Πάραλος Μυτιλήνης


Σε καιρούς που κάποιοι φεύγουν, αναζητώντας τον ξενιτεμό 
Θε να μιλήσω γι’ αυτούς που μένουν, προσδοκώντας σ’ έναν γυρισμό… 

Κάποτε μικρός, ακούγοντας να μιλούν για «νόστο» μου ερχότανε στο νου, ίσως υποκρύπτοντας μια λανθάνουσα παιδική δυσλεξία, η λέξη «νόστιμο».

Μεγαλώνοντας, βέβαια, κατάλαβα ότι η λέξη είχε κάτι αρνητικό, έκλεινε πόνο και πίκρα μέσα της, και όχι νοστιμιά ή ευ-γευσία. Παρέμενε όμως στα αυτιά μου αυτή η παρήχηση, ως παρερμηνεία μιας πραγματικότητας στρεβλής, και έτσι κάθε που άκουγα για νόστο στη σκέψη μου ερχόταν το νόστιμο.


Πέρασαν αρκετά χρόνια και εμπειρίες, για να βρω τη σημασία του νόστου. 

Σημαίνει, να γυρίζεις σε έναν τόπο που δεν σε γέννησε, μα σε υποδέχεται ξανά σαν να σε είχε κάποτε γεννήσει. 
Σημαίνει να βλέπεις ότι έχουν όλα αλλάξει, σπίτια, δρόμοι, καταστάσεις, μα εκείνο το ζεστό βλέμμα των ανθρώπων που σε είχαν κάποτε περιβάλλει να έχει μείνει απαράλλαχτο. 
Σημαίνει να κοιτάς το ίδιο σημείο του ορίζοντα και να βλέπεις να ξεπροβάλλει το ίδιο ασμίλευτο και αμόλυντο, ροδόχρουν φως της χαραυγής. 
Σημαίνει να κλονίζεται ξανά η ύπαρξή σου σύγκορμη στο άκουσμα του απτάλικου, σαν τότε, όταν έπινες και μεθούσες από το τράνταγμα της γης.


Ευχαριστώ την Πάραλο Μυτιλήνης που μου έδειξε ότι στα παράλια της ζωής μας, εκεί στο σύνορο γνώριμου και άγνωρου, βέβαιου και υποθετικού, ο νόστος είναι τελικά νόστιμος στην αχόρταγη προσπάθεια της ψυχής για αναζήτηση πατρίδας…