Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...



Διευκρινιστική οδηγία πριν διαβάσετε αυτήν την ανάρτηση:

Λόγια μπερδεμένα παραθέτω εφ' εξής,
Λόγια, που σκοτώνουν, ωσάν να ήμουν τουφεξής...
Άλλα λόγια, διαφορετικά,
χαϊδεμένα μα και επικριτικά...
Λόγια του ανέμου και της γης
Λόγια του πολέμου μα και της κραυγής...


-------------------------------------------------------


Ποιος ή τί μας ανήκει και πώς;
Εμείς ανήκουμε σε κάποιον ή το αντίστροφο;
Και αν ναι, τότε σε ποιόν; Και το σημαντικότερο, γιατί;
Τι είναι αυτό που ανήκει και κάτω από ποιες συνθήκες τελικά;

Ανήκω, ανήκεις, ανήκει...
Αλήθεια;
Και τότε, ποιος πληρώνει το έρημο το νοίκι;

Ίσως μια πρόταση είναι όχι να δούμε ποιος ανήκει ποιανού,
αλλά πώς θα γίνει να ανήκουμε από κοινού...



I belong with you, you belong with me...



"Ho Hey" 
The Lumineers 




And Love, we need it now...


Αν δεν ξέρετε τι σημαίνει αγάπη,
και αν θέλετε να νοιώσετε αγάπη
κοιτάξτε απλά γύρω σας... 
μέσα σας... 
στη φύση σας...
στη γλυκιά καρδιά σας...


Αυτή, ξέρει. 
Αυτή, δείχνει. 
Αυτή, συγχωρεί. 
Αυτή, υπομένει.

Αυτή, μόνο, Αυτή...
Η Φύση. Η τρελή.



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η αγάπη είναι πολύπλευρη, πολυδύναμη, πολύεδρη, πολυεπίπεδη.
Μια ακόμη εκδοχή της, αν το επιτρέπει η αγάπη σας.


Κάπως έτσι
μοιάζει ν’άναι η αγάπη…

Ν’ ανοίγεις το παραθυρόφυλλό σου
να δεις τον γείτονα
να πεις μια καλημέρα.
Κάπως έτσι μοιάζει να ’ναι η αγάπη.

Να χαρείς στη χαρά του διπλανού σου
που εκείνος πέτυχε
κάτι που γι’ αυτό
εσύ αγωνίζεσαι ακόμα.
Κάπως έτσι μοιάζει να ’ναι η αγάπη.

Να ψάχνεις για να βρεις
αυτόν που κρύβει
τη δυστυχία του
στην αξιόπρεπη σιωπή του.
Να του χαρίσεις
όχι αυτό
που θαρρείς πως ζητιανεύει,
αλλά αυτό που του χρωστάς:
λίγο απ’ το χρόνο σου,
τη συντροφιά, την έννοια σου.
Κάπως έτσι μοιάζει να ’ναι η αγάπη.

Ν’ ανοίξεις το περιβόλι της καρδιάς σου
και να χαρίσεις ένα τριαντάφυλλο:
τον καλό σου λόγο
σ’ αυτόν που ψάχνει ευκαιρία
για να σε κακολογίσει.
Κάπως έτσι μοιάζει να ’ναι η αγάπη.
…………………………………………………

Καλά είν’ όλα αυτά
μ’ άλλα προέχουνε•
άλλα μας είπαν ότι είναι
τα βαρύτερα του Νόμου:
Η σωτηρία Μας, η σωτηρία
της ψυχής Μας.
Γι’ αυτό αναμερίζουμε τα δευτερεύοντα
για ν’ αφοσιωθούμε
στον προόρισμό Μας.

Τρομάρα Μας…

Ανδρέας Θωμάς

astromonos είπε...


Πάντως δεν μοιάζει κάπως έτσι να είναι η αγάπη, όπως στο τέλος του σχολίου περιγράφεται, από κάποιον που μας δίδαξε πώς είναι να αγαπάς τον πλησίον σου ως εαυτόν... Διότι αυτός ο δάσκαλος, μας τόνιζε με το παράδειγμα της ζωής του, το πρώτο μέρος του σχολ(ε)ίου, το κυρίαρχο: αυτό της ακραιφνούς και ανιδιοτελούς Αγάπης...

Καλό (ξ)ημέρωμα!