Πολλές μέρες τώρα, έρχομαι και ξαναέρχομαι αντιμέτωπος με την ίδια σκέψη: "Ε, ρε, γιατί δεν κάνω ντου να τους πάρει όλους ο διάολος...;" Αναφέρομαι στις άθλιες συνθήκες της δουλείας μου (ο τόνος της λέξης δεν είναι λάθος) και στην αδυναμία μας να παρέχουμε τίμιες υπηρεσίες υγείας... Αναφέρομαι στην ξεφτίλα, στην γελοιότητα μα και στη γλοιώδη σαπίλα με τις οποίες επενδύονται τα "όργανα" αυτού του συστήματος...
Μένω σε μια περιοχή της Καστοριάς, που λέγεται περιοχή "Νταηλάκη". Έχει το όνομα ενός αγωνιστή του Μακεδονικού αγώνα. Άραγε, τι προβλήματα στριφογύριζαν τότε στο μυαλό αυτού του ανθρώπου;
Ας αποσπάσουμε ένα απόσπασμα από τα αποσπασμένα απομνημονεύματά του. Η πηγή εδώ.
"Η εκδικητική στάση του Σαλή μπέη και ο ασφυκτικός τουρκικός ζυγός υποχρέωσαν το Νταηλάκη σε νεαρή ακόμη ηλικία να ακολουθήσει τον κλέφτικο βίο. Σε ηλικία 18 ετών αποφάσισε να σκοτώσει το φανατικό βουλγαρόφιλο αγά Ντεμήρ, απόγονο του Σαλή μπέη και οπαδό του φανατικού Ιουσέν μπέη της Βίγλιστας. Ο Ντεμήρ αγάς είχε μεταχειριστεί και παλαιότερα διάφορα τεχνάσματα, για να καρπωθεί την περιουσία των κατοίκων του Βέρνικ.
Στις 12 Μαΐου του 1900, καθώς οι Έλληνες συμπατριώτες του επέστρεφαν από την εκκλησιαστική λειτουργία, ο Λάκης Νταηλάκης, ο οποίος περιγράφει με μεγάλη παραστατικότητα τη σκηνή εκείνη στα Απομνημονεύματα του, άκουσε στο δρόμο αλλεπάλληλες συζητήσεις για την ανυπόφορη κατάσταση, που είχε δημιουργηθεί από την τυραννική συμπεριφορά του Ντεμήρ αγά:
«Εις το άκουσμα των ανωτέρω και κρίνων καλό ότι έπρεπε ν' απαλλαγή το μέρος από το τέρας τούτο, απήντησα εις τους εξιστορούντας τας θηριωδίας αυτάς, είπον εις αυτούς:
«Ε! και δεν ευρέθη μέχρι σήμερον άνθρωπος να τον σκοτώση;»
Ποία όμως ήτο η απάντησις όλων εν ομοφωνία; «Σουτ, μη το ξαναπής αυτό, παιδί μου! Και ποίος έχει την τόλμην να βάλη χέρι εις τον Ντεμήρ αγά;»
Αμέσως ρίγος διήλθεν το σώμα μου και εννόησα ότι από όλους μας τους υπό σκλαβιάν ευρισκομένους λείπει θάρρος, εβούρκωσαν δε και τα μάτια μου εις τοιούτον σημείον ώστε να ξεσπάσω σε κλάματα, αλλά συνεκρατήθην και δια να μην γίνω αντιληπτός παρά των ομοχωρίων δια την ταραχήν μου ταύτην απεσύρθην εις μίαν γωνίαν και περιέπεσα εις διαφόρους σκέψεις. Εκεί ακριβώς έλαβον την απόφασιν, την οποίαν οι άλλοι εφοβούντο να την εκτελέσω εγώ, βέβαιος ων ότι εις πρώτην ευκαιρίαν θα την επραγματοποίουν (να εξοντώσω τον Ντεμήρ Αγά) και εβγήκα έξω. Αλλ ' η ευκαιρία δεν άργησε να μου δοθή διότι μόλις εβγήκα, είδον διερχόμενον εντός του χωριού τον ανωτέρω Τουρκαλβανόν μετ' άλλων Τούρκων και να λέγη:
«Αχ, άπιστοι δεν θέλω μπροστά μου να σας ιδώ», ήτο δε τελείως εξοπλισμένος, δεν ηδυνήθην να συγκρατηθώ, τον πλησιάζω πλησίον της εξώθυρας της οικίας καθ' ην ακριβώς στιγμήν ευρίσκετο αποχωρισμένος των συντρόφων του και του λέγω:
«Γιατί ορ' Ντεμήρ Αγά μιλάς έτσι;» Εκείνος αντί άλλης απαντήσεως με ύβρισεν (διότι έτσι εσυνήθιζον οι τοιούτοι), αλλά πριν προφθάση να τελείωση την ύβριν του, του έδωσα το πρώτον τραύμα, με αντιπυροβόλήσεν, αλλά ολίγο με επήρεν. Είτα ενθαρρυνθείς εκ της αποτυχίας του ταύτης, έπεσα κατ' αυτού και τον εκτυπούσα αδιάκοπα, χωρίς εννοείται να αντιλαμβάνομαι τί κάμω, έως ότου τον αποτελείωσα. Ως εβεβαιώθη εκ της γενομένης αυτοψίας, του είχον προξενήσει περί τα 90 τραύματα. Οι άλλοι επίσης Τούρκοι καίτοι εξωπλισμένοι θαύμα εκ θεού, ήτο πώς δεν επροέβησαν εις αντίποινα κατά των χωρικών».
Η δολοφονία του Ντεμήρ αγά προκάλεσε πανικό στους χωρικούς, που ικέτευσαν το Νταηλάκη να παραδοθεί στις τουρκικές αρχές υποσχόμενοι να κάμουν το παν, για να τον απελευθερώσουν.
Πόσο οικείοι μού είναι οι προβληματισμοί του Καπετάν-Νταηλάκη... για τη σημερινή μας κατάντια;
Αν η κοινωνία μας θέλει να παραμένει στον Λάκη το Γλυκούλη, εγώ προτιμώ να μένω στον Λάκη το Νταηλάκη...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου