The X-factor και οι άγνωστες πονηρές γατούλες...





Όχι, δεν θα σας μιλήσω για τους ατελείωτους (κάποιους εκ των οποίων ορθότερα έπρεπε να χαρακτηρίζω ως "τελειωμένους") ονειροπαρμένους τραγουδιάρηδες και τραγουδιάρισσες που νομί-ζουν ότι παίρνοντας το θάρρος και μαζί και ένα μαρκούτσι, βγαίνουν σε ένα κοινό και παλεύουν άλλοτε με τοίχους και άλλοτε με την τύχη για να αποδείξουν το "ταλέντο τους".

Αλλά θα σας μιλήσω για αυτό που ονομάζουμε "ταλέντο" και για αυτό που ονομάζουμε "όνειρα", όπως επίσης, και για όλα αυτά που καθορίζουν τα στοιχεία (αλλά και στοιχειά!) της προσωπικότητάς μας, τις δράσεις μα και αντιδράσεις μας, τις κινήσεις μας, τις σκέψεις μας, τις πράξεις μας μα και την απραξία μας.

Και επειδή το θέμα είναι τεράστιο, και θα μπορούσε κανείς να μιλάει μια ολόκληρη ζωή για αυτό, θα είμαι λακωνικός και ακριβώς θα μιλήσω όσο πιο σύντομα μπορώ για ολόκληρη τη Ζωή:

Επιγενετική!

Αυτή η λέξη αρκεί για να σας πω όλα αυτά που θέλω...
Όλα αυτά που συνθέτουν την ύπαρξή μας και την αντίληψή μας για αυτήν, σήμερα ξέρουμε ότι βασίζονται στην Επιγενετική. Έχουμε, ξεπεράσει το επίπεδο της Γενετικής και πλέον μιλάμε για την Επιγενετική. Και αυτό σίγουρα είναι μια τεράστια επιτυχία της Επιστήμης.

Τα πιο δύσκολα όμως ερωτήματα, δεν απαντήθηκαν ακόμα:

-Ποιος είναι αυτός ο άγνωστος παράγοντας Χ, που ανοιγοκλείνει (on-off) τους διακόπτες της ζωής;
-Ποιος καθορίζει το πώς, πότε και με ποιον ακριβώς τρόπο θα δράσει η Επιγενετική;
-Ποια η σχέση ή το όριο της Επιγενετικής με το Περιβάλλον;

Και το πιο σημαντικό:
-Αν η Επιγενετική (που είναι η επίδραση των RNAs και των πρωτεϊνών πάνω στο DNA ώστε να καθορίζεται ποιο τμήμα του DNA θα εκφραστεί και πιο θα σιωπήσει), καθορίζεται  επακριβώς από τη Γενετική (δηλαδή συγκεκριμένα τμήματα του DNA που καθορίζουν την παραγωγή των RNAs και των πρωτεϊνών), τότε μήπως η επιστημονική σκέψη κάνει κύκλους και απλά κυνηγάει την ουρά της;


Παρακολουθείστε το κάτωθι βίντεο (και μετά το τέλος του θα ξέρετε να ξεχωρίζετε ποια γάτα είναι θηλυκιά και ποια όχι):








Ποιο γλαφυρά δεν έχω ξαναδιαβάσει να αποτυπώνεται αυτός ο άγνωστος παράγοντας, από τον τρόπο που εμφανίζεται στο παρακάτω ονειρεμένο ποίημα:


"Ο άγνωστος"

Στα σκοτεινά έγκατά μας 
κατοικεί κάποιος που το κλειδί κρατάει της ύπαρξής μας, 
χαμένος πάντα, μοναχός κι ανεξιχνίαστος, 
με μνήμη πιο παλιά απ' τον κόσμο, φορτωμένος 
με τις πληγές μας όλες και τις τύψεις μας. 

Θλιμμένος περιπαιχτικός ή και χαρούμενος, 
αόρατος μας κυβερνά· 
δέχεται απ' έξω τον αντίχτυπο 
και δίνει την απάντηση. 
Τα παρελθόντα μάς θυμίζει 
και τα μέλλοντα μας προμυνά. 

Κάποτε, ωστόσο, μας αφήνει ανυποψίαστους. 
Κι εκεί που ανίδεοι σχεδιάζουμε νέες εξορμήσεις, 
εκείνος γέρνει πια κατάκοπος, έχει νυστάξει 
κι είν' έτοιμος ν' αποδημήσει, αδιαφορώντας 
για τα δικά μας τα εφήμερα επίγεια σχέδια.

(Ποίηση: Κώστας Στεργιόπουλος, από τη Συλλογή: Η σκιά και το Φως, 1960)