Μαθήματα (διαστρεβλωμένης) Ιστορίας

Κάποιες φορές, νιώθεις ένα σφίξιμο στο λαιμό, και δεν μπορείς να το διαφοροδιαγνώσεις αν είναι οξύ στεφανιαίο σύνδρομο ή η αδικία που σε πνίγει... Όπως και να έχει πάντως, και τα δυο προέρχονται και δυστυχώς αφορούν, την καρδιά σου.

Η Ιστορία είναι ένα μεγάλο -ίσως το μεγαλύτερο κατ' εμέ- χωνευτήρι γεγονότων και απόψεων. Ο μεγαλύτερος αχταρμάς (τουρκική λέξη παρακαλώ) που μπορεί να δημιουργηθεί, διότι η Ιστορία μόνο δημιουργείται παρακαλώ, δεν βιώνεται. Η Ιστορία αφορά το παρελθόν, ποτέ το παρόν, και χρησιμοποιείται για το μέλλον. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της και αυτή είναι η μοίρα της, κατά την οποία αναγράφεται η μοίρα των ανθρώπων, μοιραία όμως αναγράφεται από... ανθρώπους.

Μέσα της, ανακατεύει σκοπούς, ιδέες, αντιλήψεις, διαφορετικές προσλαμβάνουσες και διαφορετικά οφέλη, όλα όμως αυτά κάτω από την ίδια σκέπη: της ανάγνωσης, ποτέ της βίωσης. Διότι, αφαιρώντας την έννοια της βίωσης από ένα γεγονός, αφαιρούμε το μισό γεγονός.

Ο Μακεδονικός Αγών, ήταν ένας αγώνας να μην αποκαλυφθούν όλες οι βαρβαρότητες, όμοιές της δεν ξέρω αν υπήρχαν άλλοτε στην Ελλάδα.

Μια ανατρεπτική αναφορά εκείνης της εποχής, την οποία βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα, βρίσκεται εδώ. Πολλοί, μπορεί να θυμώσετε, άλλοι να ξενερώσετε και άλλοι να πληγωθείτε εθνικά. Όλοι σας θα έχετε δίκιο. Διότι, ξέρετε τι κατάλαβα από αυτό -και από άλλα παρόμοια- άρθρα; Είναι σε τραγική κατάσταση όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που στην πλάτη τους παίζονται κατά καιρούς τα ξεδιάντροπα αυτά παιχνίδια της συγχρονικής τους Ιστορίας -την οποία αυτοί την εκλαμβάνουν ως παρόν- από κάποια κέντρα εξουσίας. Μα είναι και σε ακόμα πιο τραγική κατάσταση όλοι εκείνοι οι μεταγενέστεροι τους, που διδάσκονται διαστρεβλωμένα τα παιχνίδια του ψέματος, συντηρώντας τον ύπνο του δικαίου...

Οργή μόνο με πιάνει τόσο για τη συγχρονική με τα γεγονότα κοροϊδία, όσο και για τη συντηρούμενη εις τους αιώνας των αιώνων... Αλλά αυτό είναι τελικά η Ιστορία: συλλογή από ιστοριούλες, που ποτέ δεν θα μπορέσει κανείς να τις τοποθετήσει σε μια σειρά. Και αν κάποιοι θαρραλέοι τολμήσουν να παίξουν το παιχνίδι της και όρθωσαν το ανάστημά τους εμπρός της με σκοπό να την αλλάξουν, είναι αυτοί που "ο κόσμος τους έλεγε τρελούς", που "περπατούν στα σκοτεινά", που "δεν θα αλλάξουν ποτέ αυτόν τον κόσμο", που "τους κρεμούν τη ρετσινιά του ρομαντικού"... Είναι αυτοί που τόλμησαν συνειδητά να φωνάξουν στην Ιστορία: "Σε ακολουθώ μωρή ρουφιάνα...", όπως ο Χριστός δέχτηκε να ακολουθήσει την δική του προσωπική Ιστορία και να ανέβει στο βουνό της Εσταύρωσης.

Για όλους αυτούς λοιπόν, που προσπάθησαν να ξεσκεπάσουν του κόσμου τα μυστικά, παραθέτω παρακάτω, δυο αποσπάσματα από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα "Τα Μυστικά του Βάλτου":



"Ο Αποστόλης βρέθηκε ξαπλωμένος πλάγι στον Περικλή. Τον ρώτησε: 
‐Ο αγώνας του ʹ21, όπου έχασε το χέρι του o παππούς σου, ήταν έτσι άγριος σαν το δικό μας; Συλλογισμένος αποκρίθηκε ο Περικλής: 
‐Ήταν και αυτός άγριος αγώνας, μα νομίζω πως τούτος είναι χειρότερος. 
‐Γιατί; 
‐Εκεί ήταν πόλεμος. Εδώ είναι δολοφονίες."



"‐Δεν έφερα άντρες μαζί μου, αποκρίθηκε ακατάδεχτα ο Άγρας. Συμφωνία μου με το βοεβόδα Ζλατάν ήταν να έλθομε και οι δυο μονάχοι. Μα πού είναι o Ζλατάν; Γιατί δεν είναι δω; 
Οι δυο κομιτατζήδες αντάλλαξαν μια ματιά, και με κολακείες και καλά λόγια τον προσκάλεσαν να καθίσει να ξεκουραστεί. 
‐Δεν έχω ανάγκη από ξεκούραση; αποκρίθηκε o Άγρας. Ήλθα να δω τον Ζλατάν, και ο Ζλατάν δεν είναι δω. Γιατί; Τι περιμένει για να έλθει; 
Μπερδεμένος, μπουρδουμπίζοντας, άρχισε ο ένας Βούλγαρος να δίνει εξηγήσεις. Μα ο δεύτερος τον διέκοψε. 
‐ Πώς να έλθει ο βοεβόδας μόνος και άοπλος εδώ, όταν οι Έλληνες αντάρτες είναι τόσο κοντά; ρώτησε. 
‐Έλληνες αντάρτες; Είμαι μόνος με τούτους μου τους οδηγούς, αποκρίθηκε ο Άγρας. 
‐Και το σώμα σου; Ένα μέρος δεν είναι στη Νιάουσα; Και άλλο δε φυλάει κατά το Παλιοχώρι; Και άλλοι άντρες δεν είναι σκορπισμένοι εδώ κι εκεί, γύρω μας; Μια πιστολιά να ρίξεις, θα ορμήσουν όλοι να αιχμαλωτίσουν το βοεβόδα!... 
Με οργή τον διέκοψε ο Άγρας. 
‐Είστε άτιμοι και δόλιοι εσείς, και κατά τον εαυτό σας κρίνετε τους αντιπάλους σας! αποκρίθηκε. Εγώ ένα λόγο έχω, και το λόγο μου τον έδωσα του Ζλατάν, να έλθω μόνος να συνεννοηθώ μαζί του. Εκείνος γιατί δεν ήλθε; Πού είναι; 
‐Ήλθε. Μα μας ειδοποίησαν πως σώματα ελληνικά φυλάγουν γύρω στο δάσος. Κι έμεινε παραπέρα, όπου σε περιμένει. 
‐Παραπέρα, ε;... Σε μέρος ασφαλισμένο, ε;... είπε κοροϊδευτικά ο Άγρας. Πηγαίνετέ με, λοιπόν, εκεί που κρύβεται. Δεν τον φοβούμαι εγώ. Ελληνομακεδόνας εγώ, δε φοβούμαι να περιδιαβάσω τα βουνά και τους λόγγους μας, να συνεννοηθώ με άλλο Μακεδόνα, ας είναι και αντίπαλος! Οδήγα μας εσύ. Σε ακολουθούμε!"