Στο χάσου του στοχασμού

Όταν πρωτοάκουσα το παρακάτω άσμα βαθιά στο μυαλό μου χαράχτηκε η προ-τελευταία λέξη που -τότε- νόμιζα ότι ήταν "στο χάσου", δηλαδή "στο χάσιμο", όπως λέμε "στο φεύγα" ή "στο πήγαινε", των τριών πουλιών, καθώς λέγανε στον γίγαντα "κρίμα"!  

Αργότερα, διαβάζοντας τους στίχους, συνειδητοποίησα ότι η μαγική αυτή λέξη, είναι "στοχάσου" και όχι "στο χάσου". Και αυτή η λέξη είναι όντως μαγική, καθώς αποτυπώνει ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν είναι αυταπόδεικτο ούτε ιδιοσυστασιακό ανάμεσα στους ανθρώπους. Άλλο νους, άλλο αντίληψη, άλλο λογική και άλλο στοχασμός...

Το τελευταίο διάστημα, συνειδητοποιώ ότι αυτό το βασικό χαρακτηριστικό των ελεύθερων πνευμάτων, ο αβίαστος και ελεύθερος στοχ-ασμός, η ανάγκη δηλαδή να βάζεις κάτι στόχο και να προσπαθείς να το εξηγήσεις και να το ενσωματώσεις στα σπλάγχνα σου, η ικανότητα να κατευθύνεις τις σκέψεις σου προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση (και όχι το αντίθετο, δηλαδή να είσαι έρμαιο των σκέψεών σου και των ορμών σου...), είναι ακριβώς αυτό που λείπει από τη σημερινή μας κοινωνία.

Τριγύρω μου, ακούω λοιπόν, καθημερινώς αυτό που άκουγα και μικρός σαν πρωτοσυναντήθηκα με αυτό το ύψιστο άσμα του Ξυλούρη: τα τρία πουλάκια να περνάνε δίπλα μου και στο χάσιμο τους, (δηλαδή στο φεύγα και στην έλλειψη του ανθρώπινου στοχασμού) να μου σιγοψιθυρίζουν: "κρίμα"...

Ένα Γιγαντιαίο Κρίμα με (παρ)ακολουθεί από τότε...

"Ο Γίγαντας"

Στίχοι: Κ.Χ. Μύρης

Μουσική: Γ. Μαρκόπουλος

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης