Ξέσκισε η πόρνη η Ιστορία, αρχαία οράματα



Είναι κάποια παιδιά διαφορετικά από τα άλλα. Έχουν ροζιασμένα χέρια, ρυτιδωμένο μέτωπο, γκριζαρισμένα μαλλιά, αφυδατωμένο δέρμα…

Είναι κάποια παιδιά διαφορετικά από τα άλλα, που η ταυτότητά τους λέει 80 ετών και άνω… μα αυτά δηλώνουν γύρω στα 10. Εκεί, έχουν μείνει. Από πείσμα, από άποψη...


Αυτά τα παιδιά όμως, διατηρούν αμόλυντη την ψυχή, ασίγαστη τη φλόγα στα μάτια τους, αγέρωχο το πνεύμα, αμείωτη την όρεξη για επικοινωνία.

Αυτά τα παιδιά όμως, αναζητούν μόνο να παίξουν... Να παίξουν πραγματικά. Μια ζωή έχουν ζήσει στο παιχνίδισμα των δρόμων: τους εμ-παίζουν όλοι -και κυρίως αυτή η πόρνη η Ιστορία-, μα προσπαθούν και εκείνοι με τη σειρά τους να παίξουν μάταια, μαζί της… Μια ζωή, παιχνίδισμα. Τίποτε στα σοβαρά. Όλα στον αέρα, όλα αβέβαια, όλα διαρκώς κινούμενα, όπως τότε που παίζαμε «μήλα», σαν ήμασταν και εμείς παιδιά… Ένα μόνο στέκεται και ριζώνει βαθιά: η θέληση για ζωή.

Αυτά τα παιδιά όμως, ό,τι και να έχουν ζήσει, ό,τι και να έχουν δει, ό,τι και να έχουν βιώσει (πόλεμοι, πείνες, κακουχίες, ξυλοδαρμοί, αρρώστιες, ατελείωτες νύχτες πόνου…), έχουν κατορθώσει να παραμένουν παιδιά. Ένα μόνο παράπονο θα ακούσεις από τα χείλη τους:

«Αυτή η ανηφόρα, μας έχει στοιχίσει πολλά… Η κατηφόρα είναι εύκολη, αλλά αυτή η ανηφόρα μας ταλαιπωρεί… Πρέπει να παίρνουμε ταξί για να ανεβούμε κάθε μέρα, μα εμείς δεν έχουμε ούτε καν για φάρμακα. Τι να σου κάνει μια σύνταξη της πείνας;»

Και στο μυαλό μου, αντιπαραβάλλεται μια άλλη σύνταξη, αυτή των αθώων σωμάτων, που κάποιοι εξουσιάζοντες, παλαιότερα απαιτούσαν από αυτά τα μικρά παιδιά, να μαζευτούν, να συντακτούν εν τάξει, και να χυθούν με το πύρινό τους νεανικό κορμί, στη λάβα του πολέμου, έτσι σαν να πέταγε κάποιος καμμένα ήδη χαρτιά στις φλόγες της φωτιάς… Στις φλόγες του ψεύτικου και φτιαχτού, του στημένου, πολέμου. Τώρα, αυτοί οι συντεταγμένοι άτακτοι, στέκονται φρόνιμοι σαν παιδιά που έχει μ(εγ)αλώσει η πόρνη η Ιστορία, και ζητούν και αυτοί μια σύνταξη… Μια σύνταξη ζωής όμως αναζητούν, και όχι μια σύνταξη ντροπής…



Υ.Γ.: Το Post αυτό αφιερώνεται στον κύριο Βασίλη, του οποίου ο φλογερός λόγος, η αμόλυντη παιδική του ψυχή και τα αθώα τρεμάμενά του μάτια (να είναι άραγε από τις μύριες σκηνές ανθρώπινης θηριωδίας στον αιώνα που πέρασε;), συγκλόνισαν την γερασμένη μου ψυχή… Σαν αντάλλαγμα, εγώ του πρόσφερα απλά μια μέτρηση πίεσης… σε ένα μπράτσο ατελείωτης συμπίεσης… που κανείς δεν χάιδεψε ποτέ.




"Ανεμολόγιο"
Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική, Ερμηνεία: Θάνος Μικρούτσικος