Ορί-ζωντας το σήμερα!



Τα όρια, από πολύ παλιά, από την εποχή ακόμα του σχολείου, όπου παλεύαμε να κατανοήσουμε την έννοια του lim και του ln στα μαθηματικά, με προβλημάτιζαν εντόνως. Ειδικά η απόσταση, που το όριο από το μηδέν στο +άπειρο, περιέχει...

Στα όρια, είναι που βρίσκονται οι μεγαλύτερες αλήθειες.

Στα όρια, βλέπεις τα πιο μαγεμένα χρώματα και τα πιο απόκρυφα όνειρα.


Στα όρια, ήταν από παλιά που χωριζόταν ο γνωστός κόσμος, από αυτόν των θεών και των τεράτων.


Στα όρια, χτίζονται οι "φαινομενικές" αλήθειες, χωρίς να φαίνεται τι ακριβώς γίνεται από κάτω τους, εκεί στα ριζά της κάθε γνώσης.


Τα όρια, σε καθηλώνουν, όχι γιατί δεν μπορείς να τα ξεπεράσεις, αλλά επειδή ακριβώς, σου δίνουν την ευκαιρία να τα ξεπεράσεις και να πας απέναντι, πάνω από ποτάμια σκέψεων και τρικυμίες συναισθημάτων.


Τα όρια, βάζουν κατεύθυνση στις ζωές μας, καθώς ενώνουν τα ανθρώπινα, τα φυσικά και τα συμπαντικά, αυτού του διάκοσμου που μας περιβάλλει.


Τα όρια, μερικές φορές ενώνουν τις ζωές μας. Και άλλες πάλι, τις ταυτίζουν, επειδή το δικό μου όριο, καλώς ή κακώς, είναι το ίδιο με το δικό σου όριο. Και οι δυο μαζί, τραβάμε παρέα, άσχετα αν ο ένας μόνο τραβά κουπί και ο άλλος απολαμβάνει σε μια σχέση τρελής ισορροπίας.




Τελικά, τα όρια χωρίζουν ή σμίγουν; Διαφοροποιούν ή ταυτίζουν; Μοιράζονται ή μοιράζουν;

Το πρόβλημα της απάντησης, εδράζεται στο ότι τα όρι-α, συμμετέχουν στον ορι-σμό των εννοιών, κάτι σαν να  λέμε, στον αφ-ορισμό των παιχνιδιών, με αποτέλεσμα, κανείς να μην μπορεί να παίξει μαζί τους και τελικά ούτε καν με τον εαυτό του... Έτσι, μένουν τα όρια να ορίζουν το ριζικό των ανθρώπων... και εκείνοι να ορίζουν την ψευδαίσθηση τους ότι ορίζουν τον κόσμο...


Αν κοιτάξει κανείς ολούθε γύρω του, θα βρει να τον περικυκλώνει ο ορίζοντας. Αυτό, όμως είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημά που μας απασχολεί. Ο ορίζοντας, έχει καλά κρυμμένο το μυστικό του: 


ορί-ζωντας, δηλαδή, ζώντας στα όρια...





(όλες οι φωτό, είναι από ένα υπέροχο τριήμερο στη Μακεδονία, γεμάτο χρώματα, όνειρα και αρώματα)