Για χάρη ενός καλλωπισμού αγορασμένου

Κάποιες φορές νιώθω ότι τούτος ο τόπος ρημάζει καθημερινά...

Πού είναι οι παρέες των παιδιών;

Πού είναι οι άνθρωποι των καφενείων;

Γιατί κλείστηκαν πίσω από ένα φτιασιδωμένο facebookίστικο προφίλ;

Και γιατί εύκολα όλοι υιοθετούν ένα τραμπουκίστικο στιλ;

Πού είναι τα όνειρα που σαλπάριζαν στο απέραντο της θάλασσας

καλπάζοντας πάνω σε κύματα φαντασίας;

Τίποτα δεν φαίνεται να έχει μείνει όρθιο.

Μόνο ένας στύλος και αυτός γέρος, τυφλός, χωρίς φως... 

Και αυτή η στενοχώρια στο βλέμμα σου,

πώς να την αντέξει κανείς;

Αφιερώνω στους σύγχρονούς μου facebookιους φίλους, 
το εξαιρετικό αυτό, βαθυστόχαστο ποίημα της προ Χριστού εποχής,

σε σπουδαία μετάφραση του Γ. Κεντρωτή.

Συγκλονιστικός ο στίχος:

"Τη φυσική σου χάνεις χάρη για χάρη ενός καλλωπισμού αγορασμένου..."

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι χτεσινές, (αλλο)παρμένες από έναν Άσπρο Πύργο της Αττικής.