόδι στη γωνία και ότι δεν θα βρουν ευκαιρία ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση, να την γλιτώσουν. Η κυρά-δασκάλα, ήρθε με το βούρδουλα, και ύφους δισεκατομμυρίων (σαν αυτά που μας χρωστά και δεν της χρωστάμε) καρδηναλίων, να μας υπενθυμίσει και να μας σφυρίξει δυο φωνήεντα:
"Αγοράκι μου, σε άφησα να μπεις στο χορό της παγκοσμιο(παρα)ποίησης. Δεν έμαθες καλά το μάθημά σου όμως, και δεν συμ-μορφώθηκες όπως έπρεπε... Τώρα, δέξου την τιμωρία σου και βγάλε το σκασμό... Εδώ, αγόρι μου διακυβεύεται ολόκληρη η επιβίωση της παγκοσμιοποίησης... Δεν μπορούμε να παίζουμε."
Κυρα-Άνγκελά μου, όμως μιας και (παρα)μιλάμε για παγκοσμιοποίηση και παγκοσμιο(παρα)ποιημένη (παρα)οικονομία, να γιατί δεν πρόκειται ποτέ να ενωθούν τα (παρα)κράτη κάτω από μια Οικονομία. Γιατί, δεν μπορείς να φτιάξεις ένα έθνος, μια φυλή, μια πολτοποιημένη και ομογενοποιημένη γενιά, έναν τρόπο σκέψης και μια συμπεριφορά δράσης. Το προσπάθησε ο πάππους σου γερο-Χιτλερ και είδες τι κατάφερε. Το είπε εξάλλου και ο κύριος Όργουελ... Δεν γίνεται οι άνθρωποι να μην ερωτεύονται το διαφορετικό. Αν πάψει να υπάρχει το διαφορετικό, θα πάψει να υφίσταται ο έρωτας και όταν γίνει αυτό, θα πάψει με τη σειρά της και ζωή. Η ζωή, στηρίζεται στην ποικιλία και στη διαφορετικότητα.
Πουτάνα Γερμανία, γιατί έχεις τόσο κόλλημμα με την ομογενοποίηση των ανθρώπων (κατά το ομογενοποιημένη σαπωνοποίηση);
(σαπωνοποιείον στο Άουσβιτσ από μια παλιά μου επίσκεψη)
(άποψη του Άουσβιτσ από μια παλιά μου επίσκεψη, μια μέρα που έριχνε νεροποντή)
"Ο δρόμος σου είσαι εσύ"
Δίσκος: Νεροποντή
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Αλκίνοος Ιωαννίδης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου