Αφ-αιρετικά...

Όλα ξεκίνησαν όταν πρωτοδημιουργήθηκε η αφαίρεση! Η πρόσθεση αυτής, στις λοιπές ιδιότητες του ανθρώπου, δημιούργησε μια νέα πραγματικότητα στην εγκεφαλική του λειτουργία.

Η αφαίρεση μετά, μέσω της διαδικασίας της μνήμης, οδήγησε στη ανάμνηση. Και οι συνεχείς και αλλεπάλληλες αναμνήσεις, σαν τα συνεχή και αλλεπάλληλα χτυπήματα της μοίρας, δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα.

Αυτή η νέα πραγματικότητα, ονομάστηκε Ιστορία. Ήταν η Ιστορία του Ανθρώπου.

Η Ιστορία όμως του Ανθρώπου, θα ήταν χωρίς νόημα, αν δεν υπήρχε η παρατήρηση της περιοδικότητας κάποιων φαινομένων και καταστάσεων που περιέβαλαν Εαυτόν! Έτσι, η Ιστορία του Ανθρώπου συμπληρώθηκε και από την Ιστορία του Περιβάλλοντός του, και τα δυο μαζί γέννησαν την μια και μοναδική Ιστορία.

Η προσπάθεια να δαμαστεί, να μετρηθεί και να ποσοτικοποιηθεί αυτή η περιοδικότητα, έπλασε τον πανδαμάτορα Χρόνο!


Αυτό εδώ το blog, έχει αρκετές φορές τολμήσει να αναμετρηθεί με την έννοια του χρόνου, Αναζητώντας τον χαμένο του Εαυτό (τόσο του Χρόνου, όσο και του Γράφοντος, μα και του ίδιου του blog), όπως είχε θαρραλέα τολμήσει κάποτε και ο κύριος Προυστ. Το μόνο που κατάφερε βέβαια αυτό το blog μέχρι τώρα, είναι να δεχτεί, ένα ηχηρό Ουστ! από τον ίδιο τον χρόνο...


Σε αυτήν την αναμέτρηση όμως, νομίζω ότι θα καταφέρουμε ένα καίριο πλήγμα στον κύριο Χρόνο και θα ρίξουμε άπλετο φως στο σκοτάδι του... που τόσο σκεπάζει και τυραννά τα ανθρώπινα.

Θα πάμε αρκετά πίσω... Εκεί στην αρχή. Ο Άνθρωπος των πρώτων χρόνων, ζούσε στους ρυθμούς της μέρας και της νύχτας, καταδικασμένος να ρυθμίζεται καθημερινά από την εναλλαγή φωτός-σκοταδιού. Έτσι, το δικό του βιολογικό ρολόι, κουρδίστηκε επακριβώς με βάση το ρολόι του περιβάλλοντός του, της Φύσης του... Το Φως, εξισώθηκε με τη δημιουργία, την γέννηση, την κίνηση, την ίδια τη Ζωή, καθώς όλα δημιουργούνταν, κινούνταν και ζούσαν κάτω από το Φως. Το σκοτάδι από την άλλη, ταυτίστηκε με την παύση, την ακινησία, το κρύο, το φόβο, το αβέβαιο, τελικά με τον ίδιο τον Θάνατο, καθώς τις νύχτες όλα σταματούσαν, αναπαύονταν, φοβούνταν και βίωναν την αβεβαιότητα της έλλειψης πληροφοριών. Το επόμενο πρωί, όλα ανασταίνονταν και εκκινούσαν από την αρχή, διαγράφοντας την ίδια κυκλική πορεία. Ιδού, λοιπόν, το πρώτο δείγμα της περιοδικότητας, της κυκλικής κίνησης, για την οποία μιλήσαμε πρωτύτερα.


Σε αυτόν τον κύκλο της καθημερινότητας, που ήταν ο κύκλος της Ζωής, οι άνθρωποι προσέθεταν -πάντα αφαιρώντας...- κάποια (φαινομενικά) σταθερά σημάδια. Ήταν τα σημάδια του ίδιου του Ουρανού. Αυτός και αν έχει δείγματα περιοδικότητας...

Δεν είναι μόνο ο Ήλιος, που εμφανίζεται και κρύβεται, δημιουργώντας τη Μέρα και τη Νύχτα.

Είναι και η Σελήνη, που ανάλογα τη φάση του προσώπου της, καθορίζει τις Εβδομάδες του Μήνα, μα και τις φάσεις της διάθεσής μας.

Τέλος, είναι και οι 7 ταυτόχρονες ουράνιες κινήσεις της Γης, που τις αντιλαμβανόμαστε μόνο εν συνόλω και μόνο παραλλαγμένες, μέσα από τα τυφλά γήινα μας μάτια (σε κάποια άλλη ανάρτηση θα μιλήσουμε για αυτές τις 7 κινήσεις).

Όλα αυτά, συνθέτουν το σταθερό (ή στέρεο, κοινώς) καμβά του ουράνιου θόλου, που για αυτό το λόγο είναι γνωστός ως στερέωμα. Ουδέν ψευδέστερον βέβαια, καθώς όχι μόνο δεν είναι στέρεος ο θόλος, μα καμιά μέρα μπορεί να μας πέσει κιόλας πάνω στο κεφάλι σαν σφοντύλι!

Οι άνθρωποι, παρατηρώντας τη φαινόμενη κίνηση του Ηλίου, καθότι τους έκαιγε τα μάλα να ξέρουν τι κάνει ο Ήλιος τους, μιας και όπως εξηγήσαμε είχαν κουρδιστεί με το Φως του, αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς, ότι δεν τους έκαιγε πάντα με τον ίδιο ρυθμό και ένταση, αλλά κάποιες φορές του κρύωνε μάλιστα! Με άλλα λόγια, η πορεία του Ήλιου στον ουράνιο θόλο, και κατ' επέκταση το εκπεμπόμενο Φως του και ακόμα κατ' επέκταση ο ρυθμός της καθημερινότητάς των ζωντανών οργανισμών της Γης, άλλαζε, διατηρώντας όμως ξανά μια ακόμα περιοδική συμπεριφορά: Ο Ήλιος κάποτε, που σήμερα έχουμε βαφτίσει ως την 22η Σεπτεμβρίου, είναι ισόπαλος με το Σκοτάδι, ορίζοντας την Φθινοπωρινή Ισημερία. Όσο περνάει ο Χρόνος όμως, αρχίζει να Φθίνει η διάρκεια της Ημέρας και να υπερτερεί η Νύχτα, φτάνοντας έως μια άλλη ημερομηνία, αυτήν της 22ης Δεκεμβρίου, η οποία οριοθετεί το σημείο που η Νύχτα έχει νικήσει κατά κράτος την Ημέρα και έχει φτάσει στη μεγαλύτερη δυνατή διάρκειά της. Είναι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Τότε, ο ήλιος φαίνεται να κάνει μια στάση εδώ, για να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο (όπως λέει και το τραγούδι του Μητροπάνου), να δείξει τη μαγκιά του και να ξαναπάρει τα πάνω του. Σαν τον Ρόκυ Μπαλμπόα ένα πράγμα, που εκεί που λες ότι πάπαλα, εκεί ξαναγιεννιέται και ανδρειωμένος ξανά προς τη δόξα τραβά! Έτσι, και ο Ήλιος, αρχίζει να κερδίζει έδαφος ως προς το Σκοτάδι, η Μέρα αρχίζει να μεγαλώνει ως προς τη Νύχτα, φτάνοντας τελικά μέχρι την 21η Μαρτίου, που το ματς ξαναγίνεται ισόπαλο και η ημερομηνία βαφτίζεται Εαρινή Ισημερία. Πλέον, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη νίκη του Φωτός, όλα γύρω έχουν ήδη στήσει ξέφρενο χορό, όλα βρίσκονται σε μια Άνοιξη, σε μια Ανάσταση μα και Ανάταση, σε μια ολοκληρωτική Άνθηση. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες αυτές οι έννοιες ξεκινούν από το ίδιο πρόθεμα, το Αν. Είναι το Αν εκείνο, που κρύβει κάθε κρυφός πόθος, κάθε τρελή ελπίδα, Αν το Όνειρο τελικά βγει Αληθινό... Είναι το ίδιο Αν, με το οποίο ξεκινά (την πορεία του, μα και την απορία του) ο ίδιος ο Άνθρωπος... Μόνος νικητής πλέον ο Ήλιος, κυριεύει τον κόσμο, χαρίζει απλόχερα το Φως του, δίνει Ζωή στα πάντα, Καρποφορεί την ίδια τη Γη σε μια συνεχώς ανοδική πορεία μέχρι την 21η Ιουνίου, δηλαδή το Θερινό Ηλιοστάσιο, οπότε αντιλαμβάνεται ότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού και ότι οι Αυτοκρατορίες έρχονται και παρέρχονται... Έκτοτε, η διάρκεια της Μέρας αρχίζει να μειώνεται, η Νύχτα ορμητική ξανά, μεγαλώνει και γιγαντώνεται, οι ζωντανοί οργανισμοί αρχίζουν να κρυώνουν... Μέχρι τελικά, ξανά την 22η Σεπτεμβρίου, που τα πράγματα ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και αρχίζουν από την αρχή... την φθίνουσα και αύξουσα τροχιά τους.

Με μια συνοπτική ματιά, το βιολογικό ρολόι του Ανθρώπου, ακολουθώντας το ρολόι της Φύσης και του Περιβάλλοντος, επιβραδύνεται ή επιταχύνεται, ακολουθώντας την αυξομείωση του Φωτός και του Σκότους, με αντίστοιχη και επακόλουθη αυξομείωση της Ελπίδας και του Φόβου, της Πίστης και της Αβεβαιότητας...

Πάνω σε αυτό το βασικότατο δίπολο, έχει στηριχτεί ο Χρόνος και κατ' επέκταση ο Ανθρώπινος Χρόνος. Πάνω σε αυτό το συναρπαστικό δίπολο, έχει στηριχτεί ολόκληρη η Ανθρώπινη Κοινωνία, ο Πολιτισμός, η Θρησκεία (Εγώ είμαι το Φως το Αληθινό κλπ κλπ...), τα Ήθη και τα Έθιμα...

Φως και Σκοτάδι. Τα δυο συστατικά που συνθέτουν τα ανθρώπινα μα και τα συμπαντικά...




Υ.Γ.: Σήμερα, το Φως και το Σκοτάδι, πάλεψαν για άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια του Ανθρώπου με σκοπό να κερδίσουν την εκτίμησή του... Πληρωμένος δολοφόνος η κυρά-Σελήνη. Ένας μόνο κανονισμός: ο ένας να πιάσει και να φάει τον άλλον... Το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της σημερινής έκλειψης Ηλίου, δικό σας...

Και ο μικρός (ειδικός κατά τα άλλα!) ανθρωπάκος, να εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να "πιάσει" αυτά τα φαινόμενα, είτε με τη φαντασία του, είτε με την κάμερά του, είτε με την ανοησία του... 

Εγώ, όμως, αγαπητοί, Δε Πιάνω, τίποτα από όλα αυτά που μας λένε οι ειδικοί... 

Γιατί εγώ, μόνο The Piano αντιλαμβάνομαι...

"The Piano"