Σωθήκαν και τα γιατρικά



Ξεράθηκαν και τα κλαριά




Κοιτάς τα μονοπάτια της ζωής, και είναι φοβερά...



Κοιτάς, ξανακοιτάς, και είναι γλιστερά...




Κάποια απόκρυμνα και μακρινά...




Άλλα, σιμά σου μα βουβά...




Πολλά, αίφνης, σαν του κάτω κόσμου τα πλεκτά...




--------------------------0--------------------------


Και λίγα, ανεμοδαρμένα σε γυμνόστηθα κλαριά...


Μόνο με τα ίχνη φυλαχτά, 



Άλλα, με τ' απομεινάρια, σφαλιστά, 



Και λίγα, με τ' ανάστημα ψηλά,


να σου θυμίζουν της ζωής τα δυνατά,



 να σου θυμίζουν να κοιτάς μπροστά.



--------------------------0--------------------------



Είναι όμως και άλλα, ελάχιστα ορατά,




καλά κρυμμένα στης ψυχής μας τα βαθιά, 




που μας καλούνε να διαλέξουμε συνειδητά
ανάμεσα στη σύμπραξη 


ή τη μοναξιά



ανάμεσα στην παγωνιά



ή τη φωτιά




Συνειδητή απειλή, 

Υποσυνείδητη επιλογή...


Απ' τη μια να δακρύζει της ζωής το νέι...
και τους καημούς της άρνησης με αμανέ να λέει...


"Εγείραν τα κλωνάρια μου"
Παραδοσιακό
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα






και απ' την άλλη, η λογική του DNA, 
που το αναθεματισμένο, την αλήθεια φαίνεται να λέει...


"DNA"
by Ludovico Einaudi






Συμπέρασμα; 



Ήδη απαντημένο για αυτούς που αναζητούν συν-πέρασμα...



Και αν οι ατραποί είναι στενοί και δύσβατοι, παγωμένοι, γλιστεροί;
Αν σωθούν τα γιατρικά και η καρδιά ανεπαρκεί;


Τότε, κλείνεις τα μάτια και πας ντουγρού προς τα εκεί...
που η φαύλη ανεπάρκεια σε καλεί...
να κατεβείς στα χαμηλά, ένα ένα το σκαλί...
ξέρω, σε πονά πολύ...

Μόνο έτσι όμως, θα διαγράψεις διαδρομή...
και μαζί θα διαγράψεις όλα της ζωής τα όχι και τα μη...



by astromonos





Υ.Γ.:Οι φωτό από πρόσφατη ανάβαση στο Βίτσι, σε μια προσπάθεια να αναμετρηθώ με τα βίτσι-α μου...