Μια ολιγόωρη βόλτα σήμερα, στο κέντρο της Αθήνας, και δυο πανομοιότυπα περιστατικά μου γέννησαν τεράστια απαισιοδοξία:
Χρειάστηκε να σταθώ δυο φορές σε ουρά, για παραλαβή εισιτηρίων, τη μια για θέατρο και την άλλη για την προβολή ενός ντοκιμαντέρ. Και τις δυο φορές η ουρά ήταν μικρή, 4-5 άτομα πριν από εμένα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα αφού είχα φτάσει και άρχισαν να διαπληκτίζονται στην αρχή της ουράς δυο άνθρωποι (γυναίκα φώναζε σε άντρα τη μια φορά και γυναίκα σε γυναίκα τη δεύτερη φορά) για το ποιος έχει πρώτος σειρά και ποιος έκλεψε τη σειρά του άλλου και ποιος ήταν πριν από τον άλλον εκεί και τα γνωστά ξεκατινιάσματα...
Η απαισιοδοξία μου, πηγάζει από τη διαπίστωση ότι μας έχουν κλέψει σήμερα σχεδόν τα πάντα από θέμα αξιοπρέπειας και εμείς κοκορευόμαστε για μια θέση σε μια ασήμαντη ουρά έξω από ένα θέατρο (δείγμα πολιτισμού - το θέατρο φυσικά, όχι το ξεκατίνιασμα), λες και διεκδικούμε τη μεγαλύτερη θέση στο σύμπαν... Πόσο λίγοι, ασήμαντοι και αποπροσανατολισμένοι είμαστε, που ενώ μας έχουν κλέψει την ίδια τη ζωή μας, διαπληκτιζόμαστε για τα ψίχουλα...
Διαλύουν τον πολιτισμό μας (ως ανθρωπότητα εννοώ, και όχι ως Έλληνες, γιατί οι σύγχρονοι Έλληνες δεν νομίζω ότι έχουμε να επιδείξουμε πολιτισμό), και εμείς ναρκωμένοι (για να μην πω ναρκομανείς πιο σωστά) φοράμε το ψεύτικο μανδύα του ακόμα πολιτισμένου ανθρώπου που πάει στο θέατρο για να προάγει τον πολιτισμό του και αντί για αυτό βγάζει τον πιο πρωτόγονο εαυτό του...
Αλήθεια, πόσο γελοίοι είμαστε;!
Πιο σωστά: πόσο άρρωστοι είμαστε;!
Αυτή η κατάσταση στη Νευρολογία λέγεται "νοσοαγνωσία", κοινώς, ο πάσχων δεν γνωρίζει την τραγικότητα της πάθησής του. Αυτό, δεν είναι κάτι νέο, αλλά είναι ο πυρήνας των πιο μεγάλων αρχαίων τραγωδιών που συνεχίζουν, ως δείγμα πολιτισμού, να κεντρίζουν τη σκέψη του σύγχρονου ανθρώπου. Και αυτό είναι η ακόμα μεγαλύτερη τραγικότητα: ο άνθρωπος αναλύει τις αρχαίες τραγωδίες παριστάνοντας το πολιτισμένο ον, ενώ αγνοεί τη γενικότερη σύγχρονή του τραγωδία που δεν είναι άλλη από την αδυναμία του να αναλύσει πρώτα τον ίδιο του τον Εαυτό. Έτσι, του μένει να διαδραματίζει καθημερινά πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα θέατρο του παραλόγου. Και μάλιστα του δικού του παραλόγου...
Για αυτό, σπανίζω πλέον να πηγαίνω στο κέντρο της Αθήνας...
2 σχόλια:
Τι σωστές σκέψεις. Αλλά άραγε αυτά τα βρίσκεις μόνο στο κέντρο της Αθήνας ή ακόμη και στο ερημονήσι; Δε ξέρω. Αλήθεια ποια παράσταση είδες;
Στο ερημονήσι δεν νομίζω. Μιλάω από προσωπική πείρα. Στην πρωτεύουσα, με τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες που διακατέχουν τους πολίτες, όλοι παίρνουν αποστάσεις, φοβούνται, δεν εμπιστεύονται ούτε τον εαυτό τους...
Είδα το "Για όνομα", στο θέατρο Αλίκη. Μου άρεσε και με προβλημάτισε έντονα. Δεν είναι μια απλή κωμωδία. Την προτείνω.
Καλή αντάμωση.
Δημοσίευση σχολίου