Αν οι ανα-μνήσεις ζουν μέσα στο μυαλό μας,
τότε οι συγ-κινήσεις καταλαμβάνουν σίγουρα την καρδιά μας,
και αν πάρουμε λίγο από την αρχή της πρώτης κατάστασης
και την ενώσουμε με το πέρας της δεύτερης κατάστασης,
τότε θα έχουμε τις ανα-κινήσεις του παρελθόντος,
που δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο μας τον εαυτό...
Οι ανακινήσεις του παρελθόντος, λοιπόν...
Είναι ανακινήσεις τόσο του μυαλού όσο και της καρδιάς,
και επειδή μιλάμε για περισσότερο από δυο όργανα που προσβάλλονται ταυτόχρονα,
τότε μιλάμε για σύνδρομο ανακινήσεων...
Πιο σωστά, θα έλεγα ότι πρόκειται για μια παθολογική κατάσταση
που σε ανακινεί σύγκορμο...
Τελικά, δεν είναι τίποτε άλλο αυτές οι ανακινήσεις από στιγμές...
Στιγμές παρελθοντικές που σε καθορίζουν όμως για πάντα.
Πώς μπορεί όμως, μια παρελθοντική στιγμή που σε καθορίζει στο μέλλον
να συνεχίζει να αποκαλείται παρελθοντική...;
Το ζήτημα είναι το ίδιο αναπάντητο -και τελικά φιλοσοφικό-
με ένα παρόμοιο που αντιμετωπίζει η Θεωρία των Μαθηματικών,
όταν πιστεύει ότι μια γραμμή ευθεία που έχει διαστάσεις, μέτρο και κατεύθυνση,
αποτελείται από άπειρα μικρά σημεία έκαστο εκ των οποίων δεν έχει καθόλου διαστάσεις...
Αν θέλαμε με λίγα λόγια να συνοψίσουμε, θα λέγαμε ότι
σημεία και στιγμές,
δημιουργούν συγκινήσεις και σύνδρομα
που σε ταρακουνούν σύγκορμα!
Και εκείνες οι γραμμές που διαγράφουμε γύρω μας
είναι χαραγμένες σε άγραφες ουσίες και νοήματα
που παραγράφουμε αδυνατώντας να κατανοήσουμε
ότι αυτά στην ουσία κινούν της ζωής μας τα νήματα...
Το τελευταίο διάστημα αποχής από αυτό το blog,
υπήρξε διάστημα έντονης συμμετοχής σε πολλά σκηνικά
απίστευτης αποκάλυψης.
Περιττό να πω ότι συγκινήσεις, στιγμές, νοήματα και δάκρυα
μου προσφέρθηκαν πλούσια όλες αυτές τις μέρες...
Ένα μικρό δείγμα παραθέτω παρακάτω...
εκεί που οι πέτρες ανθίζουν
που οι δρόμοι σε μαγνητίζουν
που η φύση σου ζητάει να περπατήσετε χέρι-χέρι
πέρα απ' τις γραμμές των οριζόντων
δίπλα σε ένα ακρογιάλι,
μέσα σε ένα γραφικό σοκάκι,
εκεί που θ-αιωρείσαι επί ξύλου κρεμάμενος,,,
Σκέψου ότι μέχρι και ο ίδιος ο Θεός δανείζεται,
οπότε δεν υπάρχει καμία σωτηρία...
παρά μόνο συμμετρία,
και φυσικό φως...
μαζί με παραμυθένια μαγεία,
συνθέτοντας φιγούρες θαρρείς
βγαλμένες απ' την ποίηση του Ελύτη...
εκεί που φως και σκιά αγκαλιάζονται
και ξαποστένουν πάνω στην ίδια γραμμή,
με τον ουρανό σκέπη τους
και το δείλι φανάρι τους,
και τα σύννεφα ψηφίδες
σε καλντερίμι απάνεμου λιμανιού...
όπου κουρνιάζουν ψυχές που σε εκλιπαρούν
για μια ζεστή αγκαλιά, χωρίς να σε γνωρίζουν
και εσύ να τη δίνεις...
γιατί δεν κοστίζει τίποτα,
και αυτός είναι ο πραγματικός θησαυρός
που αναζητάς απεγνωσμένα εσύ και οι άλλοι πειρατές,
αυτός είναι ο θησαυρός που παίρνεις
όταν αγκαλιάζεις το σύμπαν,
ένα σύμπαν, με άλογη ύπαρξη,
όσο και αν ψάχνουμε να ψαρέψουμε λίγη λογική,
ένα σύμπαν δυνατό και γεμάτο γραμμώσεις...
μα τα στολίδια είναι στις καμπύλες,
και στους κύκλους
τα στολίδια είναι δυο ματάκια που ερωτεύεσαι
με μια μόνο ματιά...
τα στολίδια είναι τα ήρεμα όνειρα,
για αυτόν τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα...
για αυτά που φαίνονται ψεύτικα
μα είναι αληθινά,
μα κυρίως, για αυτά που είναι αληθινά
και φαντάζουν ψεύτικα...
Άμα κινήσεις για τέτοιες περιπέτειες του μυαλού και της καρδιάς,
να ξέρεις ότι τον εαυτό σου θα ανακινήσεις για τα καλά.
Και τα καλά, είναι αυτά που πρέπει να αναζητούμε σε τούτη τη ζωή...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου