Αφού περάσαμε μαζί (συν-περάσαμε), ως συνοδοιπόροι (που μας λείπουν οι πόροι), από τόσα όμορφα μέρη του Ουρανού, νομίζω είναι χρήσιμο να καταθέσουμε και κάποια συμπεράσματα ταξιδιωτικά.
1. Το ταξίδι μας αυτό, ξεκίνησε με έναν Μικρό Πρίγκηπα να αγναντεύει τον (δικό του) Ουρανό και να ποθεί να τον οργώσει με τα ταξίδια του, ώστε να μεθύσει από τις εμπειρίες του και από την έλξη του απρόοπτου. Εκκίνησε λοιπόν, για ταξίδι μαγικό, για ταξίδι παραμυθένιο. Αξίζει, να ξαναθυμηθείτε τη διαδρομή του Μικρού Πρίγκηπα, το οποίο θεωρώ ότι είναι -αν όχι το καλύτερο- σίγουρα ένα από τα πιο βαθυστόχαστα παραμύθια όλων των εποχών, που κατορθώνει και συμπυκνώνει τεράστια υπαρξιακά ερωτήματα και ανθρωπολογικά ερωτηματικά... Θα διαπιστώσετε, ότι όπου και αν πήγαινε, όπου και αν έψαξε, σε όποια ξερολιθιά του Σύμπαντος και αν προσεδαφίστηκε, είδε ανθρώπους, ανθρώπους, και πάλι ανθρώπους... Είδε, στενές συμπεριφορές που δεν συνάδουν σε τίποτα με την ευρύτητα του Σύμπαντος... Είδε στενά κεφάλια ανθρώπινα, καθώς και σκυφτά σώματα... Και τέλος, κατάλαβε, ότι το ψάξιμο, δεν είναι έξω μας, αλλά μέσα μας. Εκεί, θα βρούμε τις απαντήσεις, εκεί θα βρούμε λιμάνι απάνεμο, για το ερώτημα το αναπάντητο... Η μοναδικότητα, κρύβεται σε κάθε τι τετριμμένο, σε κάθε τι συνηθισμένο. Περιμένει, καρτερικά, να της χαμογελάσεις, για να σου χαριστεί παντοτινά. Διότι, τελικά αγαπητοί μου, δεν μας μένει τίποτε άλλο από ένα απλό πέρασμα από τις γωνιές του κόσμου... Ας μην το χαραμίσουμε λοιπόν, στην τριβή και τη διάλυση, αλλά ας παλέψουμε με τη ρημάδα την εντροπία, ας οργανώσουμε, ας χτίσουμε, ας αντισταθούμε. Ας είναι η σημερινή μας ημέρα, η απαρχή, να αντικρίσουμε ξανά τα αγαπημένα μας πρόσωπα και να τους καταθέσουμε ένα κατακόκκινο -βαμμένο από τις σταλαγματιές του αίματος- τριαντάφυλλο, ως μια απλή κίνηση, που όμως για εκείνον θα φανεί συμπαντική!
"I Giorni"
Ludovico Einaudi
2. Νομίζω έγινε κατανοητό από όλες τις πληροφορίες που εδόθησαν για κάθε αστερισμό ξεχωριστά, ότι όλα αυτά που βλέπουμε πάνω από το κεφάλι μας, είναι πράγματα, εικόνες και καταστάσεις, που πρώτα τα βλέπουμε μέσα στο κεφάλι μας... και μετά τα εκφράζουμε, τους δίνουμε πνοή, νόημα και ουσία, προβάλλοντας τα στο χώρο που μας περιβάλλει. Όλα αυτά που βλέπουμε, δεν είναι τίποτε άλλο από όλα αυτά που μπορούμε ή και θέλουμε να βλέπουμε. Δεν βλέπουμε κάτι ξένο, αλλά κάτι δικό μας, προβαλλόμενο εξωτερικά. Ο κάθε τόπος, ο κάθε πολιτισμός, η κάθε γωνιά της γης ανάλογα με την κάθε αγωνία της, και ανάλογα με την οπτική της, διαμορφώνει συγκεκριμένη εικόνα και κοσμοείδωλο, προσαρμοσμένα απόλυτα στις ανησυχίες των καιρών. Ο Ουρανός, δεν είναι τίποτε άλλο λοιπόν, από ήλιους σαν τον δικό μας,
από το καθρέφτισμα της δικής μας ύπαρξης, από την αντανάκλαση της δικής μας παρ-ουσίας, από την επικεντροποίηση με το έτσι θέλω, της δικής μας Γης.
"The Earth Prelude"
Ludovico Einaudi
Δέσμιοι λοιπόν, της δικής μας πεπερασμένης ικανότητας αντίληψης, μας μένει μόνο να βάζουμε στεγανά, σύνορα και όρια, να περιχαρακώνουμε και να περιχαρακωνόμαστε, να διαφοροποιούμαστε και να δραστηριοποιούμαστε σε συγκεκριμένες διαστάσεις. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα πέριξ, αν δεν τα συγκρίνουμε ως προς τα έσω και το ένα πεδίο, οριοθετείται και αξιολογείται με βάση το άλλο και τανάπαλιν. Και δεν μπορούμε να ορίσουμε το μπρος αν δεν έχουμε μια συμφωνία για το πίσω... Έτσι, η κάθε κρίση δεν μπορεί παρά να είναι σύγκριση, όπως είχε πει ο θείος Minsky, αλλά έχουν υπονοήσει και αρκετοί άλλοι:
“Η εικόνα μας για το τι είναι πρωτόγονο εξαρτάται από το τι σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να θεωρούμε πολιτισμένο. Αν έχουμε διάθεση αυτοπεποίθησης, περιφρονούμε τους πρωτόγονους επειδή στερούνται των πλεονεκτημάτων μας. Αν είμαστε απαισιόδοξοι, φαίνεται να προσφέρουν το μοντέλο ενός καλύτερου, περισσότερου ελεύθερου, υγιέστερου και πιο φυσικού τρόπου ζωής. Αν είμαστε σκεπτικιστές, μπορεί να […] ισχυριζόμαστε ότι δεν είμαστε καλύτεροι από τους πρωτόγονους. Κάθε έθνος δημιουργεί τους δικούς του πρωτόγονους. […] Αυτές οι ιδέες δεν είναι σταθερές, γιατί η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας μπορεί να αλλάζει”.
(Σελ. 38, Adam Kuper "Η Επανάκαμψη της Πρωτόγονης Κοινωνίας", εκδ. Αλεξάνδρεια)
Αγαπητοί μου όμως, το να μην έχεις καμία ανοχή στη διαφορετικότητα οδηγεί στο να μην έχεις καμία αντοχή για την πραγματικότητα… Και έτσι, προσπαθείς να αμυνθείς με το να κρύβεσαι, μέσα στη δική σου ψεύτικη πραγματικότητα, αντί να ξεχυθείς ξέστηθος στις λόγχες των ακτίνων... Αντί, να γίνεις ένα με τη φύση, με τη φύση σου, με την περιορισμένη σου φύση...
Ο μεγάλος Claude Levi-Strauss σε μια προσπάθεια αυτοερωταπάντησης καταθέτει:
«Τι πρότεινα; Να βρούμε τα δικαιώματα του Ανθρώπου, όχι όπως είχαμε κάνει από την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση, στο μοναδικό και προνομιούχο χαρακτήρα ενός από τα ζωντανά είδη, αλλά αντ’ αυτού να τα δούμε ως μια ειδική περίπτωση των δικαιωμάτων όλων των ειδών. Κινούμενοι προς αυτήν την κατεύθυνση, θα βρεθούμε στο ίδιο επίπεδο πρακτικής συμπεριφοράς με εκείνη που έχουν οι ‘πρωτόγονοι’ λαοί, εκείνοι που μελετήθηκαν από τους ανθρωπολόγους, απέναντι στη φύση».
(Σελ. 340, Adam Kuper «Η Επανάκαμψη της Πρωτόγονης Κοινωνίας», εκδ. Αλεξάνδρεια)
3. Είναι τότε, που αναζητάς το παραμύθι σου, να παραμυθιαστεί η ψυχή σου (όπως λέει και ο Αλκίνοος με τη δύναμη του νου...). Είναι τότε, που σου έχουν όλοι κλέψει το χαμόγελο, και εσύ αναζητάς απεγνωσμένα ένα χαμόγελο. Και είναι τότε, που εμφανίζεται εντελώς ξαφνικά, ένα πλάσμα από έναν άλλον κόσμο, να σου υπενθυμίσει τη χαμένη σου παιδικότητα, τη χαμένη σου φύση... Αξίζει να δείτε το επίσης πανέμορφο παραμυθάκι της Momo... της νεαράς εκείνης, που αντιστέκεται στου κόσμου τη φθορά και τη βορά, στου κόσμου το αλλοπρόσαλλο πρόσωπο. Άραγε, θα μπορέσει η Momo, να ξεφυλλίσει τα φύλλα της καρδιάς των σκληρών ανθρώπων και να διαβάσει τα ακατανόητα τερτίπια τους, ώστε να τους εμφυσήσει πνοή και νόημα να ζουν συμπαντικά;
4. Οι άνθρωποι, αγαπητοί μου άνθρωποι, ταλανίζονται πάνω σε μια αιωρούμενη πέτρα, κάπου σε μια γωνιά του Σύμπαντος, θεωρώντας ότι αυτή η πέτρα είναι στάσιμη, βέβαιη, ακλόνητη και στο κέντρο του Σύμπαντος. Αμέσως, αμέσως, αντιλαμβάνεστε το λάθος ξεκίνημα στο συλλογισμό και τις λάθος βάσεις στις μικρές γήινες ζωές μας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι, οι άνθρωποι δεν μπορούν την αβεβαιότητα, δεν μπορούν το άγνωρο και άγνωστο, δεν μπορούν το μη ελεγχόμενο. Δεν μπορούν να μην είναι το κέντρο του κόσμου, και γιαυτό φτιάχνουν το δικό τους επίπλαστο κόσμο και τον προσαρμόζουν γύρω τους, ώστε να γίνονται τελικά το κέντρο κάποιου κόσμου...
Η λύση όμως, δεν θα έρθει από το να προσαρμόζουμε τα πάντα γύρω μας, αλλά από το να αποδεχόμαστε τη φύση μας. Και φύση μας, δεν είναι άλλη από το να ακολουθούμε τη Φύση. Όπου και αν αυτή πάει, ό,τι και αν αυτή πάθει... Δεν μπορούμε εμείς οι άνθρωποι, αγαπητοί μου άνθρωποι, να σταματήσουμε ή να περιορίσουμε τη Φύση. Και δεν το αναφέρω αυτό, μοιρολατρικά, αλλά με πολλά θαυμαστικά, καθώς η Φύση, είναι η μόνη που έχει αποδείξει ότι ξέρει τόσα εκατομμύρια χρόνια και προσπερνά κάθε εμπόδιο.
(όχι, ειλικρινά θαυμάστε σας παρακαλώ το φως που σαν προβολέας φωτίζει και έτσι τονίζει, τη μαγεία της ασταμάτητης Φύσης... Αν δεν είναι ένα ζωντανό θαύμα αυτή η φωτό που τράβηξα έξω από το σπίτι μου, τότε τί είναι;)
Είναι αυτή, που θα σου μετατρέψει μαγικά μπροστά στα μάτι σου, μια ξεχασμένη και ξεφτισμένη γωνιά, (που τυγχάνει να είναι λίγα μέτρα μακριά από τη γωνιά του δικού μου σπιτιού)
σε ένα -ακόμα- μυστικό πέρασμα, καλώντας σε να την ακολουθήσεις μαζί...
"Two Sunsets"
Ludovico Einaudi
Και κάπως έτσι αγαπητοί μου, ίσως να πηγαίνει αυτό το παραμυθάκι... θα ξεπέφτουμε, αλλά θα εκτοξεύουμε Φως...
Αυτό είναι το Μυστικό του Σύμπαντος. Να πέφτεις, αλλά να μην σταματάς να βγάζεις το Φως που κρύβεις μέσα σου... Μόνο τότε, πέφτεις ηρωικά!
Καλές ουράνιες βόλτες σε όλους και όμορφα παραμυθάκια!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου