Ανθρωπόδενδρα ή αλλιώς Ανθρωπόμορφα δένδρα...

Χτες, μου περιέγραψαν την παρακάτω ιστορία:

Μια γοργόνα, καθώς απομακρυνόταν από τη φωλιά της για να τραβήξει σε ρεύματα υπερπόντια και ωκεανούς βαθύτερους, άρχισε να κλαίει στην ενθύμηση των περασμένων, ίσως και στο φόβο της αβεβαιότητας μακρυά απ' το σπίτι της. Τότε, ένα σπουργίτι κάθισε δίπλα της και της είπε:

"Γιατί κλαις; Αν οι άνθρωποι ανήκαν σε ένα μόνο τόπο, θα είχαν ρίζες και θα ήταν δένδρα... Άνοιξε την αγκάλη σου, κλείσε μέσα της ωκεανούς και θάλασσες και κολύμπα, κολύμπα...!" 

Και η μικρή γοργονίτσα, σκουπίζοντας τα δάκρυά της, έγνεψε καταφατικά και άρχισε να χτυπά πέρα δώθε την ουρίτσα της αποφασισμένη να διανύσει όλους τους ωκεανούς...


Λίγο πριν μου περιγράψουν αυτήν την ιστορία, είχε τύχει να διαβάσω για άσχετο λόγο "Το δένδρο", του Στρατή Τσίρκα (συγχωρέστε με για το link στον βρωμερό τόπο του facebook, αλλά δεν βρήκα άλλον με μια γρήγορη ματιά...).


Αυτές οι δυο ιστορίες, με έκαναν να αναλογιστώ τη σχέση ανθρώπου και δένδρου... Βρήκα πάρα πολλά πράγματα που κυριολεκτικά και μεταφορικά συνδέουν τα δυο αυτά πλάσματα.

Κατ' αρχήν, όλες εκείνες οι έννοιες που μιλούν για την σταθερότητα του ανθρώπου, με την έννοια της ρίζωσης, με την ουσίας της βεβαιότητας, ως σταθεροποιητικό στοιχείο της ύπαρξης. Δεν μπορείς να υπάρξεις αν δεν ανήκεις κάπου, και το "ανήκειν κάπου" εμπεριέχει αυτό το -πού, που προσδιορίζει τόπο, χώρο, περιοχή...

Οι ρίζες μας...
Οι ρίζες της οικογένειάς μας, ή της πατρίδας μας...
Οι ρίζες της παράδοσής μας...
Το ρίζωμα σε έναν τόπο, ίσως αφιλόξενο, ίσως (σκέτο) ξένο...
Το δένδρο της ζωής (για να αναπτυχθεί θέλει ρίζες, σταθερό έδαφος)...


Με την ίδια βεβαιότητα, μιλάμε και για το επίκεντρο μιας κατάστασης ή ενός προβλήματος...

Η ρίζα του προβλήματος...
Η ρίζα του κακού...


Αλλά και η αναπόληση της επιστροφής σε αυτή την πολυπόθητη σταθερότητα, όταν μας ξεσηκώνουν και μας

Ξεριζώνουν...

ή όταν μας κάνουν να είμαστε

Φτερό στον άνεμο...
Έρμαια στο ανεμόδαρμα των καιρών...


Αυτά, από τη μια μιλούν για τη βάση, τη σταθερότητα, την αναγκαιότητα της στερεότητας, για να είμαστε πιο σωστοί, που τόσο ποθεί ο άνθρωπος. Δεν μπορεί ο άνθρωπος χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει η ύπαρξή του, αν δεν πατούν τα πόδια του σε κάποια βάση. Ακόμα και αν αυτό είναι ψευδαίσθηση, που είναι ψευδαίσθηση (αλλά μην το πείτε στον άνθρωπο, όχι, για να μην τον τρομάξουμε, μα γιατί δεν μπορεί να το αντιληφθεί... οπότε, άδικος κόπος).

Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη, αυτή που είπε το σπουργιτάκι στη μικρή γοργόνα. Είναι η αποθυμιά, να ξεφύγουμε από όλα αυτά που μας βαστούν καρφωμένους

Ριζωμένους...

πιο σωστά, στο έδαφος, είναι όλα εκείνα που μας εμποδίζουν να απελευθερωθούμε και να πετάξουμε μακρυά. Θέλουμε να αποδεσμευτούμε από το σίγουρο,

Να ξεριζώσουμε το παρελθόν...

και μαζί του ό,τι σέρνει καταπίσω του και το δένει βαθιά μέσα μας, κρατώντας μας δέσμιους και ακινητοποιημένους. Είναι εκείνες οι προσπάθειες, που στοχεύουν να προτάξουμε τα γυμνά μας στήθη στο μένος των καιρών, είναι εκείνες οι ελπίδες που ζηλεύουν τα πουλιά όταν αυτά παιχνιδίζουν με του ουρανού τα ρεύματα και άλλοτε βουτούν στη γης, άλλοτε ορθώνονται καμαρωτά στον ήλιο... Είναι εκείνες οι φρούδες ελπίδες, όπως οι σάπιες φλούδες που φαντάζουν γευστικές στα μάτια ενός πεινασμένου (αλλά μην το πείτε στον άνθρωπο, ότι είναι φρούδες οι φλούδες, όχι για να μην τον απογοητεύσουμε, μα γιατί δεν μπορεί να το αποδεχτεί... οπότε άδικος κόπος).


Άνθρωποι και δένδρα λοιπόν, συνειδητοποιώ ότι μοιράζονται έναν κοινό προβληματισμό:

δεν μπορούν να επιβιώσουν απ' τη μια αν δεν έχουν στέρεη βάση, στο έδαφος, 

και απ' την άλλη, 

δεν μπορούν να αναπνεύσουν αν δεν έχουν το κεφάλι τους ψηλά, προς τον ελεύθερο και αβέβαιο ουρανό, κυνηγώντας τον πραγματικό και ζωοδότη ήλιο...


Άνθρωποι και δένδρα λοιπόν, διχασμένοι σε δυο κόσμους, σε έναν που μας θρέφει και έναν που μας αντρειώνει, λειτουργούν ως τις απαραίτητες εκείνες συνδέσεις του φυσικού και του μεταφυσικού...

Αυτά, σκεφτόμενος τυχαία ψες, πέφτω πάνω στο υπέροχο βίντεο με το νέο τραγούδι της Φωτεινής Βελεσιώτου "Αποθυμιά". Έμεινα άναυδος με το θέμα του βίντεο, που στην ουσία συνοψίζει όσα προσπάθησα να σας παραθέσω σε αυτή την ανάρτηση... Παρακαλώ θαυμάστε, το πέρασμα των ηρώων ανάμεσα στα δένδρα, τον παραλληλισμό ανθρώπων-δένδρων και των μαυρόασπρων αποτυπωμάτων τους, μα και το πέταγμα των ηρώων στα επουράνια, σε έναν κόσμο δίχως δένδρα, ρίζες και σταθερότητα, σε έναν κόσμο κυριολεκτικά στον... αέρα! Και όλα αυτά, υπό τους ήχους και τα κελεύσματα των μελωδιών της ψυχής... που σπαράζει από την αποθυμιά να φτάσει σε μια αγκαλιά...

"Αποθυμιά"

Στίχοι: Γιώργος Γκώνιας

Μουσική: Βαγγέλης Καζαντζής

Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου

Ενός κλαδιού η ερημιά 

το χέρι της απλώνει 

σαν αποχωρισμού αγκαλιά 

γέρνει και μας πληγώνει 

Μα ό,τι η ψυχή μας λαχταρά 

μες στην καρδιά τρυπώνει 

φωτιά ανάβει μες στο νου 

θεριεύει και φουντώνει

Υ.Γ.: Σαν πολλές συμπτώσεις συμπέσανε σε τούτο, των ανθρώπων και δένδρων, συμπόσιο... Τι να πώ; Κάποια στιγμή, θαρρώ πως θα ανακαλύψω τη ρίζα του κακού...