Doggy styling...



Έχω ένα κυνηγόσκυλο, τον μεσιέ Μαρξ! Αυτό το γνωρίζετε, υποθέτω. Αυτό που όμως ίσως δεν γνωρίζετε, είναι οι ομοιότητες της ζωής μου με τη δική του. 




Εξηγούμαι: ο μεσιέ Μαρξ, αφαιμάζεται από πάσης φύσεως τσιμπούρια τις τελευταίες μέρες, που δεν μπορεί ο κακόμοιρος να τα αποβάλλει με κανέναν τρόπο. Ξύνεται, ψεκάζεται με πάσης φύσεως και ισχύος φάρμακα, τίποτα... Αυτά, εκεί, αμετακίνητα, συνεχίζουν να του πίνουν το αίμα...

Κάποια μέρα, στη ζωή του, έτσι ξαφνικά και χωρίς να τον ρωτήσει ουδείς, μπαίνει η έννοια -και η πράξη- "κούρεμα"... Και εκείνος κοιτάει με παράξενη ματιά, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί γίνονται όλα αυτά... Τι να του εξηγήσω τώρα, μου λέτε; Μήπως έχω καταλάβει το δικό μας "κούρεμα", ρε παιδιά;




Τώρα, που άρχισε η κυνηγετική περίοδος, ο καιρός άλλαξε, άρχισε η βρόχα και η πρωινή δροσιά, ο μεσιέ Μαρξ, θέλει να βγει να τρέξει, να μυρίσει, να χαθεί μέσα στα δάση και στην πρωινή αχλή της Κέρκυρας (που δεν σας κρύβω ότι κάποιες φορές είναι αρκετά φοβιστική, σαν σκηνή από τα X-files...)


(φωτό λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου, από την πρωινή μας εξόρμηση με τον μεσιέ)


Ειλικρινά δεν ξέρω τι να απαντήσω στον μεσιέ Μαρξ, για τις απορίες της ζωής του... Ψάχνοντας, βρήκα κάτι που ήταν αρκετά ρεαλιστικό και έτσι του το μεταδίδω, με την ελπίδα, ως πουλόσκυλο που είναι, να βρει όλες εκείνες τις πάπιες και τις χήνες και τα λοιπά αιωρούμενα στον δικό τους ανελεύθερο κόσμο...



 (φωτό δίπλα στην πλατεία "Ληστών" στην Κέρκυρα)


Αχ, Μαρξούλη μου... Μην στεναχωριέσαι για τις τρίχες που έχασες, αλλά για αυτές που σου επιβάλλουν να τρως καθημερινώς...