Λογική των μικρών βημάτων ή τρέλα των μεγάλων τραυμάτων;

Μεγαλώνεις. Και όσο μεγαλώνεις, μεγαλώνει και η αβεβαιότητά σου. Και μαζί με αυτήν και η ανασφάλειά σου. Και πάντα, μαζί με αυτήν, τα ατελείωτα ερωτηματικά σου. Αναπόφευκτα, μαζί με αυτά, τέλος, μεγαλώνουν και τα ασθενικά αντανακλαστικά σου.

Και αναρωτιέσαι: πού βγάζει αυτό το κοσμικό ταξίδειον; Άλλα θέλει η καρδιά σου και άλλα η γειτονιά σου...

Σου φωνάζουν γύρω σου, ότι σημασία έχουν τα μικρά βήματα και οι μικρές αλλαγές. Κάνε τώρα σου λένε, τον μαλάκα και σε καμιά 50αριά χρόνια που θα έχεις το πάνω χέρι και τις δυνατότητες, θα αλλάξεις τα πράγματα και θα τα κάνεις όπως εσύ τα θες... Δες την ομορφιά που μπορεί να σου προσφέρει η καθημερινή τριβή, έχει και αυτή τη χάρη της. Μικροπράγματα, αλλά αυτά μπορείς να πετύχεις σήμερα. Λένε. 

Αν διάλεγα μια φωτογραφία για να απεικονίσω αυτά τους τα λόγια, θα ήταν τούτη, δηλώνοντας τη λογική των μικρών βημάτων, που τελικά θα μας οδηγήσουν κάποτε στο μέλλον, σε όμορφους σχηματισμούς ζωής, που ούτε καν τους φανταζόμαστε τώρα, αλλά που με υπομονή και σκληρή δουλεία (ο τόνος δεν είναι λάθος) θα επιφέρει καρπούς:

(φωτό από τα βήματά μου, από το όχημά μου, από τις ροδιές μου)

Αν όμως διάλεγα και μια φωτογραφία για να απεικονίσω τις σκέψεις μου, οι οποίες σχηματίζονται από την τρέλα των μεγάλων τραυμάτων (αυτών που αποκτούν όσοι τρακάρουν την κεφάλα τους στον τοίχο της αδιαφορίας και της καθημερινής εγκληματικής μαλακίας της κοινωνίας μας και όσοι δεν μπορούν να κάνουν γαργάρα την πουστιά και την παγαποντιά, καθώς γαργάρα μπορείς να κάνεις μόνο με το γάργαρο καθαρτικό νερό), θα ήταν σίγουρα η παρακάτω φωτογραφία, που κάθε μέρα αντικρίζω από το παράθυρο του σπιτιού μου, και με καλεί να δρασκελίσω εκείνα τα χώματα, να σκαρφαλώσω σε εκείνες τις κορφές, να βουτήξω το μέτωπο να δροσιστεί σε εκείνα τα κρουσταλλένια ύδατα...

(φωτό από τα πρωινά όνειρά μου)

Μεγαλώνοντας, νοιώθω ότι για να παραμείνεις εντός αυτής της κοινωνίας, πρέπει να διαλέξεις την πρώτη επιλογή, αυτή των μικρών βημάτων. Η εναλλακτική των μεγάλων βημάτων, σε οδηγεί αρχικά σε μεγάλα τραύματα και τελικά στην τρέλα (η λαϊκή περιπαιχτική -απολαυστικότατη- παράδοση μας, το λέει πιο απλά και κατανοητά ως εξής: "όσοι πηδάν πολλά παλούκια τους μπαίνουνε στον ... !"). Αν λοιπόν το τίμημα για να μεγαλώσεις και να παραμείνεις μέλος αυτής της κοινωνίας, είναι να χάσεις την ενεργητικότητά σου και την τρέλα σου, τότε τι νόημα έχει η ζωή; Αν η ζωή είναι μια υπερπροστατευμένη αποπνικτική φυλακή, χωρίς τη φυσικότητα της ελευθερίας, τότε ποια η αξία της;

Και τέλος, αν μεγαλώνοντας, βασανιζόμαστε περισσότερο με τέτοιου είδους ερωτήσεις, γιατί να μεγαλώνουμε;