Το δελφίνι και οι δελφίνοι...

Αναρωτιέμαι: υπάρχει τέχνη ή επιστήμη χωρίς λάθη; Πώς ένας νεοσσός θα μάθει την τέχνη ή την επιστήμη του αν όχι μέσα από τα λάθη του; Πώς θα βελτιωθεί αν δεν συνειδητοποιήσει τα στραβοπατήματά του; Έτσι, δεν γίνεται εξάλλου και στην ίδια τη ζωή...;

Μόνο που σε κάποιες τέχνες ή επιστήμες, τα λάθη των νέων στο άθλημα, κοστίζουν. Έλα μου όμως, που δεν γίνεται χωρίς λάθη (και αυτή η διαπίστωση είναι το μόνο σωστό); Θα μου πείτε βέβαια, δεν γίνεται ένας εκπαιδευόμενος πιλότος αεροπλάνων ή ένας αστροναύτης ή ένας καπετάνιος να μάθει τη "δουλειά" την ώρα που κουβαλάει στις πλάτες του ένα ολόκληρο σκάφος-δορυφόρο-πλοίο και θα έχετε απόλυτο δίκαιο. Για αυτό υπάρχουν τα τεστ προσομοίωσης, οι πολλές ώρες (εικονικής) πτήσης ή πλοήγησης πριν δοθεί στον -έτοιμο πια- νέο, η διαπίστευση της ετοιμότητας και της ικανότητας. Για να αποφευχθούν τα λάθη και έτσι οι αθώες ανθρώπινες ζωές, ένας πχ πιλότος έχει αρχικά τριφτεί με τις χιλιάδες ώρες εικονικής πλοήγησης, ενώ αργότερα γίνεται βοηθός πιλότου και έχει δίπλα του έναν πιο έμπειρο πιλότο μέχρι να γίνει και ο ίδιος ο πρώτος πιλότος και να έχει και αυτός με τη σειρά του έναν νεώτερο να του μάθει τη "δουλειά", η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι έχει ιεραρχία επειδή ακριβώς έχει να κάνει με ένα μηχανιστικό μοντέλο λειτουργίας: αν πατήσεις ένα κουμπί του αεροπλάνου, 99,9% των περιπτώσεων θα κάνει ένα μόνο πράγμα (το απευκταίο 0,1% δεν θα κάνει τίποτα γιατί θα έχει χαλάσει και τότε θα πρέπει ο έμπειρος πιλότος να βρει τρόπο πατώντας ένα άλλο κουμπί που επίσης κατά 99,9% των περιπτώσεων επιφέρει μια και μοναδική απάντηση, να διορθώσει την πρώτη αστοχία κλπ κλπ).

Προσέξτε τώρα την αντιδιαστολή με τους ιατρούς: ένας νέος ιατρός, εκπαιδευόμενος και εν πολλοίς και ασταμάτητα παιδευόμενος, όχι μόνο δεν έχει ώρες πτήσης σε μια εικονική πραγματικότητα (καθότι πριν βγει στην αγορά εργασίας έχει αγκαλιά μόνο κάτι τόμους παλαιολιθικών βιβλίων), όχι μόνο δεν έχει ακριβώς δίπλα του, τις περισσότερες φορές που του αφήνεται το "τιμόνι", έναν έμπειρο καθοδηγητή (όπως ο νόμος ορίζει και υποχρεώνει), μα του χρεώνεται και ολάκερη η ευθύνη αν τυχόν "ρίξει το καράβι στις ξέρες", συν ότι πρέπει να μάθει να κουμαντάρει ένα όχημα ανα-τρέχοντας (αναλογιστείτε παρακαλώ την εικόνα του β' συνθετικού της λέξεως...), ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο "εγχειρίδιο λειτουργίας", καθώς κάθε μέρα (και κυριολεκτώ) οι οδηγίες προς ναυτιλομένους αλ(α)λάζουν. Να μην μιλήσω για την κακοκαιρία που επικρατεί στα επείγοντα ιατρεία σε συνθήκες γενικής εφημερίας, που δεν βλέπεις και δεν ακούς μπροστά σου μερικές φορές τι γίνεται και αφεντικά και δούλοι... λιώμα γίνονται ούλοι! Συνεπώς, όχι μόνο ένας νέος ειδικευόμενος (κατά το "εκπαιδευόμενος") ιατρός δεν εκπαιδεύεται παρουσία άλλου ειδικού ιατρού, όχι μόνο αναγκάζεται από το ίδιο το σύστημα να πάρει ευθύνες που δεν του αναλογούν, όχι μόνο οι εμπόλεμες συνθήκες εργασίας αντιμάχονται οποιαδήποτε ειρηνική δύναμη εκπαίδευσής του, αλλά και το ίδιο το αντικείμενο (υποκείμενο ορθότερα) της ενασχόλησής του, συνεχώς μεταβάλλεται και δεν υπόκειται εύκολα σε καταστάσεις επαναληψιμότητας, καθώς έκαστος ασθενής μοναδικός εκ κατασκευής... πράγμα που σημαίνει ότι αν πατήσεις ένα συγκεκριμένο κουμπί πάνω του, ο ένας μπορεί να μην νιώσει τίποτα, ο δεύτερος μπορεί να πονέσει και ο τρίτος μπορεί να σε πλακώσει στο ξύλο... Με λίγα λόγια, οι αντιδράσεις εξατομικεύονται, όπως τελικά και η διάγνωση και η ερμηνεία. 

Με τον παραπάνω συλλογισμό δεν θέλω να πω ότι η ιατρική ιδιότητα είναι πιο δύσκολη και πιο επικίνδυνη από άλλα επαγγέλματα, αλλά ότι επειδή ακριβώς οι συνθήκες εκ φύσεως, είναι δυσκολότερες στη μετάδοση της γνώσης (και μην ακούτε όλους εκείνους που λένε ότι το internet αν βάλεις τα συμπτώματα σου βγάζει απευθείας τη διάγνωση, πώς ο μαλάκας ιατρός δεν το βρήκε; - η πραγματική ιατρική τέχνη είναι τόσο απύθμενη και μακρά που ο βίος του ανθρώπου βραχύς και ανίκανος να την προσεγγίσει, ό,τι εργαλεία ή applications και αν χρησιμοποιεί... επικουρικά), διερωτώμαι γιατί το κράτος επιτρέπει να λειτουργεί έτσι το σύστημα εκπαίδευσης των νέων ιατρών προωθώντας την ακαταστασία (για να μην πω το χάος...), όταν έναν αεροπόρο τον περνά από πολλά κόσκινα μέχρι να του επιτρέψει να "πετάξει"; Γιατί, τους νέους ιατρούς τους "πετάει" το σύστημα στον ωκεανό του αδύτου της ανθρώπινης παθοφυσιολογίας και τους ζητάει να κολυμπήσουν σαν δελφίνι, ενώ πρώτα το μόνο που τους έχει μάθει μετά από τόσα χρόνια εκπαίδευσης, είναι να λειτουργούν σαν δελφίνοι;

Μην προσπαθήσετε να απαντήσετε. Δεν θα βρείτε μια πειστική απάντηση. Εγώ πάντως, την ψάχνω εδώ και καιρό...